Όλες οι πολιτικές και οικονομικές ενέργειες και πράξεις, εκτός του ότι κρίνονται βεβαίως εκ του αποτελέσματός τους, κρίνονται τελικά και από το ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν από αυτές.
Αυτό δεν γίνεται πάντα πολύ γνωστό και αντιληπτό ιδιαίτερα σήμερα μέσα στη γενικότερη παραζάλη στην οποία ζούμε και αρκετές φορές επιμελώς αποκρύπτεται. Αρκεί να δούμε την ατζέντα των ημερών, τι κρίνεται αυτές τις ημέρες, για να γίνει κατανοητό για ποιο θέμα μιλάμε.
Παρά τη σκληρή σύγκρουση που έχουμε κάθε τόσο στη Βουλή κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους, με αφορμή βέβαια τη συζήτηση σοβαρών θεμάτων, τα ζητήματα που θα κρίνουν τη διαμόρφωση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας τους επόμενους μήνες είναι άλλα και σχετίζονται με ορισμένες πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις της τρόικας στις διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση.
1. Η απαίτηση για απελευθέρωση των πλειστηριασμών στην πρώτη κατοικία ζητείται επιμόνως, προφανώς υπό το φόβο ότι σύντομα θα σκάσει και στη χώρα μας η φούσκα των στεγαστικών δανείων, μιας και έπειτα από τέσσερα χρόνια απίστευτης συρρίκνωσης των εισοδημάτων πολύ δύσκολα μπορούν πλέον αυτά να εξυπηρετηθούν.
2. Η νομιμοποίηση των ομαδικών απολύσεων είναι ένα μέτρο που θα χρησιμοποιηθεί εκτός των άλλων και για μαζικές απολύσεις στον τραπεζικό κλάδο.
3. Η συνέχιση της άγριας φορολογίας στα ακίνητα (η τρόικα απέρριψε το κυβερνητικό νομοσχέδιο που ήταν έτοιμο να έρθει προς συζήτηση στη Βουλή), για να πληρωθούν μεταξύ άλλων και τα 50 δισ. δανεικά που έχει πάρει το ελληνικό κράτος για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών!
Όλα για τις τράπεζες ζόμπι λοιπόν, που πλέον έχουν τεθεί υπό τον έλεγχο των δανειστών;
Δηλαδή πήραν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες ένα σπίτι με δάνειο σε τιμή φούσκα… Πλήρωναν τόσα χρόνια τις δόσεις τους κανονικά. Βρέθηκαν ξαφνικά λόγω κρίσης και μνημονίων χωρίς δουλειά, χωρίς εισοδήματα και με την εφορία να συνεχίζει να τους φορολογεί με άγριο τρόπο και με εξωφρενικές για τα σημερινά δεδομένα αντικειμενικές τιμές. Τους παίρνουν το σπίτι έπειτα από πλειστηριασμό και η τράπεζα παίρνει το μειωμένο ποσό στο οποίο φυσικά εκποιείται, ενώ θα συνεχίσουν να τους κυνηγάνε, για να πληρώσουν το υπόλοιπο της διαφοράς που προκύπτει από την αρχική τιμή φούσκας. Ταυτόχρονα δε θα συνεχίζουν οι δανειολήπτες, όπως και όλοι οι άλλοι φορολογούμενοι, να πληρώνουν υπέρογκους άμεσους και έμμεσους φόρους παντού για τη διάσωση μεταξύ άλλων των “ευαγών” αυτών ιδρυμάτων. Αυτό αλήθεια πώς λέγεται στην καθομιλουμένη, πώς μπορεί να γίνει ανεκτό και ποιος μπορεί να σηκώσει το πολιτικό βάρος και κόστος αυτής της λεηλασίας;
Το γιατί βέβαια ενδιαφέρεται τόσο πολύ η τρόικα να επιβάλει αυτές τις αποφάσεις στην ελληνική κυβέρνηση είναι, νομίζω, προφανές. Οι ελληνικές τράπεζες πτωχεύσανε, διασώθηκαν με λεφτά του ελληνικού δημοσίου από τα δάνεια που πήραμε και τελούν πλέον υπό τον πλήρη έλεγχο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η Ε.Ε. ενδιαφέρεται σχεδόν αποκλειστικά να διασφαλίσει τα συμφέροντα της ΕΚΤ και των υποψηφίων αγοραστών των ελληνικών τραπεζών, όταν ολοκληρωθεί η περίοδος της κρίσης και αφού τις ζημιές πληρώσει πρώτα ο έλληνας πολίτης και δανειολήπτης και πιθανόν και ο καταθέτης!