2019, η Χώρα συναντιέται με την ιστορία της, θα ακολουθήσει τον δύσκολο πράγματι δρόμο για να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα ή θα συνεχίσει τον δρόμο που την οδηγεί να γίνει μια βαλκανική χώρα, η μόνη πλέον βαλκανική χώρα;

2019, η Χώρα θα βρεθεί ξανά αντιμέτωπη με την πραγματικότητα και τις αλήθειες της, αυτές που αρνήθηκε να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει, τις αλήθειες που χρόνια τώρα το πολιτικό προσωπικό και όλοι εμείς αντιπολιτευθήκαμε, τις αλήθειες που θα μας εκδικηθούν.

2019, πάνω από τη Χώρα συγκεντρώνονται τα σύννεφα για την τέλεια καταιγίδα.
Την κύρια ευθύνη γι’ αυτό, την έχει το πολιτικό σύστημα, οι Κυβερνήτες μας.
Έχουμε όμως ευθύνη και όλοι εμείς, με τις επιλογές μας. Έχουμε ευθύνη όλοι και όλες, για τον τρόπο που της φερθήκαμε στο πρόσφατο παρελθόν. Έχουμε την ευθύνη που μας αναλογεί για όσα θα συμβούν στη Χώρα.

Όσοι υποστηρίζουμε την ανάγκη να υπάρχει κοινωνικό κράτος, χρειάζεται πια να εξηγήσουμε επίμονα πως αυτό απαιτεί δαπάνες του κράτους … οι δαπάνες προϋποθέτουν έσοδα … τα έσοδα προϋποθέτουν φόρους … οι φόροι προϋποθέτουν κέρδη … τα κέρδη προϋποθέτουν ανάπτυξη … η ανάπτυξη προϋποθέτει ανεμπόδιστη επιχειρηματικότητα … η ανεμπόδιστη επιχειρηματικότητα προϋποθέτει κράτος που λειτουργεί,  που εφαρμόζονται οι νόμοι, που λειτουργούν οι θεσμοί …

Όσοι υποστηρίζουμε την Ευρωπαϊκή πορεία της Χώρας πρέπει να αντιληφθούμε πως η συμμετοχή μας στο ποιό σπουδαίο εγχείρημα της σύγχρονης ιστορίας κινδυνεύει όχι μόνο από αυτούς που την αντιστρατεύονται αλλά και από αυτούς που την ναρκοθετούν, πρέπει να την προστατέψουμε.
Η συμμετοχή παρέχει δικαιώματα επισύρει όμως και υποχρεώσεις … οι δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει είναι ανάλογες με αυτές που όλοι οι συμμετέχοντες έχουν αναλάβει και πρέπει να τις τηρούμε … δεύτεροι ρόλοι σε αυτό το εγχείρημα δεν μας ταιριάζουν … πρέπει να πρωταγωνιστούμε … να υποστηρίζουμε πως η απάντηση στα προβλήματα της Ευρώπης είναι περισσότερη Ευρώπη πως χρειάζεται να αντικαταστήσουμε εθνική κυριαρχία με Ευρωπαϊκή κυριαρχία.

Όσοι υποστηρίζουμε τη διαγενεακή δικαιοσύνη πρέπει να στηρίξουμε πολιτικές που διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, πολιτικές που θα αξιοποιούν το παράθυρο ευκαιρίας που μας παρέχουν οι ρυθμίσεις για το χρέος προς όφελος αναπτυξιακών παρεμβάσεων μακράς πνοής, τα οφέλη των οποίων θα καρπωθούν οι επόμενες γενιές αυτές δηλαδή που ορίσαμε να πληρώσουν τα χρέη μας [1].

Όσοι υποστηρίζουμε τον νέο πατριωτισμό, τον πατριωτισμό που δεν εξαντλείται στην επίκληση του ένδοξου παρελθόντος αλλά εμπνέεται από την πίστη στις δυνατότητες της Χώρας και των ανθρώπων της, όσοι αποστρεφόμαστε την εθνική μιζέρια και οραματιζόμαστε μια Ελλάδα παραγωγική, εξωστρεφή, προοδευτική, την Ελλάδα της αυτοπεποίθησης, πρέπει να στηρίξουμε πολιτικές που θα διασφαλίζουν την επίλυση των όποιων διαφορών με τους γείτονές μας σε πλαίσιο ειρήνης και διεθνούς δικαίου.
Με άλλα λόγια να υιοθετήσουμε την καθαρή θέση πως οι διαφορές μας με τους γείτονες μας πρέπει να επιλυθούν, όσο σέρνονται μόνο κακό μας προκαλούν, μόνο τους εμπόρους πατριωτισμού ωφελούν, την καθαρή θέση πως η επίλυση αυτών των διαφορών με δυο τρόπους μπορεί να γίνει, είτε με πόλεμο είτε με προσφυγή στο διεθνές δίκαιο και πως εμείς επιλέγουμε το δεύτερο με όποιο αποτέλεσμα μπορεί να έχει.

Όσοι αποστρεφόμαστε την εμπορευματοποίηση των σχέσεων της εξουσίας με τον πολίτη, την εκδοχή του πολίτη ως πελάτη συναλλασσόμενου με την εξουσία, αυτό που στο δημόσιο διάλογο αποκαλούμε πελατειακό κράτος.
Όσοι αποστρεφόμαστε την αθέμιτη επιβολή των απόψεών του κόμματος στην δραστηριότητα του κράτους, αυτό που στο δημόσιο διάλογο αποκαλούμε κομματικό κράτος.
Όσοι υποστηρίζουμε πως το κόμμα δεν  πρέπει ενεργεί ως ιδιοκτήτης της κυβέρνησης, πως η κυβέρνηση δεν πρέπει να συμπεριφέρεται ως ιδιοκτήτης του κράτους, πως χρειάζεται να ανατραπεί η κυρίαρχη πολιτική αισθητική και να αλλάξει ο κώδικας επικοινωνίας των πολιτικών με τους πολίτες.
Χρειάζεται όλοι εμείς, από όποια θέση ευθύνης αλλά και ως απλοί πολίτες, να αντιπαλέψουμε πολιτικές και πρακτικές που αναπαράγουν και υπηρετούν όλες αυτές τις παθογένειες που χρόνια τώρα μαστίζουν τον δημόσιο βίο [2].

Όσοι υποστηρίζουμε την ανάγκη μεταρρυθμίσεων πρέπει να έχουμε κατά νου πως στη Χώρα ευδοκιμεί πλέον ο μεταρρυθμιστικός λαϊκισμός, εξελιγμένη μορφή λαϊκισμού που υπόσχεται λύση των προβλημάτων διά των μεταρρυθμίσεων, ενώ παράλληλα και ταυτόχρονα υποτιμά ή/και σκοπίμως δεν αναφέρεται σε όσα δύσκολα προϋποθέτουν και απαιτούν οι μεταρρυθμίσεις [3].
Η μεταρρύθμιση της Χώρας δεν είναι ένας ευχάριστος περίπατος στο δάσος, ας το έχουν αυτό υπόψη όσοι υποστηρίζουν πως αρκεί η μείωση φόρων και εισφορών για να έρθει η ανάπτυξη [4].

Η Χώρα διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για να οδηγηθεί σε καλύτερες μέρες, έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει μια κανονική Ευρωπαϊκή χώρα, για να συμβεί όμως αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα πολίτες και πολιτικό σύστημα να την αγαπήσουμε ξανά, να ιδρώσουμε, να εργαστούμε τίμια και σκληρά, με αξιοπρέπεια που πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν μας περίσσεψε τα τελευταία χρόνια.

Εύκολη, ευχάριστη διαδρομή για τη Χώρα, λυπάμαι δεν υπάρχει!

Υ.Γ.  Πολλοί από τους λίγους που θα μου κάνουν την τιμή να διαβάσουν τις σκέψεις μου, θα σκεφτούν πως βρίσκομαι σε πανικό, δεν είναι αλήθεια, είναι μόνο που δεν ξέρω τι ξημερώνει στη Χώρα, είναι που εκτιμώ πως και οι Κυβερνήτες μας δεν ξέρουν τι ξημερώνει στη Χώρα και αυτό μου προξενεί πανικό.

[1] Ντροπή μας, Μεταρρύθμιση 04/09/2018

[2] Το σύνδρομο του σχήματος, Μεταρρύθμιση 11/08/2018

[3] Μεταρρυθμιστικός Λαϊκισμός, Μεταρρύθμιση 07/02/2018

[4] Ανάπτυξη αλλιώς, Μεταρρύθμιση 13/12/2018