Καθώς βρίσκονται σε εξέλιξη διαβουλεύσεις για επανάληψη των συνομιλών στο κυπριακό, θεωρώ ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης χρειάζεται να στηριχθεί πάνω στην εμπειρία που μπορεί να του προσφέρουν τρεις ειδικοί «συνεργάτες» του – ο ιστορικός Θουκυδίδης, ο Ε. Βενιζέλος και ο Γ. Κρανιδιώτης. Ως εξής:
Α. Ο ιστορικός Θουκυδίδης είναι ένας διαχρονικός σύμβουλος της κυπριακής ηγεσίας. Η εμπειρία, όπως την παρουσιάζει ο κορυφαίος ιστορικός -οι τρεις τύποι διπλωματικής επιχειρηματολογίας.
– «Το συμφέρον σας είναι να κάνετε αυτό που σας ζητάμε».
– «Εμείς έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας, ενώ οι αντίπαλοι, μας αδικούν».
– «Εμείς είμαστε οι πιο δυνατοί, άρα επιβάλλουμε τη θέλησή μας».
Στη σύγχρονη διπλωματική πρακτική, έρχονται οι Κερκυραίοι -σε αίτημα στους Αθηναίους- για να βεβαιώσουν ότι η πρώτη επιχειρηματολογία είναι η πιο σωστή. Ότι όσοι ζητούν βοήθεια πρέπει να πείσουν ότι αυτό που ζητούν είναι συμφέρον, ή πάντως δεν είναι επιζήμιο για εκείνους από τους οποίους ζητούν τη βοήθεια»- (Βύρων Θεοδωρόπουλος «Θουκυδίδης Επίκαιρος», σελ. 62). Διεθνής υποστήριξη μόνο με επίκληση του δικαίου δεν αποτελεί την πιο αποτελεσματική πολιτική, αν και έχει την αξία της. Μετρά η συμβουλή Θουκυδίδη: τα επιχειρήματα να απευθύνονται στα πραγματικά συμφέροντα από εκείνον ή εκείνους που ζητάνε υποστήριξη.
Β. Το δίδαγμα Ελευθερίου Βενιζέλου μέσα από την άσκηση μιας σημαντικής εξωτερικής πολιτικής: ταύτιση των δικών σου με τα συμφέροντα ισχυρών παικτών, πολιτική που θα επιχειρεί να ταυτίσει ή να φέρει πιο κοντά τις δικές σου βασικές επιδιώξεις με πρωταγωνιστές της παγκόσμιας και περιφερειακής πολιτικής, ώστε ισχυρότερα συμφέροντα να κινηθούν προς την θετική κατεύθυνση. Αυτό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, ωστόσο, οι τελευταίες εξελίξεις με την ανακάλυψη φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ, διευκολύνουν αποφασιστικά το σχεδιασμό αυτόν και εισάγουν στην άσκηση περιφερειακής πολιτικής νέους γειτονικούς παίκτες.
O Ελευθέριος Βενιζέλος στο συνέδριο των νικητών του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου (Παρίσι, 1919), όπως τον περιγράφει o Γ. Γιαννουλόπουλος: «Μέσα σε αυτό το πολύχρωμο πλήθος, ο Βενιζέλος φαίνεται ότι ανακάλυψε τον καλύτερο επικοινωνιακό εαυτό του. Ειδικά στη σχέση του με τους «Τέσσερεις Μεγάλους»… με μια μοναδική για έλληνα πολιτικό ικανότητα να επιχειρηματολογεί και να πείθει, συνήθως, ή να μην πείθει, χωρίς όμως ποτέ να κουράζει ή να εξοργίζει το συνομιλητή του, με σαφείς αναφορές σε κοινά συμφέροντα ή επωφελείς για όλους ισορροπίες, αντί της εμμονής στα γνωστά «ιστορικά δίκαια του ελληνισμού», με το να προβάλλει τεκμηριωμένες απόψεις και όχι συμπλέγματα, ο επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας κατόρθωσε να μεγιστοποιήσει τα πλεονεκτήματα που ήδη διέθετε ως σύμμαχος των νικητών…» (Γ. Γιαννουλόπουλος, «Η Ευγενής μας Τύφλωσις, Εξωτερική Πολιτική και Εθνικά Θέματα. Από την ήττα του 1897 έως τη Μικρασιατική Καταστροφή», Αθήνα, 1999).
Γ. Την πολιτική σχολή Γιάννου Κρανιδιώτη: προώθηση της πολιτικής που υιοθετεί προτάσεις που ικανοποιούν ευρύτερα ευρωπαϊκά συμφέροντα, ώστε η προσπάθεια επίλυσης να διαθέτει την ειδική, εταιρική ευρωπαϊκή ομπρέλα ασφαλείας. Χρειάζεται αποφασιστική συμμετοχή της ΕΕ στην νέα προσπάθεια για επίλυση του κυπριακού, ώστε η διαδικασία λύσης να υποστηρίζεται από τον ΟΗΕ και την ΕΕ. Γι’ αυτό ο Γ. Κρανιδιώτης εισηγείται: «Οι στρατηγικοί στόχοι της υπεράσπισης των συμφερόντων μας δεν προωθούνται με ρητορική, βερμπαλισμούς και αφορισμούς. Η εσωστρέφεια, η αυτάρεσκη περιχαράκωση, οδηγούν σε απομονωτισμό. Απαιτείται συνεχής παρακολούθηση, αντιμετώπιση των θεμάτων, πρωτοβουλίες και πρόγραμμα». (20 Σεπτεμβρίου 1997).