Την ώρα που φόβος εντείνει την αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα, όλοι παραδέχονται ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο όταν περάσει η πανδημία. Νέες συνθήκες θα καθορίσουν την κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα επηρεάζοντας καθοριστικά τη σκέψη και τη ζωή μας.

Η προοπτική αυτή δεν φαίνεται να σκορπίζει ενθουσιασμό σε όλους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που επιμένουν, ακόμα και σε αυτές τις πρωτοφανείς συνθήκες, να ενεργούν με την «κεκτημένη» νοοτροπία σαν να μην συνέβη τίποτα απολύτως. Τα ισχυρά μηνύματα της περιόδου που διανύουμε δεν βρίσκουν πάντα ευήκοα ώτα.

Το πολιτικό σκηνικό δεν δίνει - κι αυτή τη φορά - το καλύτερο παράδειγμα. Η ανάγκη εποικοδομητικής συνεργασίας κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για τη συναινετική κατά το δυνατόν διαμόρφωση των πολιτικών αντιμετώπισης της έκτακτης κατάστασης, έχει αντικατασταθεί, σε πολλές περιπτώσεις, από μια άγονη επικοινωνιακή αντιπαράθεση.

Στα θέματα της δημόσιας υγείας ιδιαίτερα, η αμφισβήτηση της επιστημονικής πληρότητας προσώπων, καθώς και των επίσημων στοιχείων που ανακοινώνονται καθημερινά, η επιλεκτική σύγκριση στατιστικών θυμάτων, ανάλογα με το τι εξυπηρετεί την κάθε πλευρά, εντείνουν την αβεβαιότητα των πολιτών. Ας αφήσουμε, τα θύματα έστω, έξω από τις πολιτικές σκοπιμότητες.

Οι δημοσκοπήσεις έχουν αποδειχτεί σημαντικό εργαλείο ανάλυσης της κοινής γνώμης συμβάλλοντας στην κατανόηση των τάσεων και στη διαμόρφωση πολιτικών. Είναι επομένως σημαντικό να ανιχνεύεται στις μέρες μας η αποδοχή των μέτρων που έχουν ληφθεί, ώστε να γίνονται οι απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, όπου και αν χρειάζεται. Στις σημερινές συνθήκες ωστόσο, το ερώτημα «τι θα ψηφίζατε την επόμενη Κυριακή» δεν έχει δεοντολογική βάση. Ας αφήσουμε τις κομματικές (ανα)μετρήαεις για μετά.