Ξέρω ότι μπορεί αυτό που θα πω να θεωρηθεί από κάποιους λαϊκισμός αλλά «δεν είναι αυτό που νομίζετε», θα το πω «κι ας το πάρει το ποτάμι».
Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα να πούμε και κανένα «όχι» στους κυρίους ελεγκτές της τρόικας. Γνωρίζοντας βέβαια όλοι το βάσιμο, μέχρι τώρα τουλάχιστο, του αντίλογου που λέει: «Και τι θα γίνει μετά… θα φύγουν και θα μας κόψουν τη χρηματοδότηση και τότε θα καταστραφούμε…» κτλ. Ναι, σωστά, πιθανότατα όλα αυτά να συμβούν αν προβάλλουμε και επιμένουμε στις αντιρρήσεις μας. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον λόγο δεχτήκαμε έως τώρα όλα αυτά που δεχτήκαμε. Όμως αυτοί (οι δανειστές) και ενώ στο μεταξύ έχουν παραδεχθεί τη λάθος συνταγή στο φάρμακο που μας δίνουν, συνεχίζουν το βιολί τους, επιμένουν δηλαδή να επιβάλλουν στους ημιθανείς την ίδια «θεραπεία» που οδήγησε και οδηγεί στην εξόντωση των αδύναμων και μεσαίων στρωμάτων. Μέχρι πού όμως μπορεί να πάει αυτό, και μέχρι πότε; Είναι πλέον κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι δεν αντέχονται άλλα επιπλέον μέτρα, ενώ ακόμη και η εφαρμογή των ήδη συμφωνηθέντων τον περασμένο Νοέμβριο αποτελεί ένα ερωτηματικό για το κατά πόσο αυτά θα γίνουν ανεκτά κατά την εφαρμογή τους στο σύνολο και την ένταση που προβλέπονται, και τι δημοσιονομικά αποτελέσματα τελικά θα αποφέρουν.
Δεν μπορεί πλέον να συνεχισθεί αυτό το «παιχνίδι», από την τρόικα, με τους εκβιασμούς και τις απειλές κάθε φορά που έρχονται για να εγκρίνουν τις δόσεις, ούτε και το δράμα της κυβέρνησης του ανθίσταμαι, παλεύω, ματώνω αλλά στο τέλος «τι να κάνω, δεν μπορώ παρά να δεχτώ τις απαιτήσεις, γιατί αλλιώς δεν θα πάρουμε τα λεφτά». Όλα έχουν κάποτε ένα τέλος και έχω την εντύπωση πως το τέλος αυτής της «ανάρμοστης σχέσης» δεν είναι μακριά. Είμαστε πολύ κοντά, ως κοινωνία, να πούμε πως ό,τι είχαμε να χάσουμε το χάσαμε και «γαία πυρί μειχθήτω», «ο εαυτός μου μετά των αλλοφύλων»! Κάποιος λοιπόν θα πρέπει κάποια στιγμή να πει στην τρόικα, ευγενικά δεν λέω, πως από δω και πέρα μπορεί και να συμβούν απρόβλεπτα πράγματα και πως η καταστροφή με την οποία μας απειλούν είναι προ των πυλών και μέσω του δικού τους ενάρετου, υποτίθεται, δρόμου.
Να θέσουμε λοιπόν τώρα και να κάνουμε γνωστά τα όριά μας, τις τελικές γραμμές αμύνης μας, από τις οποίες δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε. Και να διαπραγματευτούμε μιαν άλλη συνταγή, ένα άλλο μείγμα πολιτικής, καταπώς έλεγε και ο Σαμαράς, σε άλλους όχι και τόσο μακρινούς καιρούς.
Και μια κάπως προσωπική εξομολόγηση, αν μου επιτρέπεται. Όχι δεν είμαι αντιμνημονιακός, όπως ίσως ορισμένοι θα σκεφθήκατε. Βασικά «στομαχικός» έχω γίνει με όλα αυτά που περνάμε τα τελευταία χρόνια, όπως οι περισσότεροι από εμάς φαντάζομαι. Και φιλοευρωπαϊστής, φανατικά φιλοευρωπαϊστής, αλλά φοβάμαι κι εγώ μαζί με πολλούς άλλους και για το μέλλον της Ευρώπης και για το μέλλον της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη, αν συνεχίσουμε αυτή την πορεία.