Κοντά στις 11 σήμερα Σάββατο πρωί, θα γίνει μια απόπειρα πρωτοφανής για την κυπριακή ιστορία. Δυο ηγέτες θα περπατήσουν μαζί! Οι δυο ηγέτες είναι οι Νίκος Αναστασιάδης και Μουσταφά Ακιντζί.
Πότε έγινε ξανά κάτι τέτοιο; Αν θυμάμαι καλά, δεν ξανάγινε. Ήμασταν πάντα τρεχάτοι. Οι μεν κυνηγούσαν τους δε, που να βρεθεί τρόπος, χώρος και χρόνος να περπατήσουμε μαζί…
Ακόμα ξεθάβουμε νεκρούς που έπεσαν το 74 και το 64. Μισός αιώνας και οι νεκροί αναζητούν το φως της επίσημης αναγνώρισης και ταφής. Μισός αιώνας μίσους και θανάτου. Λίγος είναι, μη σας φαίνεται πολύς. Άλλοι λαοί σκοτώνονται για περισσότερο χρόνο.
Αναστασιάδης και Ακιντζί θα βολτάρουν μαζί στην παλιά Λευκωσία. Ένθεν και ένθεν. Πρωτοφανής κίνηση για τους πολίτες της Κύπρου. Δυο άνθρωποι, δυο ηγέτες θα περπατήσουν μαζί, μέσα σε ανθρώπους και σε ερείπια. Μέσα σε ανθρώπους και σε οδοφράγματα.
Είναι μια καλή είδηση, έστω κι αν άργησε. Ποτέ δεν είναι αργά για να αρχίζει ένας καινούργιος χρόνος. Για να καταλάβετε, ο άνθρωπος περπάτησε στο Φεγγάρι το 69 κι εμείς από το 64 δεν μπορούμε να περπατήσουμε ο ένας πλάι στον άλλο…
Βέβαια, αυτό που θα γίνει σήμερα το πρωί, μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους. Πάντα θα γίνεται κάτι που δεν θα αρέσει σε όλους. Έστω κι αν αυτό το κάτι, είναι ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα ίσως άλμα για την Κύπρο. Βέβαια και παραφράζω τη φράση του Νηλ Άρμστρονγκ όταν κατέβηκε στην άμμο της επιφάνειας της Σελήνης. «Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα άλμα για την ανθρωπότητα». Όλα ξεκινούν από ένα μικρό βήμα. Και όλα χαλάνε, αν αυτό το μικρό βήμα μείνει μετέωρο και αναποφάσιστο. Διστακτικό και φοβισμένο. Ανάπηρο κι ανήμπορο. Και υπάρχει λόγος σ αυτό. Τα χειρότερα οδοφράγματα δεν είναι εδώ γύρω, στις γειτονιές της μοιρασμένης Λευκωσίας. Δεν είναι οι σακούλες από άμμο, που στοιβαγμένες αναμένουν τα πυρά του εχθρού. Δεν είναι τα τείχη από μπετόν αρμέ που κλείνουν δρόμους και στενά αναμένοντας να αποκρούσουν νέες επιθέσεις όπου θα μαζεύουμε αυτό που πάντα ξέρουμε να κάνουμε. Νεκρούς.
Όχι, το χειρότερο οδόφραγμα δεν βρίσκεται στις γειτονιές της μοιρασμένης Λευκωσίας. Το ισχυρότερο οδόφραγμα, πιο αμείλικτο και αδιαπέραστο κι από μπετόν αρμέ, βρίσκεται μέσα στα μυαλά μας. Κάπου εκεί μέσα σε δισεκατομμύρια νευρώνες και συνάψεις, παράγεται η σκέψη που με τη σειρά της δημιουργεί τη λογική. Κάπου εκεί μέσα, το συναίσθημα του φόβου πάνοπλο ταμπουρώθηκε και δεκαετίες τώρα πυροβολεί τη λογική. Πισώπλατα.
Δεν θα σας πω τίποτα άλλο για τον εγκέφαλο, ψάξτε το μόνοι σας…Θα σας πω κάτι που είμαι σίγουρος εκατό τοις εκατό. Πως στην αυριανή τους βόλτα οι δυο άνθρωποι που είναι και ηγέτες αυτού του λαού, θα χαμογελούν συνοδεύοντας ο ένας τον άλλο. Δεν ξέρω τι θα σκέφτονται αυτοί που θα τους βλέπουν, αυτοί που θα κάνουν χειραψία μαζί τους. Ούτε και τι θα σκέφτονται οι ίδιοι με απασχολεί.
Μου έβαλε σε τάξη το συναίσθημα ο Ιπποκράτης: «Το χαμόγελο είναι το διάλειμμα της σκέψης του εγκεφάλου. Όταν δε χαμογελάμε βιώνουμε τον καθημερινό θάνατο». Αυτός ο τόπος και οι άνθρωποι του, σε όποιο Θεό και να πιστεύουν, σε όποιο σύμβολο κι αν συγκινούνται, αξίζει να το μάθουν αυτό. Όταν δεν χαμογελάμε βιώνουμε τον καθημερινό μας θάνατο. Δεκαετίες περάσανε και τα χαμόγελα δεν λένε να επιστρέψουν.
Κάντε ένα διάλειμμα στη σκέψη σας σήμερα…
Ήδη το δοκιμάζουν οι ηγέτες σας… «Ένα μικρό βήμα για τον Κύπριο, ένα άλμα για την Κύπρο…» Ίσως αν το δοκιμάσουμε να είναι εφικτό.