Από πού έρχονται

τα μεσάνυχτα;

Στ.Σταυρόπουλος, Καπνισμένο κόκκινο

Η Δημοκρατία προ’υ’ποθέτει και απαιτεί τον περιορισμό όχι μόνον των κρατικών εξουσιών αλλά και των ατομικών,ιδίως στις περιπτώσεις όπου η άμετρη επίκληση ‘των ελευθεριών’του ενός γίνονται απειλή για όλη την κοινωνία.

Τ’ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς μηχανισμούς προστασίας είναι δώρον-άδωρον αλλά και η απόλυτη εκδοχή/εφαρμογή τους[δίχως συνεκτίμηση  και αίσθηση του γενικού συμφέροντος] καταλήγει στην τυραννία του ενός,κάποιων ή της μειοψηφίας.

‘’Το να μη μ’εμποδίζουν να κάνω αυτό που θέλω και δικαιούμαι’’δημιουργεί ταυτόγχρονα και το αρνητικό καθήκον να μην εμποδίζεις κι εσύ τους άλλους να κάνουν κάτι διαφορετικό ή εντελώς αντίθετο.

Έτσι όμως δεν λειτουργεί η Δημοκρατία και δεν προστατεύεται η κοινωνική συνοχή.Γι’αυτό κατασκευάζονται ‘αρχές-γέφυρα’ που θα σώσουν τον κόσμο από την αυτο-αλληλο-καταστροφή στο όνομα της  ‘ολοκληρωτικής’απόλαυσης  των δικαιωμάτων του καθενός σε σύγκρουση με τα δικαιώματα του πλα’ι’νού και το κοινό κοινωνικό συμβόλαιο.

Έχει άραγε κάποιος ‘τυφλός δικαιωματίας’ αναρωτηθεί ποτέ πόσο εύκολο είναι να υπονομεύσεις μία ολότητα επικαλούμενος συνεχώς το δικαίωμα της ατομικότητας;Μήπως τελικά αγαπούν τα δικαιώματα του ανθρώπου περισσότερο από τον Άνθρωπο και την Ανθρωπότητα;

ΥΓ.Δεν μπορείς να θέλεις να πάς στον Παράδεισο αλλά την ίδια ώρα  να επιμένεις να περπατάς σε παραδρόμους της Κόλασης.