Ενα απόγευμα της χρονιάς που τελειώνει γνώρισα μια γειτόνισσα, συνταξιούχο αισθητικό, που ανήκει σε δίκτυο εθελοντών. Το έχουν ονομάσει Δίκτυο Κοινωνικής Αισθητικής και οργανώνονται για να προσφέρουν περιποίηση και κομψότητα σε μέρη που νομίζουμε ότι δεν χρειάζονται: νοσοκομεία, οίκους ευγηρίας, τέτοια.
Αν το καλοσκεφτείτε, εκεί χρειάζονται περισσότερο από παντού αλλού. Στα νιάτα οι άνθρωποι είναι όμορφοι χωρίς προσπάθεια, μετά τη μέση ηλικία αρχίζει η εμφάνιση να ζητάει ολοένα και περισσότερη φροντίδα. Κι όσο περνάει ο χρόνος δυσκολεύουν τα πράγματα, μέχρι την ανημπόρια που γίνονται απρόσιτα. Ομως όλοι θέλουν να είναι όσο το δυνατόν πιο όμορφοι, πιο παρουσιάσιμοι κάθε στιγμή. Τι εξαιρετική ιδέα, να προσφέρεις εθελοντικά αυτές τις τόσο σπουδαίες και παραγνωρισμένες υπηρεσίες!
Δεν είναι πολυτέλεια, μας εξήγησε η κυρία (Τιμοθέα Παντζίκα λέγεται, τη βρήκα μετά και στο Διαδίκτυο, εξαιρετικά δραστήρια στον τομέα της) είναι ζωτική ανάγκη. Ακόμα και στα ιδρύματα, όταν ζει κανείς ανάμεσα σε λίγους ανθρώπους, θέλει να φαίνεται όμορφος, έστω αξιοπρεπής, έστω περιποιημένος. Κι είναι τόσο δύσκολο, όταν οι δυνάμεις λιγοστεύουν, τόσο ανεκτίμητο όταν σου προσφέρεται. Η οργανωμένη φιλανθρωπία δεν το έχει σκεφτεί ποτέ, προηγούνται βεβαίως η υγεία, η διατροφή, η εκπαίδευση, υποτίθεται πως η φιλαρέσκεια είναι ελάττωμα, δεν θα της συμπαρασταθούμε κιόλας. Κι όμως…
Μου έβαλε ιδέες η κυρία. Πάντα ονειρευόμουν να ιδρύσω δανειστική βιβλιοθήκη στη γειτονιά μου, όταν μου πέσει το λαχείο, αλλά έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι θα ήταν πιο πρωτότυπο να ιδρύσω χαμάμ. Πριν από λίγο καιρό άνοιξε στην Πλάκα το πρώτο καινούργιο χαμάμ της Αθήνας, εγώ όμως θα έφτιαχνα ένα φτηνό, σαν τα δημόσια λουτρά που λειτουργούσαν κάποτε στη Θεσσαλονίκη. Δύσκολο έως αδύνατο, εκείνα ήταν παμπάλαια κτίρια της Οθωμανικής περιόδου που παρήκμαζαν, τώρα χρειάζονται νέες πολύπλοκες εγκαταστάσεις. Βιαστήκαμε να κλείσουμε τα χαμάμ ως τούρκικα, ενώ ήταν ρωμαϊκά όπως μάθαμε στην τελευταία τάξη. Κρίμα. Φανταστείτε τι ωραίο και χρήσιμο θα ήταν ένα χαμάμ στην πόλη, εδώ στις ξεπεσμένες συνοικίες, με φτηνό εισιτήριο και συμβουλευτικές υπηρεσίες ένδυσης. Εκεί θα περνούσα τις βραδιές μου, να συμβουλεύω γυναίκες κι άντρες πώς να ντύνονται για να κολακεύουν το σώμα και τα χρώματά τους, πώς να αναδεικνύουν την ομορφιά τους.
Δεν έχω καθόλου έμφυτο γούστο, μεγάλωσα με έλλειψη τέτοιας παιδείας, γι’ αυτό προσπάθησα συστηματικά, από την εφηβεία, που είναι η ηλικία της σκληρής φιλαρέσκειας, να μάθω πέντε πράγματα. Ευτύχησα να αποκτήσω φίλες και στηρίχτηκα πάντα στη βοήθειά τους για το ντύσιμο, το χτένισμα κι όλα τα σχετικά. Θα τις καλούσα κι αυτές να μου λένε ιδέες, όπως ακόμα τις καλώ και τις παρακαλώ να μου δώσουν τα φώτα τους.
Εύχομαι λοιπόν (κι ήρθε η ώρα των ευχών) επειδή τέτοιο χαμάμ δεν βλέπω ν’ αποκτάμε, εύχομαι να έχετε φίλες και φίλους που βοηθούν με ειλικρίνεια την επιλογή ρούχων και αξεσουάρ, έστω κι αν είναι σε ανταλλακτικό παζάρι μεταξύ σας. Φιλίες που καθρεφτίζουν την ομορφιά σας, εύχομαι, που τη δημιουργούν, την εμπνέουν, την απολαμβάνουν, έστω κι αν τη ζηλεύουν λιγάκι ενίοτε.