Θα μπορούσε ίσως να είναι μια απλή εμμονή ενός υπερήλικα πλέον ανθρώπου, που διανύει την ένατη δεκαετία της ζωής του και οι αντιλήψεις, οι εμπειρίες του, οι συναισθηματικές και ιδεολογικές του αναφορές ανάγονται σε μια άλλη, μακρινή περίοδο του παρελθόντος. Όμως η επιστολή του Μανόλη Γλέζου προς τον Βλ. Πούτιν για το ρωσικό εμπάργκο στα ελληνικά οπωροκηπευτικά αν και σίγουρα έχει αυτά τα στοιχεία, δεν είναι μόνο αυτό, είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Εκφράζει την κυρίαρχη αντίληψη σήμερα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τις διεθνείς σχέσεις και την εξωτερική πολιτική. Αναδεικνύει, όχι βέβαια από μόνο του αλλά ως σημαντικό στοιχείο ενός συνόλου πολιτικών παρεμβάσεων κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που καιρούς γίνονται, με κοινή βάση τον αντιευρωπαϊσμό τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος. Που κινούνται ανάμεσα σε τριτοδιεθνιστικές, τριτοκοσμικές και εθνικιστικές αντιλήψεις και πρότυπα και μακριά από αυτά του πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ως συνέχεια του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, έτσι τουλάχιστον όπως τα έχουμε γνωρίσει τα τελευταία εβδομήντα χρόνια στην Δυτική Ευρώπη!
Γιατί δεν είναι μόνο ο σεβαστός κατά τα άλλα αντιστασιακός Μ. Γλέζος που έχει αυτές τις αντιλήψεις. Είναι για παράδειγμα και ο Π. Λαφαζάνης με το Αριστερό του Ρεύμα και τις νεοκομμουνιστικές αντιλήψεις, είναι και οι φιλοαναρχικές συνιστώσες του, είναι και ένα μεγάλο κομμάτι του παλαιού πατριωτικού και τριτοκοσμικού ΠΑΣΟΚ που φιλοξενεί πλέον στις γραμμές του. Κυρίως όμως είναι ο ίδιος ο Α. Τσίπρας με τις αντιευρωπαϊκές θέσεις που εκφράζει και καλλιεργεί στις συνεντεύξεις και ομιλίες του, με το γνωστό καταγγελτικό αλυτρωτικό πολιτικό λόγο και το Ζαχαριαδικό του ύφος και λεξιλόγιο και με τις εκλεκτικές συγγένειες με πρώην κομμουνιστικά κομματικά απολιθώματα της Ευρώπης και με κάτι «φιλοσόφους» υμνητές του Στάλιν και του Μάο…Όπως με εκείνον τον ανεκδιήγητο Σλαβόι Ζίζεκ ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω είχε πει κάποια στιγμή σε συνέντευξή του σε ελληνική εφημερίδα: «Είμαι άθεος, αλλά προσεύχομαι για τον ΣΥΡΙΖΑ» ( βάζοντας ιδέες από ότι φαίνεται)!…
Η Ρωσία όμως σήμερα δεν είναι η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, ο Πούτιν δεν είναι κομμουνιστής αλλά εκπρόσωπος των ολιγαρχών, αυτών που για να γίνουν αυτό που είναι κατακλέψανε εν μια νυκτί τον πλούτο αυτής της χώρας.
Ο σύγχρονος κόσμος δεν είναι πλέον διπολικός, οι αδέσμευτοι δεν υπάρχουν τα καθεστώτα και οι δικτάτορες ηγέτες του σοσιαλισμού τύπου Γκαντάφι έχουν καταρρεύσει και οι Αγιορείτες μοναχοί δεν είναι οι έλληνες Ζαπατίστας! Με ποιές συμμαχίες και στα πλαίσια ποιάς διεθνούς οικονομικής και πολιτικής ζώνης πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα πρέπει να κινηθεί η Ελλάδα σήμερα;…Αν όχι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης της Ευρωζώνης και του ΝΑΤΟ τότε που, με ποιους συμμάχους και εταίρους, μόνη της; Η μήπως με την Ρωσία, την Βενεζουέλα, την Αργεντινή και την Βραζιλία; …
Και δυστυχώς δεν μιλάμε πια για ένα περιθωριακό κόμμα που έχει ίσως κατά την ελληνική πολιτική συνήθεια και το δικαίωμα να λέει και «καμιά βλακεία για να περνάει η ώρα» αλλά για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διεκδικεί άμεσα μάλιστα την κυβερνητική εξουσία!
«Ο θεός να βάλει το χέρι του»!…