Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε συνηθίσει στο «χάνεις-φεύγεις» στην Αριστερά. Άλλωστε, η μόνη πρόεδρος που έχασε και έφυγε από τον Συνασπισμό το ίδιο βράδυ της εκλογικής της ήττας, ήταν η Μαρία Δαμανάκη το 1993. Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά την μεγάλη και απροσδόκητη συντριβή της περασμένης Κυριακής ούτε καν το σκέφτηκε.

Έστω και αν δεν ήταν η πρώτη του ήττα. Από το 2019 είδε τις πλάτες της Νέας Δημοκρατίας τόσο στις κάλπες των ευρωεκλογών όσο και των βουλευτικών εκλογών, ενώ στις περιφερειακές που έγιναν στο ίδιο διάστημα το κόμμα του δεν κέρδισε ούτε μια περιφέρεια σε όλη τη χώρα. Ο χάρτης της Ελλάδας έχει γίνει μπλε εδώ και μερικά χρόνια απλά στις 21 Μαΐου ξαναβάφτηκε με το ίδιο χρώμα.

Στην πρώτη επίσημη δήλωσή του, μετά το δυσμενές γι αυτόν και το κόμμα του αποτέλεσμα, ανέφερε ότι «δεν πρόκειται να λιποτακτήσει εν όψει της επόμενης εκλογικής μάχης στις 25 Ιουνίου». Θα ήταν επαρκής ως δικαιολογία αν συνοδευόταν και από έμπρακτες αποδείξεις ότι έχει αποφασίσει, παρατείνοντας την παραμονή του στον προεδρικό θώκο της Κουμουνδούρου, να δημιουργήσει και τις προϋποθέσεις που μπορεί να αλλάξουν κάτι στην επόμενη κάλπη. Μέχρι στιγμής μάλλον το αντίθετο δείχνει η στάση του. Η παράταση της προεδρίας του μοιάζει περισσότερο με την μετάθεση της δύσκολης για τον ίδιο συζήτησης της επόμενης μέρας.

Ωστόσο, η συντριβή δεν είναι η μοναδική ήττα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την εκλογική μάχη. Είχε προηγηθεί η ταπεινωτική για τον ίδιο αποτυχία του να απομακρύνει τον Παύλο Πολάκη από τους συνδυασμούς μετά τις προγραφές δημοσίων προσώπων που είχε κάνει ο αυτοκόλλητος βουλευτής του. Αποδείχτηκε έτσι και προεκλογικά το ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή την Αριστερά, γεγονός που επαληθεύτηκε πανηγυρικά και στην κάλπη. Αρκεί να δει κανείς ποιοι εκλέχτηκαν και ποιοι έμειναν έξω από τη νέα κοινοβουλευτική ομάδα για να διαπιστώσει ότι θυσιάστηκαν ιστορικά στελέχη της Αριστεράς και έμπειροι βουλευτές στο βωμό της ενίσχυσης μιας αλλοπρόσαλλης προεδρικής φρουράς.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: liberal.gr