Θέλεις να πεις τον καλό λόγο, θέλεις κάπως ν’ αντιδράσεις, γιατί σε ενοχλεί τόση αδράνεια, αλλά γίνονται όλα, το ένα πάνω στο άλλο, με τέτοια μανική αντίληψη για τη διάλυση και το κακό, που δεν μένουν περιθώρια, για δικαιολογίες.
Έχω στο μυαλό μου, τα σημειώματα του Αντώνη Οικονόμου αλλά και μια μακριά κουβέντα, αρκετά παλιότερα, με τον δυστυχώς, απόντα σήμερα από κοντά μας, Βαγγέλη Καργούδη, που πολλά θα είχε να συνεισφέρει και αυτός, εκπροσωπώντας την ΕΔΑ Μ-Λ.
Κάποιοι άνθρωποι, πιστεύουν και θα το πράξουν, ότι με τη συμμετοχή τους, συνεισφέρουν στην ενότητα του χώρου της λογικής, που κάποιοι θέλουν να τοπογραφούν πως βρίσκεται, από το κέντρο και αριστερά, για τον εισερχόμενο στην οικοδομή.
Το αμείλικτο ερώτημα, όμως, σε ποιόν απευθύνεται αυτό το πράγμα, γιατί δεν βλέπω κανέναν, να επιχειρεί να το απαντήσει;
Και δεν νομίζω να είναι μόνον δική μου απορία .
Τελικά, δεν γίνεται φανερό, σε κάποιον πολίτη καλής θέλησης αλλά και μνήμης, ότι η πλειοψηφία της γλίτσας που λυμαίνονταν υπουργικούς διαδρόμους, προνομίες, ψιλολαμογιές, για ένα κιλό ροδάκινα, για τέτοια γλίτσα μιλάμε, μυρίστηκαν, ότι θα ξαναμοιράσουν χαρουπάλευρο και όρμηξαν, σαν λυμασμένοι
Δύο από όλους τους υποψήφιους, ο Δήμαρχος και ο Θοδωράκης, βγαίνουν από τη βολή τους, γιά να πάρουν μέρος στη διαδικασία και φυσικά επειδή τους χαλάν τη σούπα, έπεσε το σύνθημα βουρ κατά πάνω τους, να τους ρημάξουν. Την προσφιλή τους τακτική, κυρίως δε με τα προσφιλή τους, βδελυρά μέσα.
Ιδίως τον Καμίνη, που όλη αυτή η πίεση που υφίσταται, όλη αυτή η επιθετικότητα, στην οποία πρέπει να ανθίσταται, τον οδηγούν σε σφάλματα και επικίνδυνους ελιγμούς, που ούτε του χαρακτήρα του είναι, ούτε και μπορούν να αποδώσουν την εικόνα, της λαμπρής μέχρι σήμερα, πορείας του.
Δήμαρχε, δεν είναι ανάγκη ν’ αποδείξεις τίποτε και σε κανέναν. Το ποιος είσαι, το απόδειξες κερδίζοντας δυο φορές, με την παρουσία σου, το Δήμο της Αθήνας. Αυτό που πρέπει να μας πεις, την επομένη μέρα της εκλογής, είναι ότι είσαι αποφασισμένος να βγεις και να πεις όλη την αλήθεια. Ότι δηλαδή, έρχονται χειρότερες μέρες, από αυτές που μέχρι σήμερα ζήσαμε και ότι έρχεσαι για να ενώσεις, επιτέλους, σε μια στέγη τους πολίτες καλής θέλησης που αναζητούν τη γλώσσα της λογικής για να αντιμετωπίσουν τη δύσκολη πραγματικότητα. Ολους τους πολίτες που είναι αποφασισμένοι στο νέο κλίμα να δουλέψουν χωρίς πολλά γκουχ μουχ για να παράξουμε επι τέλους… Δεν μας σώζουν οι δέκα μεγάλες αποκρατικοποιήσεις και οι τρεις πολύ μεγάλες ξένες επενδύσεις..χρειάζονται πολλές δουλειές…και η πλέον απλη και ασήμαντη δυνατή, θέση εργασίας που παράγει, είναι πολύτιμη και τα σημερινά ζώα, όπως και πολλά από τα προηγούμενα δεν εννοούν να το καταλάβουν…
Και το τελευταίο που σου ζητιέται, γιατί το απαιτεί η συγκυρία, είναι η ανάγκη, αυτό το καινούριο πράγμα που πάει να φτιαχτεί, ν΄ανοίξει διάπλατα τις πόρτες και να συσπειρώσει το μεγαλύτερο δυνατό μέρος των πολιτών, που μένουν άστεγοι και απογοητευμένοι αξιοποιώντας, στον μέγιστο δυνατό βαθμό και τις πολιτικές δυνάμεις, που έχουν μείνει αναποφάσιστες, μακριά από αυτές εδώ, τις άθλιες και ψυχοφθόρες διαδικασίες.