Η σημερινή Κυβέρνηση, μετά την απόφασή της να εξασφαλίσει οριστικά την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας, έχει να αντιμετωπίσει – πέρα από τα εσωκομματικά της προβλήματα – το μείζον πρόβλημα της οικοδόμησης της εμπιστοσύνης, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Η οικοδόμηση της εμπιστοσύνης στο εσωτερικό μαζί με τη σταδιακή επαναλειτουργία του τραπεζικού συστήματος είναι απολύτως αναγκαία στοιχεία για να μην συνεχίσει η οικονομία να καταρρέει, καθώς μειώνεται συνεχώς η κατανάλωση, η παραγωγή και οι επενδύσεις. Ήδη από μια εκτιμωμένη αύξηση του ΑΕΠ κατά 2-2,5% το 2015 σήμερα εκτιμάται μία μείωση κατά 2 – 2,5% , ενώ η χειρότερη πρόβλεψη φθάνει στο -4%.
Οι ασκήσεις επί χάρτου του πρώτου εξαμήνου του 2015 (μέχρι ο πρωθυπουργός να λύσει το γόρδιο δεσμό των εσωκομματικών ισορροπιών) και, τέλος, το κλείσιμο των τραπεζών εξάλειψαν κάθε ίχνος εμπιστοσύνης στους παραγωγούς, στους καταναλωτές και στους επενδυτές. Τόσο η παραγωγή, όσο και η κατανάλωση ΄΄πάγωσαν΄΄ στο σημείο της ελάχιστης κάλυψης των αναγκών της κοινωνίας.
Από την άλλη πλευρά, η οικοδόμηση εμπιστοσύνης στο εξωτερικό με την οριστικά πλέον αποφασισμένη Συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές μας, είναι απαραίτητος όρος για να υπάρξει και πάλι ρευστότητα και ανακεφαλαιοποίηση στις τράπεζες και αποπληρωμή των χρεωλυσίων των δανείων που έχει συνάψει η χώρα μας.
Όμως, η εμπιστοσύνη δεν πρόκειται να οικοδομηθεί μόνο με το κλείσιμο της Συμφωνίας-Μνημονίου, αλλά κυρίως με την πιστή και πλήρη τήρηση των δεσμεύσεων που πρόκειται σύντομα να αναλάβουμε, στο πλαίσιο της Συμφωνίας αυτής. Η επανάληψη των φαινομένων του παρελθόντος κατά την εφαρμογή των δύο προηγουμένων Συμφωνιών-Μνημονίων, όπου η ανάληψη δεσμεύσεων για διαρθρωτικές αλλαγές ήταν αντιστρόφως ανάλογη της εφαρμογής των δεσμεύσεων αυτών, δεν μπορεί να συνεχισθεί.
Οι διάφορες ΄΄δικαιολογίες΄΄ προκειμένου να μην καταβληθεί το κόστος του εκσυγχρονισμού των δομών και των λειτουργιών του ελληνικού κράτους και των προστατευτικών ρυθμίσεών του προς όφελος κάθε μορφής συντεχνιών και οργανωμένων συμφερόντων, δεν μπορούν να έχουν πλέον θέση σε μια αριστερή διακυβέρνηση.
Η οικοδόμηση εμπιστοσύνης στο εσωτερικό και στο εξωτερικό συνδέονται προφανώς άμεσα μεταξύ τους μέσω των διαρθρωτικών αλλαγών που προαναφέρθηκαν. Οι αλλαγές αυτές, αν πραγματοποιηθούν, μπορούν να δώσουν ένα σημαντικό ηθικό πλεονέκτημα στη σημερινή κυβέρνηση έναντι των κυβερνήσεων του παρελθόντος.
Ωστόσο, η οικοδόμηση εμπιστοσύνης εξαρτάται τόσο από τη βούληση, όσο και από την ικανότητα της κυβέρνησης να εφαρμόζει διαρθρωτικές αλλαγές, έναντι των περικοπών μισθών και συντάξεων και της αύξησης φόρων, όπως με ευκολία γινόταν στο παρελθόν.
Το μέγα ερώτημα, συνεπώς, είναι αν υπάρχουν ή μπορούν να υπάρξουν αυτές οι προϋποθέσεις, ΄΄αυτά τα προαπαιτούμενα΄΄, δηλαδή η βούληση και η ικανότητα στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα ή αν χρειάζονται εκλογές για να δημιουργηθούν.