Υπάρχουν προβλήματα που αφορούν λίγους ανθρώπους αλλά είναι πολύ σοβαρά γι’ αυτούς. Το θέμα με την αλλαγή ταυτότητας φύλου είναι υπαρκτό και εξόχως σοβαρό. Πριν από χρόνια είχα δει μία συνταρακτική ταινία για έναν άνδρα στις αρχές του περασμένου αιώνα, παντρεμένο, που σταδιακά ανακαλύπτει πως αυτό που πραγματικά είναι μία γυναίκα. Το νοιώθει στον τρόπο που αντιλαμβάνεται σώμα του, το φύλο του, τον έρωτα. Δεν είναι, δεν αισθάνεται άνδρας ομοφυλόφιλος, αλλά γυναίκα. Με πόνο το επικοινωνεί στη σύζυγό του, η οποία, με συντριβή αλλά αγάπη, τον καταλαβαίνει και του συμπαραστέκεται. Τελικά προχωρεί σε δύσκολη για την εποχή και πολύ επικίνδυνη επέμβαση αλλαγής φύλου. Πεθαίνει μετά από επιπλοκές μετά την επέμβαση, αλλά πεθαίνει αφού έχει «ζήσει» λίγο ως γυναίκα.

Στην ταινία, ξεχνώ το όνομα του πρωταγωνιστή, πολύ καλός ηθοποιός, ο σκηνοθέτης χειρίζεται το θέμα με λεπτότητα, σοβαρότητα και ενσυναίσθηση. Επικεντρώνεται στο ατομικό πρόβλημα, το δράμα του ήρωα. Και όχι στις κοινωνικές του προεκτάσεις και τα όποια πατερναλιστικά…μηνύματα προς την Κοινωνία.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, το θέμα το χειρίστηκαν όλοι με τρόπο βάρβαρο, σκληρό έως απάνθρωπο. Ακόμη και όταν το έφεραν στη Βουλή προκάλεσαν με το «θέαμα» ορισμένων από αυτούς που πραγματικά αφορούσε. Δεν θα επεκταθώ. Ελπίζω μόνο η Κοινωνία μας να αποδειχθεί «καλύτερη» όταν το θέμα έρθει στη Βουλή για ψήφιση.

Είναι θέμα Πολιτισμού, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σεβασμού στον άνθρωπο. Αν μόνο, μπορούσε να το καταλάβει και η ….Εκκλησία.