Στις 8 Ιουνίου 1966 ο Πέτερ Χαντκε ανέβασε το προκλητικό θεατρικό  έργο “Βρίζοντας το κοινό”.

Η παράσταση δικαίωσε τον τιτλο της.Γέλια, σφυρίγματα αλλά και ζητωκραυγές. Κάποιοι ευαίσθητοι κάλεσαν την αστυνομία.

Οι συντελεστές, ατάραχοι, γιόρτασαν την πρεμιέρα σε κοντινό εστιατόριο, τσακώθηκαν με τους σεβιτόρους και εκδιώχθηκαν κλωτσηδόν.

Το αμφιλεγόμενο έργο δεν είχε ακριβώς επιτυχία αλλά δημιούργησε αίσθηση ως χάπενινγκ.

Ο θεατρόφιλος παλαιός Καραμανλής έπιασε και εφάρμοσε το νόημα.

Εντάξει…αντικατέστησε το “βρίζοντας” με το “μαλώνοντας” ή “νουθετώντας”, δεν είμαστε και των άκρων.

Απευθυνόταν αυστηρά στα πλήθη που συνέρρεαν στις προεκλογικές φιέστες.

Αυτός όμως είχε και το στυλ και το μέγεθος.

Δεν καταλάβαινες πάντα τι έλεγε αλλά το δάκτυλο το έβλεπες.

Ο ευγενής Ράλλης συνέχισε με το γνωστο “δεν θέλω ου” αλλά φευ κατεψηφίσθη.

Έκτοτε το δόγμα άλλαξε σε “κολακεύοντας το κοινο”.

Όλοι οι επόμενοι ηγέτες, με την εξαίρεση ίσως του Σημίτη, ο οποίος όχι…δεν νουθέτησε αλλά τουλάχιστον κράτησε μια απόσταση, χάιδεψαν με τρυφερότητα τα αυτιά των ψηφοφόρων.

Με τα γνωστά αποτελέσματα.

Την διόγκωση του πελατειακού κράτους, την συνθηκολόγηση με τις πάσης φύσεως συντεχνίες, την αποφυγή λήψης προληπτικών όμως δυσάρεστων μέτρων.

“Άστα γιά του επόμενους”…μέχρι που επόμενοι δεν υπήρχαν πιά.

Τα ζήσαμε .

Το έργο “κολακεύοντας το κοινό”  κάνει ρεκόρ εισητηρίων πριν από κάθε εκλογές.

Να τα προγράμματα κι οι παροχές.

Είναι εφαρμόσιμο; Υπάρχει πραγματική κοστολόγηση; Θα έχει επιπτώσεις στην οικονομία;

Θα περίμενε κανείς, αν και κανείς δεν περίμενε,  ότι η συζήτηση θα περιστρεφόταν γύρω από τις  θέσεις, τους σχεδιασμούς, τους αριθμούς, με αναλύσεις ειδικών, δεν ξέρουν όλοι όλα, με σοβαρές συζητήσεις.

Με καθαρές απαντήσεις σε άβολα ερωτήματα κι όχι “ναι αλλά εσεις που…”

“Βρίζοντας τον αντίπαλο” ο καινούργιος τίτλος.

Το δικό σας αλλά όχι το δικό μας σκάνδαλο, εσείς κρυπτοπαιδεραστές κ εμείς όλίγον βιαστές, ποιός είναι ολίγον Χρυσαυγίτης, σεβόμαστε την δικαιοσύνη αλλά όχι όταν δεν μας βολεύει, θα κλείσετε τις τράπεζες, σιγά μην τις κλείσουμε, μπα…το ξεχάσατε;…

είσαι τόνα, είσαι τ’ άλλο, κάτσε κάτω ρε, σε ξέρουμε παλιοφασίστα, άντε ρε φαιοκόκκινε και τέτοια χαριτωμένα.

Παρακολουθώ έκθαμβος την ευρηματικότητα των επιθέτων.

Διασκεδάζω και λίγο “γιά να δούμε τι θα του πεί τώρα” και βέβαια ποιός ενδιαφέρεται γιά συζήτηση που στο κάτω κάτω θέλει και σκέψη και κόπο κι άσε που μπορεί να εκτεθείς.

Οι φωνασκίες σκεπάζουν τις ατέλειες.

Η πιό ενδιαφέρουσα ατάκα που άκουσα από την πρωην κυρία υπουργό, Όλγα Γεροβασίλη.

Ερώτηση: “τεκμηριώστε με στοιχεία αυτά που λέτε”.

Απάντηση: “Δεν χρειάζεται. Δεν απευθύνουμε σε εσάς το πρόγραμμα μας αλλά στους ψηφοφόρους μας”.

Το κοινό χειροκροτεί.

Υπάρχουν κι αυτοί που ερευνούν και επιλέγουν με βάση τα σχέδιατου μέλλοντος και τις  πράξεις του παρελθόντος..

Αλλά είπαμε, αυτό θέλει τον κόπο του… 

Μεταδόθηκε  ως "σκέψη της ημέρας" στην εκπομπή "Καθρέφτης", του Χρήστου Μιχαηλίδη στο Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ