Η πρώτη μπόρα με το ενδεχόμενο ενός άμεσου Grexit πέρασε, χωρίς βεβαίως ο κίνδυνος να έχει απομακρυνθεί οριστικά. Οι “κακοί ξένοι τοκογλύφοι” μας δανείζουν 85 δις ευρώ για τρία χρόνια, για να κάνουμε τα κουμάντα μας. Θα τα κάνουμε; Από μας εξαρτάται, από τις δυνατότητες και την ωριμότητα του πολιτικού προσωπικού.
Η συμφωνία μοιάζει εκ πρώτης όψεως βαριά. Δεν είναι όμως μόνο έτσι. Το φορολογικό της σκέλος τρομάζει και με μια οικονομία σε βαριά ύφεση οι στόχοι δεν φαίνονται επιτεύξιμοι. Για παράδειγμα, η αύξηση του ΦΠΑ και η 100% προκαταβολή φόρου οδηγούν σε ασφυξία και καταβαράθρωση την ιδιωτική ιδίως οικονομία.
Η παρούσα συμφωνία όμως επιτρέπει ρητώς την αντικατάσταση στόχων από ισοδύναμα μέτρα. Και το μόνο που μπορεί να αντικαταστήσει τα έσοδα από φόρους είναι, ως γνωστό, η περιστολή των δημοσίων δαπανών και ο εξορθολογισμός του κράτους μαζί με την προβλεπόμενη αποκομματικοποίησή του. Ταυτόχρονα, με την αυστηρή εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, που προβλέπονται από την συμφωνία, όπως το άνοιγμα των επαγγελμάτων, η απελευθέρωση της ενέργειας, η άμεση προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, η εφαρμογή της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, κλπ, όλα μαζί και σε συνδυασμό μπορούν να δημιουργήσουν ένα δυναμικό ευνοϊκό περιβάλλον για επενδύσεις και ανάπτυξη.
Μην ξεχνάμε, επιπλέον, ότι υπογράφοντας την συμφωνία, από το Φθινόπωρο και μετά η χώρα μας θα μπορεί επιτέλους να συμμετέχει και αυτή στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι. Δηλαδή σε μεγαλύτερη ρευστότητα, από όπου μέχρι σήμερα ήμασταν αποκλεισμένοι. Να προσθέσουμε σ` αυτό και τα 35 δις του λεγόμενου πακέτου Γιούνκερ.
Όμως οι παρεμβάσεις στο κράτος και την οικονομία προσκρούουν πάγια από τη μια στις κομματικές ηγεσίες και τους κομματικούς στρατούς και από την άλλη στον συντεχνιακά οργανωμένο συνδικαλισμό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το βράδυ που ψηφιζόταν η συμφωνία μέσα στη Βουλή, απέξω διαδήλωναν ΑΔΕΔΥ, ΠΟΕ – ΟΤΑ, κλπ, ενώ οι φαρμακοποιοί είχαν ήδη κηρύξει 24ωρη απεργία για να μην χάσουν τα κέρδη από το παιδικό γάλα, από τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα και άλλα. Την ίδια στιγμή κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές καθώς και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, φρόντιζαν να τονίζουν ότι ψηφίζουν μια συμφωνία με την οποία δεν συμφωνούν.
Πώς λοιπόν θα την εφαρμόσουν, ώστε να μην επανέλθει ο κίνδυνος του Grexit; Γιατί η εφαρμογή της συμφωνίας, τα ισοδύναμα και κυρίως οι διαρθρωτικές αλλαγές προϋποθέτουν συγκρούσεις και μάλιστα σκληρές με το κομματικό και συντεχνιακό κατεστημένο. Ποιος θα τις κάνει; Ακόμα και με τον ανασχηματισμό, οι περισσότεροι στο πρωθυπουργικό περιβάλλον και οι υποστηρικτές του στο κόμμα είναι στην καλύτερη περίπτωση ευρωσυμφωνοσκεπτικιστές. Οι άλλοι μισοί ευρωσυμφωνοαρνητές.
Για να μην οδηγηθούμε λοιπόν σε ατύχημα από αδυναμία εφαρμογής των συμφωνημένων, χρειάζεται ένα πολιτικό κυβερνητικό σχήμα αποφασισμένο να συγκρουστεί με κατεστημένες κομματικές και συντεχνιακές δομές και κατεστημένες νοοτροπίες, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Και ένα τέτοιο σχήμα δεν θα αντέξει αν είναι μονοκομματικό ή συναπαρτιζόμενο από πολιτικούς φορείς που αμφισβητούν αυτό που οι ίδιοι υπέγραψαν, όπως το σημερινό.
Με αυτή την έννοια, οι εκλογές μοιάζουν δυστυχώς αναπόφευκτες, από τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ελαφρά τη καρδία, απέκλεισε την συναινετική διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το ζητούμενο παραμένει ένα επί της ουσίας ανασχηματισμένο και ευρύ κυβερνητικό σχήμα με φορείς και στελέχη στην πλειοψηφία τους αταλάντευτα και χωρίς σκεπτικισμό προσηλωμένα στην ευρωπαϊκή μας πορεία και αποφασισμένα για τις αναγκαίες συγκρούσεις που επί χρόνια αναμένει η χώρα. Για να τελειώνουμε επιτέλους με το δίλλημα αν ανήκουμε ή όχι εις την Δύση. Διαφορετικά, σε περίπτωση εκλογών, η μόνη χρησιμότητά τους θα είναι το ξεκαθάρισμα των ενδοοικογενειακών λογαριασμών του ΣΥΡΙΖΑ και η επιβεβαίωση της πολιτικής κυριαρχίας του Πρωθυπουργού, με το Grexit να καραδοκεί.