Πριν λίγες δεκαετίες η σύγχρονη Ελλάδα έγινε προνομιακός χώρος μελέτης για τη σημασία των εννοιών οι οποίες συνδέονται με τα φύλα και τις επιπτώσεις τους στην κοινωνική οργάνωση. Περίπου την ίδια περιοδο πολλές και πολλοί μελετούσαν και συζητούσαν τη σημασία των ελληνικών μύθων. Η σύνδεση των μύθων με τα φύλα όμως, έγινε γόνιμο πεδίο έρευνας για την κατανόηση των συνθηκών υπό τις οποίες συγκροτήθηκαν τα σημερινά κράτη και τώρα πια καταλαβαίνουμε πώς και γιατί ο σχετικά πρόσφατος απόλυτος και κραταιός διαχωρισμός ανάμεσα στο αρσενικό και στο θηλυκό διατρέχει τόσο το σύνολο του στοχασμού όσο και της αμφισβήτησής του. Οι ερευνητικές εργασίες όμως, άλλοτε παραμένουν στο μικρό πύργο όσων τις επεξεργάζονται, άλλοτε καταναλώνονται από κοινού και παράγουν θύματα και θύτες, διαμεσολαβούνται χωρίς αισθητική, επιλέγονται από τη συγκυρία για να πάρουν νέα νοήματα.
.
Μήπως όμως εμείς-που-ξέρουμε-από- πρώτο- χέρι, που τα-ζούμε-στο πετσί-μας είμαστε οι μόνοι αρμόδιοι; Η οικογένειά μας θα αποφασίσει και θα κρίνει εν τέλει , εμείς θυμόμαστε, σεβόμαστε, υποφέρουμε και αντέχουμε καταδιώξεις, γενοκτονίες, καταστροφές και συνεχίζουμε…
.
Ο δημόσιος χώρος ελέγχει την αντοχή όσων λένε τις απόψεις τους, στεγάζοντάς τες στην εκτεταμένη οικογένεια της οικιακής πολυπάθειας και του διαστροφικού παραδαρμού. Ανεξαρτήτως της μορφής οικιακής οργάνωσης, ξέρουμε οτι η ενδοοικογενειακή βία και τα εγκλήματα πάθους αποκρύπτονται με περισσή επιμέλεια και συναίνεση, εκεί που μυστικά και ψέμματα μετατρέπονται σε αλήθεια και ευθύνη.
.
Όταν οι επιστημονικές διερωτήσεις σταθμεύουν στη δημοσιότητα, γίνονται συλλογικά πάθη, θίγονται υπολήψεις και αναδεικνύονται αυθεντίες. Οι πολιτικοί χώροι αρχίζουν αγωνιώδη αγώνα δρόμου για να κρατήσουν τις ψήφους τους και γινόμαστε όλοι ξανά μια μεγάλη οικογένεια. Τα πάθη και οι μύθοι γίνονται σκηνικό επιτέλεσης της μιας και μοναδικής αρρενωπότητας και της μιας και μοναδικής θηλυκότητας. Όπως σε όλες τις οικογένειες, ορισμένα κορίτσια μπορούν να μιλάνε υπό συνθήκες και όλα τα αγόρια οφείλουν να αποδεικνύουν ότι δεν είναι κορίτσια. Στα δημόσια πάθη, τα γεγονότα γίνονται πόνος, οι ευθύνες γίνονται προδοσία, η κριτική ενάργεια γίνεται βίωμα. Ο πόνος, η προδοσία και το βίωμα αποκαθίστανται μόνο από όσους άντρες γνωρίζουν τη μια και μοναδική αλήθεια, ενώ το σφρίγος τους φουντώνει από τις γυναικες που τιμούν και θαυμάζουν. Η μια και μοναδική αλήθεια αγκαλιά με το βαρβάτο σφρίγος στηρίζουν τις αντιθέσεις: οι άντρες εκπαιδεύονται για να μπορούν να είναι βίαιοι όταν χρειάζεται (στον πληθυντικό θα μιλάνε στους λαθρομετανάστες;), οι άντρες οφείλουν να θέτουν τα σωστά όρια και να καταγγέλλουν την τραβεστί αριστερά, δηλαδή να επαναφέρουν την προσοχή στη μοναδική, αυθεντική και αμόλυντη (πανάχραντο) Αριστερά, οι άντρες οφείλουν να υπερασπίζονται την Αλήθεια της Ιστορίας, να στοχοποιούν τα νούμερα και να τοποθετούν χρονικά τις ενδυματολογικές επιλογές τους, ενώ σαν καλοί νοικοκυραίοι σπεύδουν να εξεταστούν για AIDS όταν βλέπουν μπροστά τους τις φωτογραφίες των ξένων εκδιδόμενων που τους παρέσυραν – άντρες είναι, τι να κάνουν; – και λυπούνται τα παραπάνω χρήματα που έδωσαν για επαφή χωρίς προφυλάξεις.
.
Οι γυναίκες δε, οφείλουν να κατανοούν ότι για να μην είναι άντρες, δηλαδή για να μην είναι τέρατα και νούμερα, θα μιλάνε όποτε καλούνται να πιστοποιήσουν (όπως η κυρία από το Ζάλογγο), θα λένε μόνο όσα υπέφεραν από τους άλλους,- οι καημένες-, μόνο όσα είδαν και άκουσαν. Όσες σκέφτονται, μελετούν, σπουδάζουν, δημοσιεύουν και προτείνουν εξυπηρετούν σκοτεινά εκ δυσμάς προερχόμενα συμφέροντα, μεταμοντέρνες αφηγήσεις, του διαβόλου πράγματα. Στη μεγάλη ελληνική οικογένεια, εμείς ξέρουμε: είμαστε άντρες ή γυναίκες, (καθαρόαιμοι) αριστεροί ή δεξιοί, πατριώτες ή προδότες, μάγκες και καραμπουζουκλήδες ή κότες και αδελφές.
.
Η Αριστερά και η Δεξιά, το αρσενικό και το θηλυκό, ο μύθος και η αλήθεια, η μνήμη και η λήθη, είναι άλλωστε υποθέσεις της δικής μας οικογένειας, όχι των άλλων.
.