Είχα την εντύπωση ότι εκείνον τον αφορισμό του μακαρίτη του Κουτσόγιωργα πως «εσείς δεν δικαιούσθε για να ομιλείτε» θα τον είχαμε ξεπεράσει πια. Κι αν όχι οι παλαιότεροι που, λίγο-πολύ, δεν είναι εύκολο να ξεκόψουν από παλιές κακές συνήθειες, τουλάχιστον θα τα κατάφερναν οι νεότεροι. Στο κάτω κάτω θα πρέπει να έχουν αντλήσει και κάποια μαθήματα από τους λόγους για τους οποίους βρεθήκαμε στη σημερινή κατάσταση. Η πράξη αποδεικνύει ότι άδικα τρέφουμε τέτοιες προσδοκίες. Οι καινούργιοι αποδεικνύονται ίδιοι και χειρότεροι από τους παλιούς.
Εχουμε δοκιμάσει έως τώρα τη λογική -ή μάλλον τον παραλογισμό- του ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνο που μόνιμα υποστηρίζει είναι ότι μόνο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, γιατί μόνο αυτοί οι δύο κυβέρνησαν τη χώρα. Ωστόσο, εκείνο που πεισματικά επιδιώκουν είναι να επανέλθουν τα πάντα στην άθλια εκείνη κατάσταση, η οποία προκάλεσε την κρίση και τα δεινά που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Κι ο παραλογισμός κορυφώνεται όταν όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν θεωρήσει επιβεβλημένη έστω και μία ρύθμιση.
Και τώρα προέκυψε και το Ποτάμι, που επίσης κινείται περίπου στην ίδια λογική. Δικαιούται τους πάντες να κρίνει, τους πάντες να απορρίπτει, τους πάντες και τις μεθόδους τους να καταδικάζει, και αν τολμήσεις να διατυπώσεις έστω και επιφύλαξη ως προς την ορθότητα των χειρισμών του ή τη βασιμότητα των ισχυρισμών του, εισπράττεις το «αφοπλιστικό» πως «εμείς είμαστε καινούργιοι» και πάει και τελείωσε.
Μόνο που κανένας σε αυτόν τον τόπο δεν είναι «καινούργιος» (όλοι λίγο-πολύ κάτι κουβαλάμε στις πλάτες μας) και κανένας δεν είναι αμέτοχος ευθυνών (δεν προκύψαμε στο 2014 με παρθενογένεση όσοι ασκούμε τη δημοσιογραφία). Ούτε και είναι πρωτόγνωρο το φαινόμενο του πολιτικού που διατείνεται πως «εγώ είμαι με όλους» και «υιοθετώ ό,τι καλύτερο βρω από τη Δεξιά μέχρι και την Αριστερά». Μέχρι και κάτι από «Ανοιξη» μού θυμίζει αυτή η ιδεολογική πειρατεία.
Αλλά για να τελειώνουμε. Η κριτική, δίκαιη ή άδικη, είναι αυτονόητη λειτουργία σε μια δημοκρατία. Κανένας δεν τη μονοπωλεί και κανένας δεν είναι υπεράνω κριτικής. Μπορεί ως κόμμα να είσαι καινούργιο, αλλά ως πρόσωπο είσαι παλιό και ως πρακτική παμπάλαιη.