Σάββατο βράδυ. Ο τελικός του κυπέλλου στο ποδόσφαιρο ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Αστέρα Τρίπολης, έχει λήξει, με νικητές τους ερυθρόλευκους. Όμως χιλιάδες υγιείς κόκκινοι φίλαθλοι αποχωρούν πριν από την απονομή, αηδιασμένοι από τον τρόπο που επιτεύχθηκε η νίκη. Κάποιοι λίγοι πανηγυρίζουν, διότι αυτή είναι η δουλειά τους. Η ηγεσία της ΠΑΕ και οι διάφοροι παρατρεχάμενοι. Επαγγελματίες τροπαιούχοι με όλα τα μέσα.

Η ΟΛΜΕ αποφασίζει κινητοποιήσεις εν μέσω εξετάσεων. Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές είναι υποχρεωμένοι να δώσουν το δικό τους αγώνα, ενόψει και του συνεδρίου της Ομοσπονδίας τους. Ο δικός τους Γιάχος (ο διαιτητής του τελικού) ,το δικό τους όπλο, είναι οι πανελλαδικές εξετάσεις. Και αποφάσισαν να το χρησιμοποιήσουν. Μπορεί και να νικήσουν. Θα πανηγυρίσουν όμως μόνοι τους, μαζί με τους κομματικούς παρατρεχάμενους. Οι μαθητές αποχωρούν από το γήπεδο. Εδώ και χρόνια. Η αριθμητικά πλέον υπερισχύουσα «τάξη» των ανέργων, υποαπασχολούμενων και απλήρωτων, εξοργίζεται με την εξωφρενική αντίδραση κατά της αύξησης του διδακτικού ωραρίου κατά δύο ώρες εβδομαδιαίως! Και ξεσπά «επί δικαίους και αδίκους». Και ο μάχιμος δάσκαλος, θα φτάσει να ντρέπεται που είναι δάσκαλος. Και θα ντραπεί να απεργήσει όταν πρέπει να απεργήσει. Όπως ντρέπονται οι υγιείς Ολυμπιακοί να πάνε πάλι στο γήπεδο του ποδοσφαίρου.

Είναι στο χέρι των εκπαιδευτικών, κατά τις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, να «βάλουν μέσα στο καλάθι» -όπως ο Ολυμπιακός τη Ρεάλ στο μπάσκετ- τα συνδικαλιστικά απολιθώματα και μετά, ας ξεκινήσουν απεργία για ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο. Θα έχουν τη στήριξη της κοινωνίας. Αν δεν το κάνουν, θα ενισχύσουν την άποψη ότι «όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει ένα φροντιστήριο».