Η κυβέρνηση έκανε την μεγάλη τούμπα. Αυτό είναι θετικό για τον μεγάλο εθνικό στόχο της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη και γενικότερα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Δεν παύει όμως να είναι και βαθειά ανήθικο, αφού όλη η μέχρι τώρα στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε την μεγαλύτερη επιχείρηση εξαπάτησης του ελληνικού λαού που έχει γίνει.
Η διαγραφή όλου ή μέρους του χρέους, η κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστήκαν του νόμων, η κατάργηση της τρόικα πήγαν περίπατο. Το μονό που έγινε είναι η αλλαγή των λέξεων ως προς το μνημόνιο και την τρόικα.
Δυστυχώς δεν γυρίζουμε εκεί που άφησε τα πραγματα η προηγούμενη κυβέρνηση. Αντί της ασφαλούς εξόδου από το μνημόνιο με μια ήπια προληπτική πιστωτική γραμμή στήριξης έχουμε παράταση του μνημονίου για τέσσερις ακόμη μήνες.
Και μετά από την παράταση αντί της ασφαλούς εξόδου στις αγορές θα έχουμε ένα νέο μνημόνιο 3. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουμε μνημόνιο χωρίς χρήματα.
Και το τραγικό ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα δυσθεώρητο χρηματοδοτικό κενό, που ουδείς στην κυβέρνηση γνωρίζει πως θα καλυφτεί. Η προηγούμενη ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ πληρώνεται. Με εκροή καταθέσεων, μη πληρωμή φορών, έλλειψη επενδύσεων λογά αβεβαιότητας.
Την βιασύνη του Τσίπρα να γίνει πρωθυπουργός θα την πληρώσουμε πολύ ακριβά. Το χρηματοδοτικό κενό απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε απέναντι στους εταίρους σε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Όσοι όμως ξέρουν από κοντά το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν ότι είναι ανίκανο να κάνει έστω και μια μεταρρύθμιση. Και μονό η λέξη μεταρρύθμιση προκαλεί αλλεργία στους περισσότερους.
Αν δεν επιδιωχθεί η συνεργασία και η σύμπραξη ευρύτερων μεταρρυθμιστικών δυνάμεων τίποτα δεν θα προχωρήσει. Και θα βρεθούμε προ αδιέξοδου στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους.
Σοβαρό είναι και το εσωκομματικό μέτωπο της κυβέρνησης.Κατά Λεουτζάκο τριάντα βουλευτές καταψήφισαν την συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση. Ανάμεσα τους η Κωνσταντόπουλου, ενώ ο Λαφαζάνης ψήφισε λευκό. Στελέχη σαν τον Μηλιό, τον Γλέζο, τον Νταβανέλο, τον Ρινάλντι έχουν βγει στο κλαρί. Κι αυτό δημιουργεί ρήγματα και στην κοινωνική και εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είχαν καλλιεργηθεί τεράστιες προσδοκίες που τώρα διαψεύδονται. Και αυτός είναι άλλος ένας παράγοντας που κάνει τα πάντα να είναι στον αέρα.
Κανένας εφησυχασμός λοιπόν. Η κυβέρνηση δεν έχει άλλο δρόμο από το να ζητήσει την συνεννόηση με τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Με τους γελοίους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ δεν θα πάει μακριά. Όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται την σημασία του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας πρέπει να διαβούν τον Ρουβίκωνα.
Η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση πρέπει να είναι σε διαρκή ετοιμότητα και επαγρύπνηση, γιατί οι εξελίξεις είναι απρόβλεπτες. Οι δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, πρέπει να βρουν τον μεταξύ τους συντονισμό. Το ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ πρέπει να βαδίσει συντεταγμένα στο συνέδριο του, αλλά να μη βυθιστεί στην εσωστρέφεια.
Το κύριο είναι το μέλλον της χώρας. Και πρέπει να είναι συνεχώς παρόν στις πολίτικες εξελίξεις. Εξ άλλου μέχρι τώρα αποδείχθηκε ότι η πιο σοβαρή και τεκμηριωμένη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ και τον Βαγγέλη Βενιζέλο.