Εδώ και μερικές ημέρες, μου συμβαίνει κάτι άκρως δυσάρεστο. Προσπαθώντας να ξυπνήσω το πρωί, πίνοντας τον ένα καφέ μετά τον άλλο, ή να χαλαρώσω το βράδυ από τον «κάματο της ημέρας», με το πανάρχαιο εργαλείο του Διονύσου που, όπως λέει ο Κάδμος στις «Βάκχες», χρησιμεύει για να αναπαύει τους θνητούς, στο καθιστικό εισβάλλουν διάφοροι απρόσκλητοι. Είναι άγριοι και ασχημονούν γενικώς. Φωνάζουν, κλωτσούν, φτύνουν, βρίζουν, απειλούν και ας τους έχουν περάσει χειροπέδες κάτι άλλοι που τα πρόσωπά τους είναι σκεπασμένα με κουκούλες. Και ας τους πηγαίνουν πέρα-δώθε με κάτι μεγάλα αυτοκίνητα με σκοτεινά τζάμια.
Είναι ένας, μάλλον γιγαντόσωμος και σίγουρα καλοθρεμμένος, ο οποίος φαίνεται πεινάει συνέχεια. Τη μία μού λέει να φάω το Μνημόνιο για βραδινό, την άλλη να φάω τον ψευδομάρτυρα για πρωινό. Επειδή το Μνημόνιο δεν τρώγεται με τίποτε, τα δε ανθρωποφαγικά μου ένστικτα έχουν καταπιεσθεί, καλώς ή κακώς, εδώ και κάτι γενιές, υποθέτω ότι δεν κυριολεκτεί. Είναι ένας άλλος, τον οποίο όλοι τον λένε «αρχηγό» και όποτε κάνει την εμφάνισή του τρέχουν δίπλα του δύο γυναίκες, οι οποίες επίσης φωνάζουν «τους ξεφτίλισες». Και αυτός, για να τους ξεφτιλίσει ακόμη περισσότερο, σηκώνει τα δύο του χέρια με τις χειροπέδες και μας δείχνει ένα τσαντάκι κάνοντας μια άγρια γκριμάτσα. Είναι κι ένας τρίτος, ευσταλής, με κορμοστασιά ευζώνου και ύφος επιτυχημένου γυμναστή, ο οποίος κλωτσάει και ρίχνει σφαλιάρες σε όποιον αγενή τολμάει να βρεθεί στον δρόμο του. Ολοι τους πάντως θέλουν να μου δείξουν πως έχουν τα νεύρα τους, γεγονός που δεν με βοηθάει ούτε να ξυπνήσω το πρωί ούτε να κοιμηθώ το βράδυ.
Κλασικό σύμπτωμα κατάθλιψης θα μου πείτε, να μην μπορείς να ξυπνήσεις το πρωί και να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ. Ευτυχώς, βέβαια, στα διαλείμματα, όταν οι άγριοι αποχωρούν για να αναπαύσουν τα νεύρα τους, τους διαδέχονται κάποιοι άλλοι οι οποίοι δείχνουν απολύτως ήρεμοι και προσπαθούν να με ηρεμήσουν και μένα. Μου μιλούν για το Σύνταγμα και τους νόμους κι εγώ συγκατανεύω, κατ’ ανάγκην, διότι δεν θέλω να τους δείξω ότι δεν γνωρίζω το Σύνταγμα και τους νόμους. Ως γνωστόν, όλος ο πληθυσμός της ωραίας χώρας τους ξέρει απέξω κι ανακατωτά, κι εγώ δεν θέλω να είμαι ο μόνος άσχετος και δακτυλοδεικτούμενος. Πάνω όμως που πάω να ηρεμήσω, πάλι μπροστά μου έρχονται ο πεινασμένος, ο γυμναστής και ο αρχηγός. Πώς ήταν στις «Ολέθριες σχέσεις», που πεταγόταν η Γκλεν Κλόουζ μέσα από την μπανιέρα και ας την είχε μαχαιρώσει καμιά δεκαριά φορές ο μετανοημένος εραστής της Μάικλ Ντάγκλας;
Και για να σοβαρευτούμε. Οσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες ημέρες μπροστά στα μάτια μας, νομίζω, εικονογραφούν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι δουλειά των ανθρώπων της Χρυσής Αυγής είναι να ασχημονούν. Να βρίζουν, να χτυπούν, ενίοτε δε και να δολοφονούν. Αυτή είναι η πολιτική τους πρόταση και, δυστυχώς, το ξέρουν πολύ καλά ότι αυτή η πολιτική πρόταση μπορεί να έχει απήχηση σε ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο αδιαφορεί και για ιδεολογικές αποχρώσεις και για πολιτικές διαφορές. Το μόνο που το ενδιαφέρει είναι ο λεγόμενος «τσαμπουκάς», από τον μικρό καθημερινό ώς τον μεγεθυμένο σε πολιτική αντίδραση. Τον ενσαρκώνουν πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Γι’ αυτό και όλες τις πολιτικές κατηγορίες περί «ακροδεξιάς», «νεο-ναζισμού», τις προσπερνούν αβρόχοις ποσί. Είναι προϊόντα του θεσμοθετημένου «κοινωνικού τσαμπουκά» και αν θέλουμε πράγματι να τους αντιμετωπίσουμε αυτόν θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε κατ’ αρχάς. Εργο τεράστιο, που δεν μπορεί να το φέρει εις πέρας μόνον η αστυνομία ή το δικαστικό σώμα.