Καθώς οι εκλογές πλησιάζουν κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι το αποτέλεσμα που στις παρούσες συνθήκες θεωρώ βέλτιστο. Θα ήθελα να σας το περιγράψω μαζί με τις προσδοκίες μου από αυτό.

Πρώτη δύναμη ο ΣΥΡΙΖΑ. Με ψηφοφόρους τους πολίτες που θα συμφωνούν με τη στροφή που έκανε, έστω την τελευταία στιγμή. Που θα του αναγνωρίζουν την καλή πρόθεση για το «αντιμνημονιακό» ρήγμα που δημιούργησε τα προηγούμενα χρόνια και δεν θα του καταλογίζουν μεγάλη υστεροβουλία για όσα υποσχέθηκε προεκλογικά. Θα έχουν δηλαδή την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπερτίμησε τις δυνάμεις του στη διαπραγμάτευση, πίστεψε ότι οι εταίροι δεν επιθυμούσαν με τίποτα την έξοδο της χώρας από το ευρώ και έπαιξε αυτό το χαρτί σχεδόν μέχρι το τέλος για να κερδίσει όσα μπορούσε περισσότερα και να μετριάσει την ακραία λιτότητα των μνημονίων. Ψηφοφόρους που δεν θα θεωρήσουν ότι προδόθηκαν με την ψήφιση του πρώτου εφαρμοστικού νόμου και σταδιακά θα συγκροτήσουν μία στερεή εκλογική βάση για την αριστερή σοσιαλδημοκρατία και την ευρωπαϊστική αριστερά. Οπαδούς που δεν βάζουν πάνω από όλα τα συντεχνιακά τους αλλά το δημόσιο συμφέρον. Πολίτες που αν είχαν τη δυνατότητα του σταυρού θα εκδήλωναν την προτίμησή τους σε υποψήφιους που έχουν έργο, κυβερνητικό ή βουλευτικό, που δεν τάζουν γεφύρια και δεν σκεπάζουν με τη φωνή τους τα επιχειρήματα των αντιπάλων τους. Πολιτικά πρόσωπα που δεν χρωστούν την προβολή τους στην εύνοια των κομματικών επιτελείων. Ψηφοφόρους τέλος που δεν θέλουν την επιστροφή της ΝΔ στην κυβέρνηση.

Πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι αυτοδύναμος. Με αριθμό βουλευτών τέτοιο που να τον υποχρεώνει να κάνει άνοιγμα στις δυνάμεις του κέντρου και να συνεργαστεί όχι μόνον με ένα αλλά με δύο κόμματα που βρίσκονται στον ενδιάμεσο χώρο, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Συγκεκριμένα τη Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ) και το Ποτάμι. Αυτή θα ήταν στις συνθήκες του τρίτου μνημονίου η ιδανική κυβέρνηση για τον τόπο. Τη Δημοκρατική Συμπαράταξη διότι θέλουμε να πιστεύουμε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πια μεγάλη σχέση με το παπανδρεϊκό κίνημα του «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» και ότι τα βαρίδια που στεγάζει ακόμα θα αποφασίσει να τα αποστρατεύσει. Ότι θα αποκηρύξει το πελατειακό πνεύμα με το οποίο μεγαλούργησε κάποτε και ακόμα φλερτάρει. Ότι θα υψώσει ανάστημα στη διαφθορά και στη συγκάλυψή της. Τη Δημοκρατική Συμπαράταξη που έχει μαζί της κινήσεις της κεντροαριστεράς, αλλά και την ταλαιπωρημένη και διχασμένη ΔΗΜΑΡ να της δίνει προστιθέμενη αξία ακόμα κι αν δεν έμειναν πολλά από το κόμμα που δημιουργήθηκε για να λειτουργήσει καταλυτικά για την ανασυγκρότηση του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της κεντροαριστεράς. Τη ΔΗΜΑΡ που θεωρώντας ότι δεν ξόφλησε και που, όπως μου έλεγε ένας συμπαθής και αξιόλογος, όψιμος υποστηρικτής της συμπαράταξης, χρειάστηκε να κάνει «βρώμικο σεξ» προκειμένου να ξαναμπεί στα πράγματα και να συμβάλει με τον τρόπο της στις πολιτικές εξελίξεις. Και το Ποτάμι, το νέο κίνημα/κόμμα στο οποίο συγκεντρώθηκαν πολλές προσδοκίες για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού κέντρου, πράγμα που όχι μόνο δεν έγινε αλλά νομίζω και δεν επιδιώχθηκε. Και που ελπίζουμε ότι μετά από αυτές τις εκλογές θα το ξανασκεφθεί. Που έχει συγκεντρώσει αξιόλογους ανθρώπους αλλά αρνείται να γίνει συλλογικότητα ακολουθώντας με νέο τρόπο τη δοκιμασμένη πρακτική ενός αρχηγικού κόμματος. Που μιλάει τη γλώσσα της κοινής λογικής αλλά αυτό ακόμα και στην Ελλάδα που έχει έλλειμμα δεν είναι αρκετό για να ενηλικιωθεί. Που έχει μέτωπο στο λαϊκισμό κυρίως των άλλων αλλά δεν αντέχει μεγάλες δόσεις αντιλαϊκισμού. Το Ποτάμι που είναι ώρα να μετασχηματιστεί.

Μία τέτοια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ (ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ) – ΠΟΤΑΜΙ θα ήταν η ιδανική λύση για τον τόπο. Θα είχε σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό και θα συγκέντρωνε πολλά ατού: όραμα, κοινωνική ευαισθησία, εμπειρία, κοινή λογική, αξιοσύνη. Θα μπορούσε πραγματικά να αλλάξει σελίδα για τον τόπο, μη σας πω και βιβλίο, παράδειγμα όπως θα λέγαμε και στο πανεπιστήμιο.

Θα είχε αξιωματική αντιπολίτευση τη ΝΔ. Μία ΝΔ που λύνει τα ζητήματα της ταυτότητάς της και γίνεται ένα γνήσιο δεξιό μεν αλλά φιλελεύθερο ευρωπαϊκό κόμμα που δεν ψωνίζει αλά καρτ από την Ευρώπη, αλλά σέβεται και υπερασπίζεται τις κοινές ευρωπαϊκές παραδόσεις, τα δημοκρατικά δικαιώματα, το κράτος δικαίου. Που έχει μέτωπο στις ακροδεξιές αντιλήψεις, στις αντίστοιχες πρακτικές και στους ανθρώπους που τις υπηρετούν. Ένα κόμμα που δεν είναι ξενοφοβικό, ομοφοβικό και δεν ποντάρει στους φόβους των Ελλήνων πολιτών για να κερδίζει ψήφους. Μία ΝΔ που έβαλε μυαλό όσο μπορεί η ΝΔ να το κάνει. Που θα έβλεπε τον αντιπολιτευτικό της ρόλο με νέο μάτι, σε νέα θέση. Όχι στα κεραμίδια, ούτε στο Ζάππειο. Στη Βουλή και στην κοινωνία, να ασκεί κριτική στις ενδεχόμενες μεταρρυθμιστικές αρρυθμίες και να υπερασπίζεται τις αρχές της. Ει δυνατόν με γυναίκα αρχηγό. Την έχει.

Στο όνειρό μου, στην επόμενη Βουλή υπάρχει και το ΚΚΕ και η Λαϊκή Ενότητα. Το ΚΚΕ αναβαθμίστηκε στα μάτια μου στη διάρκεια της βουλευτικής μου θητείας. Ήταν τελικά ένας παράγοντας σταθερότητας και πολιτικού πολιτισμού σε μία Βουλή που έπασχε από αντίπαλες πρακτικές. Η Λαϊκή Ενότητα είναι στην επόμενη Βουλή για την πολιτική συνέπεια των ανθρώπων της. Άφησαν τις υπουργικές τους καρέκλες και τις σίγουρες βουλευτικές τους έδρες για να υπερασπιστούν το πρόγραμμά τους. Θα μου πείτε είναι αρκετό; Στην Ελλάδα είναι. Ξέρω τι λέω.

Αντίθετα, στην επόμενη Βουλή δεν υπάρχει η Χρυσή Αυγή και οι ΑΝΕΛ. Για τη Χρυσή Αυγή είναι αυτονόητο. Θα ήθελα να είναι και για τον Καμμένο. Στους λόγους έχω αναφερθεί πολλές φορές. Ούτε ο Λεβέντης υπάρχει. Αν μπει, ο σοφός λαός θα έχει διαπράξει άλλο ένα ολέθριο λάθος. Θα μου πείτε ότι ζητάω πολλά. Όνειρο είναι. Αν και στα όνειρα δεν ζητάμε πολλά, αλίμονο στην πραγματικότητα.