Η αιφνίδια ανακοίνωση των πρόωρων εκλογών στη Βρετανία, οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές στην Γαλλία την Κυριακή, οι εκλογές στην Γερμανία, οι εξελίξεις στην γειτονική Τουρκία, αλλά και η επιθετική, πολεμοχαρής πολιτική Τράμπ, δείχνουν πως ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, προκαλώντας εύλογες ανησυχίες.
Φυσικά οι εκλογές στην Ευρώπη, είναι από μόνες τους μια φυσιολογική δημοκρατική διαδικασία. Ωστόσο, προκαλεί ανησυχία η ανερχόμενη ισχύς του εθνικολαϊκισμού- κυρίως στη Γαλλία, αλλά και και στις υπόλοιπες χώρες.
Ιδιαίτερη σημασία αποκτούν οι εκλογές στην Βρετανία, μετά το Brexit, καθώς από τη μια το Εργατικό κόμμα εμφανίζεται διχασμένο, αποδυναμωμένο και σε πλήρη σύγχιση ως προς τις σχέσεις με την ΕΕ, ενώ ένα τεράστιο κύμα φιλοευρωπαϊστών, που διαφωνούν με την έξοδο της χώρας τους από την ΕΕ, δεν φαίνεται να έχει πολιτική έκφραση.
Στη Γαλλία, η Μαρίν Λεπέν παραμένει ισχυρή και αν ακόμη δε κατορθώσει να εκλεγεί Πρόεδρος της χώρας, ενώ η σημαντική άνοδος του Μελανσόν, δείχνουν πως οι δύο εκδοχές του λαϊκισμού, βρίσκονται σε συνεχή άνοδο. Την ίδια ώρα, η Σοσιαλδημοκρατία στη Γαλλία, μετά την αποτυχημένη προεδρία Ολάντ, μοιάζει να καταρρέει, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.
Έτσι, σε δύο σημαντικές για την Ευρώπη χώρες, τη Γαλλία και τη Βρετανία, αλλά και στην Ολλανδία– όπως έδειξαν οι πρόσφατες εκλογές- η Σοσιαλδημοκρατία που μετά τον πόλεμο ήταν ένας από τους βασικούς πυλώνες που οδήγησαν σε πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη την ευρωπαϊκή ήπειρο και συνέβαλαν στη δημιουργία του κοινωνικού κράτους, όπως το γνωρίσαμε, αλλά και στο βάθεμα της δημοκρατίας, φαίνεται ότι οδηγούνται σε παρακμή. Μόνη ελπίδα, παραμένει η Σοσιαλδημοκρατία στη Γερμανία, προς το παρόν τουλάχιστον και εν αναμονή των εκλογών του Σεπτεμβρίου.
Φαίνεται πως τα κόμματα αυτά εξάντλησαν τη μεταρρυθμιστική τους δυναμική, και χάνουν συνεχώς την επαφή τους με τα στρώματα της μεσαίας και εργατικής τάξης που πλήττονται περισσότερο από την οικονομική κρίση και την παγκοσμιοποίηση.
Στη γειτονική μας Τουρκία, παρά την πύρρειο νίκη του Ερντογάν, οι εξελίξεις δεν είναι καθόλου αισιόδοξες. Η χώρα είναι διχασμένη και αποσταθεροποιείται συνεχώς, προκαλώντας κινδύνους στην ευρύτερη περιοχή – κάτι που πρέπει να μας ανησυχεί ιδιαίτερα…
Σε όλο αυτό το σκηνικό, θα πρέπει να προσθέσουμε την επιθετική και πολεμοχαρή πολιτική Τραμπ, ο οποίος φαίνεται πως έχει κάνει στροφή- για όσους πίστευαν ότι θα ασχοληθεί μόνο με τα εσωτερικά της χώρας του- και παραμένει επικίνδυνα απρόβλεπτος. Τραμπ, Πούτιν και Ερντογάν αποτελούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό για την ειρήνη τόσο στην περιοχή μας, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
Κι εμείς;
Παραμένουμε στα ίδια. Επτά χρόνια μνημονίων, βουλιάζουμε όλο και περισσότερο. Με μια κυβέρνηση, γέννημα του εγχώριου λαϊκισμού, που λόγω όχι μόνο των ιδεοληψιών της, αλλά κυρίως της ανικανότητάς της, βυθίζει όλο και περισσότερο τη χώρα στην ύφεση και το χρέος. Μόνο η τελευταία της «σκληρή διαπραγμάτευση», κόστισε στη χώρα- σύμφωνα με τους υπολογισμούς της« Ώρας Αποφάσεων», 19,1 δις. Οδήγησε τη μεσαία τάξη και τους μικροεπιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες σε πλήρη εξαθλίωση και μισθωτούς και συνταξιούχους σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, υπόσχεται «καλύτερες ημέρες», χωρίς ωστόσο να παρουσιάσει κάποιο αξιόπιστο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, ποντάροντας μόνο στην οργή των πολιτών κατά της συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ που θα την οδηγήσει στην εξουσία, όχι χάρις στο πρόγραμμά της, αλλά λόγω της κατάρρευσης- όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- της ανίερης «αντιμνημονιακής» συμμαχίας που κυβερνά.
Την ίδια ώρα, ο λεγόμενος προοδευτικός χώρος, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, χαμένος στη μετάφραση των διαδικασιών ανασυγκρότησής του και των κρυφών σχεδίων πίσω από τα μεγάλα λόγια.
Κάποιοι ονειρεύονται την ανασύσταση του παλαιού ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας κάθε λογής παλαιά υλικά, παλιές νοοτροπίες που απλώς αναπαράγουν τις παθογένειες που οδήγησαν στα αδιέξοδα…
Άλλοι πάλι, εξακολουθούν να αναζητούν τις διαδικασίες για το «νέο» και άφθαρτο, αλλά ο χρόνος τρέχει και η κοινωνία βυθίζεται όλο και περισσότερο στην απελπισία.
Η ανασύνταξη του προοδευτικού χώρου, χρειάζεται μεγαλύτερη γενναιότητα και αποφασιστικότητα. Χρειάζεται, κυρίως ένα νέο ρεαλιστικό αφήγημα που να αγγίζει του νου, αλλά και τις καρδιές των πολιτών, που βλέπουν παντού αδιέξοδα.
Η πρωτοβουλία «Ώρα Αποφάσεων», που γέννησε νέες ελπίδες για την ανασύνταξη του προοδευτικού χώρου, θα πρέπει να ανεβάσει ταχύτητα και να βγει πιο αποφασιστικά προς τα έξω, στους πολίτες. Να εξηγήσει το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα, να αναπτύξει το αφήγημά της για την Ελλάδα μετά τα μνημόνια. Να δώσει σαφείς και επεξεργασμένες απαντήσεις στην αγωνία και στα αδιέξοδα που βιώνουν οι προοδευτικοί πολίτες. Και κυρίως, να μην κολλήσει στις διαδικασίες.