Ενα χαρακτηριστικό της καταπληκτικής χώρας στην οποία έχουμε την ευτυχία να ζούμε, χωρίς ποτέ να βαριόμαστε, είναι οι ανακυκλωμένες συζητήσεις επί ιδίων θεμάτων και προβλημάτων. Συζητήσεις που ξεκινούν πάντα από μηδενική βάση, σαν να μην είχαν προηγηθεί άλλες ανάλογες για τα ίδια ακριβώς ζητήματα, και μάλιστα στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, και οι οποίες κάποια στιγμή ολοκληρώνονται δίχως κανένα απολύτως αποτέλεσμα και μετά ξεχνιούνται από τους πάντες. Μέχρις ότου αναβιώσουν με κάποια αφορμή και συνήθως με πρωτοβουλία των δανειστών και των εκπροσώπων τους τελευταία. Γιατί φαίνεται ότι ενώ στην Ελλάδα η συλλογική μνήμη είναι παραδοσιακά κοντή, η δική τους έχει σημαντικά μεγαλύτερη διάρκεια.
Κυριαρχεί αυτές τις ημέρες η συζήτηση περί απολύσεων στο Δημόσιο, επικεντρωμένη όμως στους λεγόμενους «επίορκους», στα πειθαρχικά συμβούλια που δεν λειτουργούν και στις καθυστερήσεις της έκδοσης αποφάσεων από τη Δικαιοσύνη. Μόλις πριν από ένα χρόνο και συγκεκριμένα στις 14 Μαρτίου 2012, δημοσιεύθηκε ο νόμος περί «Πειθαρχικού Δικαίου Δημοσίων Πολιτικών Διοικητικών Υπαλλήλων και Υπαλλήλων Νομικών Προσώπων» που προέβλεπε την ανασυγκρότηση των πειθαρχικών συμβουλίων χωρίς συμμετοχή συνδικαλιστών, μειωμένη εκπροσώπηση υπαλλήλων και αυξημένη συμμετοχή δικαστικών. Κάτι που έπρεπε να συντελεστεί έως τις 14 Ιουνίου 2012 για να αρχίσουν να λειτουργούν.
Φυσικά, η δημοσιοϋπαλληλία έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τον νέο νόμο και μερικούς μήνες αργότερα, τον Αύγουστο, ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λ. Ρακιντζής αποκάλυψε ότι υπήρχε απροθυμία συμμετοχής στα νέα πειθαρχικά συμβούλια, τα οποία είτε λειτουργούσαν με την παλιά τους σύνθεση είτε δεν λειτουργούσαν καθόλου. Τον ίδιο Αύγουστο, ο Αντ. Σαμαράς ζήτησε επιτάχυνση των διαδικασιών και τελεσίδικες αποφάσεις στις υποθέσεις «επιόρκων», υπολογίζοντας προφανώς ότι ένα μέρος των δεσμεύσεων της κυβέρνησης για απολύσεις στο Δημόσιο μπορούσε να ικανοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο. Οι παραινέσεις και εντολές του πρωθυπουργού κόσμησαν επίσης σόλες παλαιών παπουτσιών και εφτά μήνες αργότερα συζητάμε ακριβώς τα ίδια. Από μηδενική βάση, βέβαια, αλλά με ταυτόσημες διαπιστώσεις για τη λειτουργία του Δημοσίου.
Θα μπορούσε να μπει ένα στοίχημα με πολύ μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας ότι σε ένα χρόνο θα μιλάμε και πάλι για την ανάγκη απομάκρυνσης των «επιόρκων» από το Δημόσιο. Εστω και αν οι πιέσεις θα αυξηθούν, καθώς η ελληνική πλευρά έχει δεσμευθεί να μειώσει τους δημοσίους υπαλλήλους κατά 25.000, όχι έτσι όπως παρουσιάζεται, αλλά μέσω συγχωνεύσεων και κατάργησης οργανισμών και υπηρεσιών, επιλογής των χρήσιμων και μετακίνησής τους όπου χρειάζονται και απαλλαγής από τους αχρείαστους και άχρηστους. Πρόκειται για μία διαδικασία πολύ πιο περίπλοκη, που μάλλον η πολιτική τάξη και η διοίκηση δεν θα μπορεί να διεκπεραιώσει. Αλλωστε, όλοι σχεδόν οι δημόσιοι υπάλληλοι της επικράτειας έχουν «άριστα» φύλλα ποιότητας…
Από την άλλη πλευρά, πολλοί προβλέπουν ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και η υστέρηση των εσόδων θα φτάσει τα 2,5 δισ. Οπότε η κυβέρνηση θα πρέπει ή να καταφύγει σε οριζόντιες περικοπές (που δεν θα περάσουν) ή να προχωρήσει σε απολύσεις στο Δημόσιο (που δεν μπορεί). Εκτός και αν της παρασχεθούν νέες διευκολύνσεις από τους δανειστές (πολύ δύσκολο)!