Θα περίμενε κανείς, έστω και προς το τέλος της θητείας της, μια πιο σοβαρή αντιμετώπιση της κατάστασης που θ’ αντιμετωπίσει η χώρα με τη λήξη του προγράμματος χρηματοδοτικής συνδρομής, κατά κόσμον μνημονίου.

Ούτε η πανηγυρική ατμόσφαιρα που επιχειρεί να διαμορφώσει ούτε και το «ολιστικό» πρόγραμμά της που συζητήθηκε στη Βουλή, μαρτυρούν μια τέτοια υπεύθυνη συμπεριφορά από την πλευρά της.

Πώς θα μπορούσε άλλωστε. Το μόνο που απασχολεί τους Συριζανέλ είναι το πώς θα φτιασιδώσουν την έξοδο ώστε να την παρουσιάσουν ως «καθαρή» και πως θα μειώσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις από τις νέες περικοπές των εισοδημάτων και τις νέες φορολογικές επιβαρύνσεις των πολιτών καθορίζοντας ανάλογα τον χρόνο των εκλογών. Αρκεί να διαβάσει κανείς το «ολιστικό» αυτό πρόγραμμα για να συνειδητοποιήσει το πόσο ολισθηρό και επικίνδυνο είναι για την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας που μόνο ως ευχή μπορεί να εκληφθεί.

Η χώρα δεν χρειάζεται άλλες προγραμματικές προεκλογικές αυταπάτες. Χρειάζεται ένα τολμηρό, μεταρρυθμιστικό, αναπτυξιακό σχέδιο που θα βάζει οριστικά τέλος στις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, της γραφειοκρατίας και της επιδοματικής οικονομίας.