……είναι:
— Η αισθητική ενός αναδυόμενου κυβερνητικού και κοινωνικού ολοκληρωτισμού. Προφανώς ο πρώτος αφορά στο εξαμβλωματικό υβρίδιο της παρούσας εξουσίας και ο δεύτερος αφενός στην αδυσώπητα βασανιστική ταξικότητα των γραφειοκρατών και αφετέρου στους άσεβους και προπολιτικούς τρόπους αντίδρασης είτε των αγροτών είτε μεμονωμένων τοπικών κοινωνιών.
— Η φαιά – εντέλει – κουτοπονηρία της διαστρεβλωμένης ουτοπίας ως πολιτικού λόγου με αποκλειστικό σκοπό την συλλογική και εξουσιαστική επικαρπία ενός, δήθεν, φιλελεύθερου πολιτικοκοινωνικού συναισθηματισμού, που μετέτρεψε τις εθνικές οδούς σε μοναχικά μονοπάτια μοναχικών προσφύγων και κάθε τμήμα φυσικής πεδιάδας σε ατέλειωτη παραγκούπολη ψυχικών θυμάτων του πολέμου.
— Η σταδιακή απογύμνωση της χώρας μου από κάθε πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό έρεισμα τόσον από την κλυδωνιζόμενη ΕΕ, όσο – κι αυτό είναι ακόμα υποτιμητικότερο – κι από κάθε πτυχή της βαλκανικής χωρικότητας. Μόνη συντροφιά τείνει να απομείνει η προαιώνια γειτονία της Τουρκίας, με τους οιωνοσκόπους να σκέπτονται αν είμαστε στις παραμονές της Βαϊμάρης ή του 1922.
Στο μεταξύ η ΕΕ, πληρώνει κι αυτή την δικιά της χρόνια παθογένεια της καθήλωσης σε μιαν ατελή νομισματική ένωση κι όχι της μετεξέλιξης σε κάτι συνάμα θεσμικά ενιαίο πολιτικό.
— Ο εσμός της αποκαλυπτόμενης λούμπεν διαπλοκής της χειρότερης υποστάθμης, ανάμεσα στους ιεροκήρυκες της ηθικής αριστεροφροσύνης και στα λερά απολειφάδια του δημοσιογραφικού υποκόσμου, πιθανόν και με τις μαύρες σακούλες σκουπιδιών παρούσες.
— Οι αναμνήσεις από τις χορευτικές επιδόσεις παραληρούντων του Συντάγματος του Δημοψηφίσματος και του προηγηθέντος Συντάγματος της αγανάκτησης και της οργής.
— Η προνεωτερικότητα που εξακολουθεί να οδηγεί την Ελλάδα , σάμπως να μην την αγγίξανε ποτέ οι αλληλουχίες ιδεών και εμπειρισμού, που στύλωσαν όλο τον άλλο δυτικό κόσμο.
— Η απουσία ελάχιστης εθνικής συνεννόησης με τα καταστροφικά κομματικά παιχνίδια εδώ, τα μεν αδίστακτα του σκληροτράχηλου Μεγάλου Αδελφού τα δε λιπόσαρκα και σκιτζίδικα – ίσα ίσα για την ύπαρξή τους – των ταλαίπωρων Χόμπιτ, που υποδύονται την άλλη πλευρά, την εναλλακτική, των πολιτικών ελίτ.
— Ο ξαφνικός Γιαννιτσισμός, που ξάφνου κατέλαβε αγωνιωδώς και υπαρξιακά όλο το λεγόμενο χριστεπώνυμο πλήρωμα των Ελλήνων πολιτών, δίχως όμως κάποιος να λέει κάτι που να μοιάζει με ένα ιώτα μικρόν του Γιαννίτση, με τις λιγοστές εξαιρέσεις προσωπικοτήτων, που όμως φρόντισε το πλήρωμα να τις ευνουχίσει πολιτικά, όπως άλλωστε και τον ίδιο τον Γιαννίτση. Είναι βλέπετε το αιώνιο πολιτικό κόστος, του ποιος θα καταγγείλει χωρίς να υποχρεώνεται να βάλει το ορθό, γιατί πρέπει να αρέσει σ΄ αυτούς που δεν άρεσε πριν.
— Οι μαύρες ζοφερές νύχτες που έρχονται, κάτι σε Κάφκα προς το πολύ χειρότερο, αφού ως τώρα είχαμε απλώς παγωμένα σκοτάδια.
— Οι κατακερματισμένες οντότητες του ριζοσπαστικού Κέντρου, που επιμένουν – όσες απόμειναν – να ζουν στον εύπλαστο κόσμο της παπαρούνας, άλλα και της στεγνής καθαρότητας, παλαιάς- ιστορικής ή ανεξήγητης νέας. Από την άλλη ο συντηρητικός αστισμός, να προσπαθεί να συνταιριάξει τα αταίριαστα: τον παμπάλαιο πελατειακό παρασιτισμό και τον αναγκαίο, επίκαιρο εκσυγχρονιστικό λόγο.
— Η ίδια η Δημοκρατία, της οποίας οι θεσμοί αδυνατίζουν ώστε η ίδια πιά να αποτιμάται, ως καχεκτική Δημοκρατία.
Αυτές και μερικές άλλες πουτάνες θλιμμένες, προκαλούν σε μένα – επίσης – θλίψη και αβουλία ή αν το εκφράσουμε αλλιώτικα, που το λεγε κι ένας σφαγιασθείς παλιός πολιτικός: «Αυτή είναι η Ελλάδα»
ΥΓ…η επικεφαλίδα – προφανώς και – είναι ο τίτλος του γνωστού ομώνυμου βιβλίου του Γκ.Γκ. Μαρκές