Το 90 % όσων υποστηρίζει ο Σωτήρης Βαλντέν, υπάρχουν και στα κείμενα ημών των «προθύμων». Όλοι μας έχουμε μιλήσει για την κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης , για την ηγεμονία των συντηρητικών στην Ευρώπη, για τη μετατροπή της ΕΕ σε διακρατική συνεργασία και μάλιστα σε κυριαρχία δύο χωρών, δηλαδή της συντηρητικής Μέρκελ, για την ανάγκη διακυβέρνησης και ομοσπονδιοποίησης της ΕΕ, οικονομικών μεταβιβάσεων κ.λπ. Επίσης έχουμε αναφερθεί στις δύο όψεις της κρίσης, της διεθνούς-ευρωπαϊκής και της εθνικής, και τον μεταξύ τους συσχετισμό. Και οπωσδήποτε περιμένουμε, όπως τα χελιδόνια την Άνοιξη, τη συμπαράσταση, την αφύπνιση των πολιτών και των πολιτικών παρατάξεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον αναπτυγμένο κόσμο. Μετράμε τις μέρες των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας…

Επομένως, μένει ένα 10% το οποίο όμως μπορεί να γίνει 90%.

Το 10 % λοιπόν, δεν είναι παρά το εδώ και τώρα συγκεκριμένο και ως προς την εθνική όψη της κρίσης. Η οποία, στα δικά μας κείμενα, αποτελεί το 90 %. Αυτό κάνουμε αυτά τα δύο χρόνια. Και πολλοί από μας προσπαθούμε να απαντούμε σε καθημερινή βάση σε ένα απίστευτο λαϊκισμό, που όχι μόνο παραβλέπει την εθνική όψη της κρίσης, αλλά θέλει να παραμείνουμε στα ίδια.

Η πολεμική που εμείς έχουμε να αντιμετωπίσουμε, δεν είναι του τύπου που προβάλλει ο Σ.Β. Είναι ο λόγος και οι πράξεις της συμμαχίας των απροθύμων. Εκείνων που τριάντα, κατ’ εξακολούθηση, χρόνια, μιλάνε με αριστερό υποτίθεται λόγο, για τα δικαιώματα των χαμηλών στρωμάτων και συσσωρεύουν προνόμια για τους ίδιους, αφήνοντας τα χαμηλά στρώματα στο περιθώριο.

Το τηλεοπτικό τοπίο (αλλά και ζωντανό τις μισές μέρες του χρόνου στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας ) της απόγνωσης, της λιτότητας με υπερθετικούς χαρακτηρισμούς, δεν είναι τωρινό. Από τις απαρχές της μεταπολίτευσης είχε το ίδιο τέμπο: «όχι στη λιτότητα και τον αυταρχισμό». Με άλλα λόγια, προνόμια για τα στρώματα του κρατικού τομέα, διάλυση της Αθήνας και καταστροφή των όποιων στοιχείων κράτους δικαίου, υπήρχαν. Και στην περίοδο εκσυγχρονισμού του Κώστα Σημίτη και στην περίοδο της υπερσπατάλης του Κ. Καραμανλή και τώρα, των οριζόντιων(;) περικοπών του Γ.Π. Το μέτωπο ήταν απολύτως αρραγές: Το συνδικαλιστικό κατεστημένο των ΔΕΚΟ και τα δύο κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς (ο μικρός δικομματισμός), ιδιαίτερα όπου διέθεταν πλειοψηφικές δυνάμεις (πανεπιστήμια, ναυπηγοεπισκευαστική κλπ).

Το αρραγές αυτό μέτωπο, ταυτόχρονα άφηνε ανενόχλητα τα δύο κυβερνώντα κόμματα και ιδιαίτερα τον Κ. Καραμανλή να δανείζεται για να τους παρέχει υπερβολικά προνόμια, να διορίζει νεολαίους των stage να βγάζουν την καθημερινή λάντζα στο δημόσιο, αυτοί να «κάθονται» και η χώρα, μέσα σε ένα κλίμα διαφθοράς και σκανδάλων, να διαλύεται. Αυτό είναι το μέτωπο των απροθύμων.

Και η αιχμή της δικής μας κριτικής απέναντι στην κυβέρνηση Παπανδρέου και στο μεγάλο δικομματισμό, είχε πάντα την κατεύθυνση ότι «δεν τολμάει να τα βάλει με αυτή τη δημόσιου και ιδιωτικού δικαίου νομενκλατούρα, αφήνοντας τη χώρα να διαλύεται και να χάνει κάθε δυνατότητα συμμαχιών στην ΕΕ». Δεν παραβλέπουμε ότι οι συσχετισμοί ήταν αρνητικοί στην Ευρώπη. Συσχετισμοί, που όμως απαιτούσαν και απαιτούν εδώ και τώρα απαντήσεις. Και βέβαια τα μνημόνια δεν βγαίνουν καθ’ εαυτά. Αλλά αποτελούν, ιδιαίτερα ελλείψει εθνικού σχεδίου και ανεπάρκειας του πολιτικού συστήματος, πλαίσιο αλλαγών. Οι αναγκαίες αλλαγές, οι μεταρρυθμίσεις, πρέπει και μπορούν να έχουν στόχο το απαραίτητο πια «νοικοκύρεμα», αλλά «με δικαιοσύνη».

Μια τέτοια πολιτική, ένα εθνικό σχέδιο, θα επέτρεπε και να υπάρξει επαφή με την κοινωνία, όχι τους 150.000 μόνιμους διαμαρτυρόμενους της μεταπολίτευσης, αλλά εκείνους, εμάς δηλαδή, που υποφέρουμε και ματώνουμε καθημερινά, αλλά δεν τα παρατάμε. Και ταυτόχρονα, θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε από καλύτερες θέσεις το αρνητικό για τη χώρα μας κλίμα στην ΕΕ.

Ο Σ.Β., με σποραδικές παρεμβάσεις, μας καλεί να αλλάξουμε γήπεδο. Να πετάξουμε τη μπάλα στην εξέδρα. Να παραβλέψουμε ότι μια ορισμένη, συμπληρωματική προς το δικομματισμό νομενκλατούρα, μαζί με την παραδοσιακή Αριστερά, αγνοεί πλήρως το εσωτερικό πρόβλημα, μεταφέροντάς το στην «πλουτοκρατία και στον ιμπεριαλισμό». Χωρίς να του αποδίδω προθέσεις, ο Σ.Β. μας καλεί να γυρίσουμε οίκαδε, δηλαδή στο γήπεδο της παλιάς Αριστεράς, η οποία μόνιμα δεν ευθύνεται αυτή, αλλά κάποιοι άλλοι…

Σε ένα πρόσφατο δικό μου κείμενο στη «Μ» με τίτλο Καθαρές Κουβέντες, είχα εκφράσει τις αντιρρήσεις μου για τη ΔΗΜΑΡ, όχι τόσο γιατί δεν ψηφίζει το μνημόνιο και του συμπαρομαρτούντα νομοσχέδια, όσο κυρίως γιατί… «η ΔΗΜΑΡ, με επιμονή που εκπλήσσει, δεν θέλει να αποχωριστεί το λεγόμενο αριστερό ακροατήριο, αυτή την απίστευτη νομενκλατούρα, που κάθε μέρα και για ψύλλου πήδημα συμπεριφέρεται έκνομα σε κάθε της παρουσία στην εργασία και στην κοινωνία. Εκείνη τη μικρή περί τον δημόσιο τομέα συνδικαλιστική (και διοικητική) ελίτ, που δεν θέλει καμία αλλαγή και φέρεται με αντιδημοκρατική νοοτροπία, που καταλαμβάνει, όντας μειοψηφία, δημόσια κτίρια (έτσι κι αλλιώς παράνομη πράξη)…»

Από μια ορισμένη άποψη, ο Σ.Β. καλεί την ΔΗΜΑΡ – η οποία αγωνίζεται να ξεφύγει στοιχειωδώς από τον «αριστερό ιδρυματισμό» και να ανοιχτεί στο συγκεκριμένο, να γίνει η άλλη Αριστερά της ευθύνης – να ανακρούσει πρύμνα. Καλά είναι τα ως εδώ ανοίγματα. Άλλωστε οι δημοσκοπήσεις τη δικαιώνουν…

.

.

[1].         Στο βιβλίο (με τον Ξ. Γιαταγάνα) ΗΠΙΑ ΗΓΕΜΟΝΊΑ πριν την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης (το βιβλίο είχε γραφτεί ως τα μέσα του ’98), είχαμε αναφερθεί εν εκτάσει ότι το ευρωπαϊκό «κοινωνικό υπόδειγμα» οδηγείται σε ανοικτή κρίση…

.