Ευτυχώς που υπήρξε ο κύριος Τσίπρας. Γιατί αλλιώς ποιος θα βρισκόταν να προειδοποιήσει, με την αμίμητη ευγένειά του, το νέο Γάλλο Πρόεδρο τι τον περιμένει αν δεν ακολουθήσει τη γραμμή του (του κυρίου Τσίπρα); Μάλλον κανείς. Και τότε δεν θα έχανε μόνο ο κύριος Ολάντ, αλλά και η παγκόσμια πολιτική κοινότητα.

Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ (συνεχίζει να) συγχέει την πραγματικότητα με το (εκτός πραγματικότητας) προεκλογικό του πρόγραμμα. Ο κύριος Ολάντ δύσκολα θα κινδυνέψει από αυτό που καταλογίζει ο κύριος Τσίπρας στον πρώην Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή να «αθετήσει» -με «ευκολία» μάλιστα- «τις υποσχέσεις του», με αποτέλεσμα η Γαλλία να έχει την «εξέλιξη που είχαμε στην Ελλάδα». Οι διαφορές, κι εδώ, είναι τόσο πολλές που, αν δεν είχαμε πια εμπεδώσει το στιλ του κυρίου Τσίπρα, θα αναρωτιόμασταν από πού εμπνέεται τις παρομοιώσεις του. Το ΠΑΣΟΚ του 2009 δεν έχει καμία σχέση με το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα του 2012, όπως και η κατάσταση στις δύο χώρες, δομική και συγκυριακή, είναι εντελώς διαφορετική. Ο κύριος Ολάντ εξελέγη με ένα εντελώς μετριοπαθές, σοσιαλδημοκρατικό παλαιάς κοπής πρόγραμμα, με έμφαση στη δημοσιονομική εξυγίανση. Θα το «αθετήσει» αν αρχίσει να ξοδεύει, όχι αν νοικοκυρέψει. Από την άλλη, υποσχέθηκε έλεγχο και αλλαγές όχι στον καπιταλισμό τον ίδιο (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ), αλλά στη χρηματιστική και κερδοσκοπική του διάσταση, κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μέσα στο διεθνές σύστημα και σε διεθνές επίπεδο (το οποίο το κόμμα του κυρίου Τσίπρα συνεχίζει να αγνοεί ή να βλέπει μέσα από παραμορφωτικό φακό). Η δε Γαλλία, τουλάχιστον υπό διακυβέρνηση Ολάντ, θα κινηθεί, ώστε «να μη γίνει Ελλάδα», ακριβώς στα δύο μέτωπα που αρνείται με τη ρητορική αλλά κυρίως με τις συνέπειές της το κόμμα του κυρίου Τσίπρα: εξυγίανση μέσα από μεταρρυθμίσεις (η Γαλλία έχει ακόμα την πολυτέλεια να μη χρειάζεται να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους, αλλά δεν θα προσλάβει και 100.000 επιπλέον, όπως υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ), βελτίωση του «ευρωπαϊκού μοντέλου» (δηλαδή του κοινωνικού κράτους, του πιο επιτυχημένου στον κόσμο) με δουλειά μέσα και όχι έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο κύριος Τσίπρας, στη φούρια του να συμβουλεύσει το Γάλλο Πρόεδρο, διαβάζει λάθος και το λόγο που δεν προχώρησε τα τελευταία δυόμιση χρόνια όσο έπρεπε η Ελλάδα (αποφεύγοντας πάντως, μέχρι στιγμής, έστω και με βαρύ τίμημα, την καταστροφή). Δεν έφταιγαν οι προεκλογικές υποσχέσεις του τότε ΠΑΣΟΚ, αλλά οι ανολοκλήρωτες, ρηχές και άτολμες μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησής του. Το Μνημόνιο τις έβαλε «με το μαχαίρι στο λαιμό», κάτι που προσπαθεί να αποφύγει η νέα γαλλική κυβέρνηση, προγραμματίζοντας και εκτείνοντάς τις στο χρόνο η ίδια. Η «κόλαση» στην οποία αναφέρθηκε, μετά το CNN, και στο Παρίσι ο κύριος Τσίπρας, δεν είναι σήμερα οι επίπονες αλλαγές, αλλά η ακινησία, ή ακόμα χειρότερα, η παλινόρθωση ενός κόσμου στον οποίο το κράτος συνεχίζει να προσλαμβάνει, να παίρνει δανεικά και να τα κάνει κατανάλωση, να ξοδεύει παραπάνω από τις δυνάμεις του και να λέει ωραία λόγια χωρίς αντίκρισμα. Αυτό είναι, φοβούμαι, το πολιτικό πρόγραμμα που, λόγο μετά το λόγο (γιατί πράξεις δεν έχουμε δει και είναι αμφίβολο αν θέλει να δούμε), ξετυλίγει ο άνθρωπος που θέλει να μας κρατήσει στην Ευρώπη, βγάζοντάς μας από αυτήν.