Μια βδομάδα μετά, τίποτα δεν μοιάζει ίδιο. Όπως τίποτα δεν έμοιαζε ίδιο μετά τις πλημμύρες πριν μερικούς μήνες, μετά τον σεισμό ή τις φωτιές πριν μερικά χρόνια.

Τίποτα δεν είναι ίδιο και όχι μόνο για τους συμπολίτες που έχασαν με τραγικό τρόπο τη ζωή τους αλλά και για όλους αυτούς που είδαν τις περιουσίες τους να γίνονται στάχτη, τις περιοχές τους να σβήνουν από το χάρτη. Όπως και για όλους εκείνους που – εξακολουθούν να – ψάχνουν αλλόφρονες τους δικούς τους καρβουνιασμένους στις μάντρες ή στον πάτο της θάλασσας, που ελπίζουν να τους αναγνωρίσουν δίνοντας το DNA τους. Για όλους όσους έζησαν την φρίκη αγωνιώντας για συγγενείς και φίλους παρακολουθώντας την καταστροφή από τις οθόνες τους.

Μια βδομάδα μετά και όλα μοιάζουν να είναι ίδια. Κάποια εμπρηστική πολιτική συνωμοσία – που πρωτοδιαγνώστηκε από τη Βοσνία – παραχωρεί σιγά-σιγά τη θέση της στην ανθρώπινη αμέλεια. Οι ίδιες συσκέψεις των αρμοδίων, οι ίδιες επισκέψεις των «επιτόπου», η γνωστή τζάμπα «γενναία» ανάληψη ευθύνης του πρωθυπουργού εξ ονόματος των καθ’ ύλην σιωπηλών υπουργών του. Παραίτηση καμιά, όχι μόνον όσων όφειλαν, από σεβασμό στους νεκρούς να παραιτηθούν, αλλά ακόμα και των λαϊκιστών Ζουράρηδων που κατήγγειλαν ως «ένοχο» τον «κυρίαρχο» στις κάλπες λαό.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…