Πλήρης ημερών πέθανε ο Χέλμουτ Σμιτ
—της Ξένιας Κουναλάκη—
«Πέθανε όπως ακριβώς ήθελε: στο κρεβάτι του, στο σπίτι του και χωρίς πόνους». Ίσως η καλύτερη νεκρολογία για τον 96χρονο πρώην καγκελάριο της Γερμανίας, Χέλμουτ Σμιτ, ήρθε από τα χείλη του θεράποντος γιατρού και στενού φίλου του. «Έπεσε σε έναν βαθύ ύπνο ειρηνικά και ήρεμα. Απλώς σταμάτησε να ζει». Με αυτά τα συγκινητικά λόγια αποχαιρέτισε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας ο 76χρονος Χάινερ Γκρέτεν, ο οποίος βρισκόταν στο πλευρό του μαζί με τη σύντροφό του Ρουτ Λόα και την κόρη του Σουζάνε στο σπίτι του στο Αμβούργο.
Μόλις διαδόθηκε η είδηση του θανάτου του Σμιτ διεκόπησαν οι κομματικές συνεδριάσεις των δύο κυβερνητικών εταίρων στο Βερολίνο. Σύμφωνα με μαρτυρίες, η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ θυμήθηκε τον ρόλο του ως υπουργού Εσωτερικών του Αμβούργου στην αναχαίτιση των πλημμυρών στη γενέτειρά της, το 1962, όπως την πληροφορήθηκε από το ραδιόφωνο στην τότε ανατολική Γερμανία. Στη συνέχεια, όταν ο Σμιτ ανέλαβε την καγκελαρία, από το 1974 (χρίστηκε αντικαταστάτης του Βίλι Μπραντ, ο οποίος εξαναγκάστηκε σε παραίτηση λόγω του σκανδάλου με τον κατάσκοπο της πρώην ανατολικής Γερμανίας Γκίντερ Γκιγιόμ) έως το 1982, οπότε ανετράπη από τον διάδοχό του Χέλμουτ Κολ ύστερα από πρόταση μομφής, ήρθε αντιμέτωπος με μία από τις τραυματικότερες περιόδους της γερμανικής ιστορίας: το γερμανικό φθινόπωρο του τρόμου, το 1977, που σημαδεύτηκε από την απαγωγή και δολοφονία του προέδρου της Ένωσης Εργοδοτών, Χανς Μάρτιν Σλάιερ, από την οργάνωση «Φράξια Κόκκινος Στρατός». Ακολούθησε η θεαματική απελευθέρωση των ομήρων επιβατών στο αεροδρόμιο του Μογκαντίσου από τη μονάδα των ειδικών δυνάμεων GSG 9, αλλά και η αινιγματική ταυτόχρονη αυτοκτονία των ηγετικών στελεχών της οργάνωσης. «Οι Γερμανοί είχαν τα προηγούμενα εκατό χρόνια ελάχιστες πολιτικές προσωπικότητες, για τις οποίες θα μπορούσαν να είναι υπερήφανοι».
Ο Χέλμουτ Σμιτ ανήκει σε αυτούς τους λίγους. Στην τιμητική πινακοθήκη του έθνους αξίζει μια διακεκριμένη θέση, σαν αυτήν που κατέλαβε εδώ και καιρό στις καρδιές των πολιτών. Θα του εξασφαλίσουν μια αξιοσημείωτη και αξιαγάπητη μνήμη: ως τον διαχειριστή της πλημμύρας στο Αμβούργο το 1962, τον πολιτικό που κήρυξε τον πόλεμο στους τρομοκράτες της RAF και τους υποχρέωσε να γονατίσουν στο αεροδρόμιο του Μογκαντίσου μετά την απελευθέρωση των 86 ομήρων, τον άνθρωπο που διατήρησε την οικονομική πορεία της χώρας μέσα από τη δίνη δύο πετρελαϊκών κρίσεων, τον “δάσκαλο της Γερμανίας” (Praeceptor Germaniae), τον διακομματικό πρώην ομοσπονδιακό καγκελάριο, ο οποίος ανέκαθεν τάχθηκε πάνω από το συμφέρον του κόμματός του», γράφει στη χθεσινή της νεκρολογία η Zeit, η εφημερίδα της οποίας υπήρξε εκδότης για περισσότερα από 32 χρόνια…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art