Ακούγοντας το αστυνομικό δελτίο, όπου οι αρνητικές ειδήσεις είναι καθημερινά καταιγιστικές, ο ακροατής-θεατής θα χρειαστεί να βρει την ψυχραιμία του.
Πόσο όμως να συνηθίσει κανείς αυτή την καθημερινή εκδήλωση βίας και πώς να εξοικειωθεί με αυτή την τοξική και επώδυνη πραγματικότητα που γεννά και γεννιέται από τις γυναικοκτονίες, οι  οποίες πληγώνουν το συλλογικό μας συνειδητό και υποσυνείδητο; τα φαινόμενα μάς χτυπούν το… κουδούνι τού κινδύνου εδώ και πολύ καιρό, προειδοποιώντας για το γεγονός πως η κοινωνία μας νοσεί βαριά στους πιο σημαντικούς αρμούς της, όπως είναι η οικογένεια και οι διαπροσωπικές σχέσεις.
Η κοινωνία αποτελείται από οικογένειες και ο… πόλεμος αρχίζει από την ίδια τη μήτρα της. Το ζευγάρι, που σαν τον Προκρούστη «κονταίνει» ή «μακραίνει» τον άλλον, αλλά συμβιώνει συμβατικά μέσα στο πλαίσιο τής πατριαρχίας και συχνά μισώντας… αλλήλους, θα γεννήσει, θα εκπαιδεύσει και θα καθοδηγήσει τα παιδιά της με τον δικό της τρόπο στη συντριπτική της πλειοψηφία, μέσα σε ένα λεκτικό και όχι μόνο, β ί α ι ο περιβάλλον, συμπεριφορές που θα  επαναλάβουν ως ενήλικες, αναβιώνοντας έτσι το δράμα των γονιών τους…
Δεν θα ισχυριστώ πως αυτό συμβαίνει σε κάθε οικογένεια, όμως σίγουρα βιώνεται σε κάθε π α τ ρ ι α ρ χ ι κ ή οικογένεια!

Οι γυναικοκτονίες ξεκινούν από πολύ μακριά. Από την ροζ καταπίεση των παιδικών χρόνων τού ανθρώπου γένους θηλυκού, όταν της μαθαίνουν: την απόλυτη υπακοή στο… άλλο της «μισό», τον βασικό της υπαρξιακό στόχο που είναι ο γάμος και η μητρότητα και πάντως όχι τη χειραφέτησή της! Την ίδια ώρα, στον αντίποδα, ο άνθρωπος γένους αρσενικού, διαπαιδαγωγείται να είναι και να φέρεται ως α φ έ ν τ η ς στην οικογένειά του και να θεωρεί κτήμα και α ν τ ι κ ε ί μ ε ν ο τη γυναίκα και την κόρη του. Η πρόσφατη έξαρση (αποφεύγω τη λέξη: κορύφωση) της ενδοοικογενειακής βίας και οι συνακόλουθα δεκάδες γυναικοκτονίες δεν είναι κάτι που ξεφύτρωσε στα καλά καθούμενα· είναι, όπως όλοι γνωρίζουμε, αποτέλεσμα της ελληνικής πατριαρχίας, που σχεδόν σαν εθνικό σύνδρομο είναι βαθιά ριζωμένο και επηρεάζει τις ζωές πολλών συμπολιτών μας· μια κατάσταση που επιβαρύνεται από πολλούς, σύνθετους και ποικίλους παράγοντες.
Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή τού «φαίνεσθαι», του λαϊκισμού, της καταναλωτικής υστερίας και της πνευματικής ελαφρότητας, τα δεδομένα αυτά που έχουν κατακτήσει τις κοινωνίες, αρκούν, μαζί με την όποια ενδοοικογενειακή δυσλειτουργία, να ισοπεδώσουν ήθη, συναισθήματα και προστατευτικές δικλείδες.
Επειδή πιστεύω πως η ο ι κ ο γ έ ν ε ι α είναι το κυρίαρχο στοιχείο μιας ισορροπημένης κοινωνίας, δεν θα  περιοριστώ στα γνωστά και στερεότυπα περί Παιδείας, περαιτέρω επιμόρφωσης, Εκπαίδευσης κλπ. Όχι πως δεν χρειάζονται· κάθε άλλο, αλλά το ανθρώπινο β ά θ ο ς φαίνεται πως έχει ανάγκη από στοιχεία, τα οποία η Πολιτεία, το Εκπαιδευτικό μας Σύστημα, οι Τέχνες, ο πολυποίκιλος πολιτικός ακτιβισμός  και άλλα πολλά, δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει, το ζητούμενο, ώστε να τεθεί προς χρήση…

Η θλιβερή και κρίσιμη αυτή κατάσταση που θλίβει όλους μας, εξελίσσεται δυστυχώς σε όλη τη χώρα, και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με πολιτικά-κοινωνικά- οικονομικά, ακόμα και θρησκευτικά κριτήρια, προκειμένου να βρεθεί το καθοριστικό εκείνο φίλτρο που, πίνοντάς το, θα μας θεράπευε διά μαγείας…
Ας σοβαρευτούμε! Τι να σου κάνουν οι… θετικοί δείκτες τής οικονομίας, μέσα στο πραγματικό χάος τής διεθνούς και εγχώριας πτώχευσης ή τα δάνεια και τα επιδόματα που δίνονται· το πλαίσιο της αμήχανης δικαιϊκά δημοκρατίας μας, για την οποία θα χρειαζότανε να καταβληθεί μεγαλύτερη προσπάθεια, καλύτερους μηχανισμούς στήριξης (και ορθά θα πράτταμε ως χώρα), τα τόσα κρούσματα γυναικοκτονιών και οικογενειακής βίας που έρχονται στο φως τής δημοσιότητας (τα περισσότερα «κρύβονται»), όλα αυτά, σπρώχνουν με βιαιότητα την ελληνική κοινωνία προς τα πίσω, οδηγώντας την σε σκοτεινές και δύσβατες ατραπούς… 
Αναφέρομαι σε ένα απτό παράδειγμα κοινωνικής οπισθοδρόμησης. Οι καθημερινές γυναικοκτονίες είναι εδώ για να μας θυμίσουν πως η πατριαρχική, εσωστρεφής κι αποκομμένη από την πραγματική πρόοδο χώρα μας, δεν μπορεί να έχει ελπιδοφόρο μέλλον όταν παράλληλα και σταθερά είναι χωμένη σε ένα σκοτεινό λαβύρινθο από τον οποίο προσπαθεί να βγει στο φως· να νιώσει πως η ζωή περιέχει δυνατότητες για ελευθερία και πρόοδο.
Όσο τα μικρά παιδιά, ανήμπορα, κλείνουν τα μάτια μπροστά στη βία, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, ο κόσμος μας θα συνεχίσει να πορεύεται όπισθεν ολοταχώς και, κυρίως, δίχως ελπίδα…