Ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, με βαρυσήμαντη παρέμβασή του (κυριακάτικη Καθημερινή, 9 Ιουνίου 2019) προειδοποιούσε, σχεδόν προφητικά, ότι «ο κίνδυνος επεισοδίων με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός, εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή».

Αναφερόταν, προφανώς, στα ζητήματα που θα ανακύψουν με την Τουρκία εξαιτίας της ανεύρεσης κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και την πιθανολόγηση ότι υπάρχουν κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου σε περιοχές της ελληνικής και κυπριακής υφαλοκρηπίδας.

Η κρίση των τελευταίων 24ωρων, αλλά και του προηγούμενου διαστήματος, έχει να κάνει ακριβώς με αυτά τα θέματα. Η Τουρκία διεκδικεί τον χώρο της στην ανατολική Μεσόγειο, τον οποίο εκ των πραγμάτων η Ελλάδα δεν μπορεί, με βάση το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας, να της στερήσει.

Η κρίση, ωστόσο, που προέκυψε σχεδόν 100 ναυτικά μίλια νοτίως του Καστελόριζου έχει πάρει αναντίστοιχες διαστάσεις από τις πραγματικές. Οι ανευθυνότητες που εκστομίζονται, ευτυχώς όχι από τα επίσημα κυβερνητικά χείλη, δεν έχουν προηγούμενο, ενώ τον τόνο δίνουν κάποιες γραφικές φυλλάδες και κάποιοι καμ(μ)ένοι αναλυτές που προτρέπουν σε πόλεμο και φαντασιώνονται εποχές που μας γυρίζουν 100 χρόνια πίσω. Ας ελπίσουμε ότι το μόνο που θα (συνεχίσουν να) προκαλούν είναι γέλιο, έστω και αν πληθαίνουν οι φωνές που σπεκουλάρουν με τον αντιτουρκισμό και δηλητηριάζουν μεγάλα τμήματα της κοινής γνώμης, καθώς το θέμα των σχέσεων με τους γείτονες πατά κυρίως στο συναίσθημα και τις μνήμες και λιγότερο στη λογική και το ρεαλισμό.