Ολλανδία, Ισπανία, Αυστρία. Τρεις χώρες που ταλανίζονται πολιτικά, για διαφορετικούς λόγους βέβαια η κάθε μία , τη στιγμή που όλα τα κράτη της ΕΕ θα έπρεπε μαζί να σχεδιάζουν τη νέα Ευρώπη.
Στην Ολλανδία μετά από επτά μήνες διαβουλεύσεων τέσσερα κόμματα κατέληξαν τελικώς σε συμφωνία για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Το εγχείρημα αναμένεται να είναι εξαιρετικά δύσκολο γιατί από τη μία πλευρά η ακροδεξιά του Γκέερτ Βίλντερς παραμονεύει και από την άλλη τα τέσσερα κόμματα που συνεργάζονται δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικά το ένα από το άλλο.
Οι Σοσιαλδημοκράτες ακολουθώντας το γερμανικό παράδειγμα αποφάσισαν να απέχουν και να παραμείνουν στα έδρανα της αντιπολίτευσης . Έτσι ο Μαρκ Ρούτε και το σκληρά φιλελεύθερο κόμμα του αναγκάστηκαν να κάνουν πολλούς επώδυνους συμβιβασμούς . Στην κυβέρνηση μπαίνουν οι Φιλελεύθεροι του πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε , οι αριστεροί φιλελεύθεροι του D66 ( το Ποτάμι της Ολλανδίας δηλαδή) , οι χριστιανοδημοκράτες και η συντηρητική Χριστιανική Ένωση.
Και τα τέσσερα αυτά κόμματα μετά βίας συγκεντρώνουν οριακή πλειοψηφία μίας μόλις έδρας στη βουλή των 150 εδρών.
Οι τετραμερείς κυβερνήσεις είναι εξαιρετικά σπάνιες στην Ολλανδία που είχε ανάλογη κυβέρνηση μία ακόμα φορά πριν από 40 χρόνια.
Όπως εκτιμά ο Μάρκους Βιλπ, πολιτικός επιστήμονας στο Κέντρο Ολλανδικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Μύνστερ, πρόκειται για μία σχέση ανάγκης και αυτό αποτυπώνεται και στο νέο κυβερνητικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει μείωση του φόρου εισοδήματος κατά 5,5 δισεκατομμύρια ευρώ, μείωση του φόρου επιχειρήσεων αλλά και οικονομική ενίσχυση των φτωχών οικογενειών. Προβλέπεται επίσης αύξηση του οικολογικού φόρου αλλά και αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής.
Αποφάσισαν να δέχονται μεν περισσότερους πρόσφυγες , 750 το χρόνο από 500 , πολύ μικρός αριθμός όπως και να το δει κανείς, αλλά και να περικόψουν τα κοινωνικά επιδόματα όσων κάνουν αίτηση για άσυλο.
Στην Αυστρία τώρα το νεοναζιστικό κόμμα της Ελευθερίας είναι πολύ πιθανό να κυβερνήσει τη χώρα . Αυτό είχε συμβεί ξανά το 2000 όταν ο τότε αρχηγός του κόμματος Γιέργκ Χάιντερ συμμετείχε σε κυβέρνηση συνασπισμού με τους συντηρητικούς.
Βέβαια τότε τα ανακλαστικά της ΕΕ ήταν διαφορετικά και η αντίδραση της ήταν σκληρή επιβάλλοντας αυστηρές κυρώσεις στην Αυστρία και απομονώνοντας την πολιτικά.
Σήμερα δυστυχώς σε κανέναν δεν κάνει πια τόσο μεγάλη εντύπωση η άνοδος των νεοναζιστικών και ακροδεξιών κομμάτων.
Την Κυριακή οι Αυστριακοί ψηφίζουν και ενώ απέφυγαν να έχουν νεοναζιστή πρόεδρο , τώρα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το νεοναζιστικό κόμμα θα παίξει καθοριστικό ρόλο την επόμενη μέρα.
Ήδη το κόμμα της Ελευθερίας έχει υπαγορεύσει την ατζέντα της προεκλογικής περιόδου όπου κυριαρχεί το μεταναστευτικό και ο φόβος για το ριζοσπαστικό Ισλάμ και το πιο τραγικό είναι πως κανένα από τα παραδοσιακά κόμματα , ούτε οι Συντηρητικοί ούτε οι Σοσιαλδημοκράτες δεν έχει δηλώσει πως δεν υπάρχει περίπτωση να συγκυβερνήσουν με τους νεοναζιστές.
Και πρόκειται για αυθεντικό νεοναζιστικό κόμμα που ιδρύθηκε αμέσως μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου από έναν πρώην Ναζί και μέλος των SS.
Στην Ισπανία κανείς δεν έχει καταλάβει τι έκανε και τι επιδιώκει ο λαϊκιστής , εθνικιστής πρόεδρος της τοπικής κυβέρνησης Κάρλες Πουτζντεμόν .
“Κηρύξατε η δεν κηρύξατε την ανεξαρτησία σας ; “ ρωτάει ο πρωθυπουργός της χώρας Μαριάνο Ραχόι τους Καταλανούς και κατηγορεί τον ηγέτη τους για σκόπιμη σύγχυση ενώ επανέλαβε ότι είναι έτοιμος να αναστείλει την αυτονομία της Καταλονίας και να επικαλεστεί το άρθρο 155 του ισπανικού συντάγματος.
Ο Ραχόι επανέλαβε πως το καταλανικό είναι εσωτερικό ζήτημα και δεν δέχτηκε να υπάρξει οποιαδήποτε παρέμβαση από τρίτο μέρος.
Σύμφωνα με την κεντρική κυβέρνηση της Ισπανίας η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο του καταλανού προέδρου και οι επόμενες κινήσεις τους εξαρτώνται από την απάντηση του στο καίριο ερώτημα “ Κηρύξατε την ανεξαρτησία σας ή όχι “ γιατί πραγματικά κανένας δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει ο Πουτζντεμόν εκτός ίσως από τους Έλληνες που ζήσαμε το δημοψήφισμα του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ ενώ ο πρωθυπουργός μας επέμενε πως είπε ΟΧΙ …