Δε μας απέμεινε τίποτε άλλο παρά οίηση, γιατί και το κουράγιο χάθηκε, σμικρύνθηκε το πέρας μας και αλλαξοπιστήσαμε. Πώς να κρατηθούμε; Να βάλουμε τα πράγματα στην ωφέλιμη θέση, να στηριχθούμε στη λογική, να κάνουμε την ανθρώπινη εμπειρία βίωμα της στιγμής; Να θέσουμε τον αναστοχασμό πίσω από την ευθύνη, την αγάπη κάτω από το βολονταριστικό αίτημα της αριστοτελικής πειθούς.
Απροσνόητα γράφω για να τοποθετηθώ ελλείψει εκείνων που θα με ενέτελλαν να συνεχίσω, να μην κουραστώ, να εμμείνω στον ουμανισμό. Ένα διανοούμενο ψάχνω, γκραμσιανό ας πούμε.
Εκείνον που ενθουσιάζεται στη συναυλία του Ρόρυ στη Νέα Φιλαδέλφεια 1981 και δεν τον νοιάζει η Δούρου κι οι αγώνες των ντούρων, των στρέιτ. Κι ας ήμουν νήπιο τότε, αφού οι αναμνήσεις εμπλέκουν τα τραγούδια του. Αγέννητες ακόμη τον ανακαλύπτουν. Έτσι κι εγώ ψάχνω τον οιηματία μέσα μου, στο φάσμα του αυτισμού να ελέγξει την αλήθεια. Οίηση ως ανθρωπισμός! Σαν τον καλαθοσφαιριστή Ιωάννου, που αγωνιζόταν φορώντας τα γυαλιά του (κι ήταν καλός!).
Κι επιμένω. Οίηση, να θυμηθώ τα λόγια του ημιθανή Κέρτες στο Μπούχενβαλντ, να τα αντιπαρατάξω στην εφηβοπυρομανία του άλλοτε είδωλού μου Λιάκου,
Οίηση, αν μη τι άλλο, για να επιμείνω πως ο Ερντογάν είναι αυταρχικός δικτατορίσκος όχι όμως Χίτλερ, ενώ φασίστες μού μοιάζουν όσοι σχετικοποιούν το ναζισμό με το φαινόμενο Ερντογάν (θα επανέλθω, γιατί η Ελλάδα Τσεχοσλοβακία δεν είναι. Όχι του 1938 αλλά μεταπολεμική θύμισε, όμως, το 2015),
Μικροαλαζονεία (για να το φέρω στα ίσα πριν τη Σώτη): δεν είναι το ακραίο Ισλάμ αποκλειστικά που πρέπει να κατηγορούμε στη Γαλλία για τον αποτρόπαιο αποκεφαλισμό του καθηγητή αλλά η γαλλική αστυνομία και το υπουργείο παιδείας της Γαλλίας, που άφησαν επιδεικτικά απροστάτευτο τον Samuel Paty, ενώ εκείνος δεχόταν απειλές για τη ζωή του επί ημέρες. Δεν τον στήριξαν τον μετέτρεψαν σε μάρτυρα. Λάθος που καταγράφεται υπέρ της Λεπέν αλλά εναντίον της δημοκρατίας άθρησκης ή μη,
Μικροθάρρος, για να μετρήσει κανείς πως ένα και ένα κάνουν δύο κύριε Σαχινίδη. Γιατί είναι λαϊκισμός ή αμετροέπεια να μην αναγνωρίζει κανείς, σύντροφε, πως η προ δεκαετίας κρίση χρέους που έπληξε και την Ελλάδα δεν είναι μόνο ποιοτικά διαφορετική από την ύφεση της πανδημίας αλλά ξεχωρίζει στις απόλυτα υπερεθνικές της διαστάσεις. Είναι λαϊκισμός αν όχι αντινοηματοδότηση να κατηγορούμε το ΔΝΤ για διγλωσσία επειδή τότε υπερασπίστηκε το μονόδρομο των περικοπών. Αν ο περικοπές υπήρξαν αυστηρότερες και απρογραμμάτιστες, αν το κούρεμα του ελληνικού χρέους ήταν μια επιλογή δυσχερέστερη από τη σύνολη αποπληρωμή του με όρους λυσιτελούς δανείου σε χρονομερισματικές εκδοχές (και αυστηρές υποχρεώσεις ευρύτατης εκκαθάρισης εκ μέρους του δανειολήπτη-Ελλάδας), τούτο είναι μια άλλη ιστορία κριτικής που οφείλει να διεξαχθεί σε υπερεθνικό επίπεδο αντί για το «πάνελ» μικροπολιτικής του περιφερειακού χωριού-Ελλάδα, πάνελ παντελούς εθνολαϊκιστικής προσαρμογής ακόμη και των οιονεί ακανόνιστων σάμπως λογικών φωνών (τώρα θυμήθηκα τις εθνικιστικές εμμονές Χριστοδουλάκη αλλά και την υποδειγματικά ωφέλιμη και μόνη αναπτυξιακή παρέμβαση Γιαννίτση),
Απαντοχή, μπας και θυμίσει στον πρωθυπουργό πως δε ζούμε στον 11ο αιώνα ώστε οι ακρίτες να έχουν θεσμικό ρόλο στην «υπεράσπιση των συνόρων», εκτός αν ο ίδιος παρουσιάζεται νέος Διογένης περιμένοντας το Ματζικέρτ Κράτος Δίκαιου: άγνωστη αλήθεια στο Διγενή και τον Αμιρά πατέρα του, γνωστή όμως στην οικογένεια Μητσοτάκη ήδη από το 114, έτσι νόμιζα (αξίζει πάντως και το Χρονικόν του Μορέως, κάποτε θα το αντιληφθούμε οι διακοσαετείς),
Ενέσεις ηθικού στον καθρέφτη: πώς τις χρειαζόμαστε για να υποσημειώσουμε με πάθος ότι η οικονομία κρίνει την ιστορία, ακριβώς δηλαδή ο τομέας από τον οποίο δυστυχώς η κυβέρνησή μας έχει κηρύξει αποχή.
Η μνήμη ως αδήριτος φοοέας συνείδησης: Κάποτε ένας συμμαθητής, της ΔΑΠ πλέον, φίλος ψήφισε το «φίλο» του αριστερούλη στην ΕΦΕΕ. Ήταν σε χειρόγραφο η ψηφοφορία και έγινε φανερή η λοξοδρόμησή του. Του βγήκε γιατί ο «φίλος» εξελέγη εις βάρος της ΠΑΣΠ. Δεν το ήξερε. Ούτε ο «φίλος» είχε εμεπδώσει ακόμη πως αν το βίωμα δε συνδυαστεί με τη λογική η δράση μας επιδαψιλεύει πισωγυρίσματα και μόνο. Άργησε να το μάθει. Τώρα μικρός όσο ποτέ φρενάρει με οίηση την αξιοπρέπειά του, για την Ελευθερία, για τη Δικαιοσύνη, όλων και όλων.