Ποιες θα ήταν οι οικονομικές συνέπειες μιας συντεταγμένης, με τη βοήθεια και τη συνεργασία των Ευρωπαίων εταίρων, εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη;
Απάντηση δίνει η πρόσφατη μελέτη που έκανε η Ernst &Young σε συνεργασία με την Oxford Economics, σε εκτέλεση παραγγελίας πελατών της που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και ήθελαν να αποκτήσουν μια ακριβέστερη εικόνα των συνεπειών ενός τέτοιου ενδεχόμενου, για να λάβουν επιχειρηματικές αποφάσεις – όχι για να ικανοποιήσουν ιδεολογικές ή κομματικές ανησυχίες, που ίσως και να μην τους ταλαιπωρούν ιδιαίτερα.
Σύμφωνα με τη μελέτη της Ernst &Young, οι συνέπειες θα ήταν εφιαλτικές: Υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος κατά 50% άμεσα, μείωση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) κατά 15-20% ώστε θα μας έμενε το μισό από το ΑΕΠ του 2008 και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα έπεφτε στα 11.000 από τα 17.000 ευρώ που ήταν πέρυσι, εκτίναξη της ανεργίας στο 30% και ανάλογη άνοδος του πληθωρισμού, η επιβολή πολιτικής δραστικά σκληρότερης λιτότητας θα ήταν αναπόφευκτη, για να εξυπηρετηθεί το (ακόμα και «κουρεμένο» στη Λέσχη του Παρισιού) χρέος και για να συγκρατηθεί η περαιτέρω υποτίμηση και καταστροφή της ανταγωνιστικότητας.
Τα πορίσματα όλων των μελετών βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση και οι εκτιμήσεις των συνεπειών κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα. Θα έπρεπε να είναι γνωστά, από παλιά, σε όλους τους αρμόδιους.
Θυμίζω ότι η πρώτη επιστημονική, σοβαρή μελέτη των συνεπειών ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη είχε γίνει τον Μάιο 2012, από τη Διεύθυνση Οικονομικής Ανάλυσης και Μελετών της Εθνικής Τράπεζας. Εκτιμούσε ότι η οικονομική δραστηριότητα θα μειωνόταν σε σταθερές τιμές κατά 22% περίπου (επιπλέον της μείωσης 14,3% τα χρόνια 2009-2011), η ανεργία θα εκτινασσόταν δραματικά στο 34%, ο πληθωρισμός αρχικά θα ανέβαινε στο 30-35%, το κατά κεφαλήν μέσο εισόδημα εκφρασμένο σε ευρώ θα μειωνόταν 55% και θα επιβαλλόταν μια δραστικά σκληρότερη λιτότητα. Σύμφωνα με τη μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, που επιβεβαιώθηκε από μετέπειτα μελέτες άλλων οργανισμών, οι συνέπειες θα ήταν σαφείς όσο και δραματικές. Και, βεβαίως, οι κυβερνήτες της χώρας θα τις είχαν μάθει από τότε (την άνοιξη του 2012 κι όχι την άνοιξη του 2015) αν είχαν διαβάσει τη μελέτη – αντί να ακούν τους φανατικούς της δραχμής που την κατήγγελλαν και την καθύβριζαν.
Χάθηκε πολύς χρόνος με ανούσια ιδεολογήματα και κομματικές φαντασιώσεις. Γεγονός, πάντως, είναι ότι μέσα στα πύρινα χρόνια της κρίσης:
(α) Εχει ατσαλωθεί μια ευρύτατη, της τάξης του 80%, και σταθερή λαϊκή πλειοψηφία υπέρ της ευρωπαϊκής θέσης της χώρας. Λαϊκή πλειοψηφία που αντανακλάται και στη συντριπτική ευρωπαϊκή πλειοψηφία στη Βουλή. Η οποία σώζει την παρτίδα κάθε φορά που τα πράγματα φτάνουν στα άκρα –όπως συνέβη αυτές τις ημέρες, με την άνετη υπερψήφιση των προαπαιτούμενων μέτρων.
(β) Αυτή η πλειοψηφία οικοδομείται στη βάση της κατανόησης ότι έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα έχει ακραία αρνητικές συνέπειες στην οικονομία (συνοψίζονται σε μια στυγνή ταξική πολιτική σε βάρος του κόσμου της εργασίας για άγνωστο χρονικό διάστημα), στη δημοκρατία (η κατάρρευση του κράτους θα συμπαρασύρει τη δημοκρατία και θα επιτρέψει την ανάδειξη της εξουσίας συμμοριών) και, ίσως, σε θέματα εθνικής κυριαρχίας. Η θέση μας είναι στην Ευρωζώνη, άλλο σχέδιο δεν υπάρχει – γι’ αυτό, δεν παρουσιάζεται.
(γ) Κυρίως, όμως, η λαϊκή ευρωπαϊκή πλειοψηφία οικοδομείται στη βάση της θετικής πεποίθησης ότι το μακράν καλύτερο πεδίο για την κοινωνική, δημοκρατική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας είναι η Ευρωζώνη. Η Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν η απόκρουση του κινδύνου ενός νέου ευρωπαϊκού διχασμού, η Ευρωζώνη ήταν η απάντηση στη κυριαρχία των αγορών, που αξιοποιούσαν τις συναλλαγματικές διαφορές για να λεηλατούν τις ευρωπαϊκές οικονομίες (κι αν μεταξύ των φαινομενικά αδιάλλακτων πολέμιων των αγορών είναι οι «αριστεροί» πολέμιοι της Ευρωζώνης, αυτό έχει εξηγηθεί από τον Λένιν που προειδοποιούσε:
Πηγαίνοντας πολιτικά όλο πιο αριστερά, καταλήγεις στις θέσεις της δεξιάς…), η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία είναι ο τελικός προορισμός. Αυτήν την κατεύθυνση δείχνει ότι επιλέγει σταθερά και ο ελληνικός λαός.
Αυτά, που κερδήθηκαν μέσα στην κρίση, πρέπει να προφυλάξουμε και να ενισχύσουμε, συστηματικά, με επιμέλεια. Κι αυτό μπορεί να γίνει με την ταχεία, αποτελεσματική και υπεύθυνη εφαρμογή της πολιτικής που έχει συμφωνηθεί με τους εταίρους – και μοναδικούς δανειστές μας. Διότι, όσα κι αν λέγονται περί του αντιθέτου, η αλήθεια είναι ότι το Grexit δεν έχει φύγει οριστικά από το τραπέζι, υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις που πεισματικά εμμένουν σε αυτό, μας περιμένουν στην πρώτη γωνία (υπογραφή Γ Μνημονίου) και θα μας περιμένουν σε κάθε επόμενη (αξιολόγηση εφαρμογής του).