Κάθε στιγμή είναι συνάμα παρόν και παρελθόν. Σαν την σταγόνα στο ποτάμι του Ηράκλειτου, που αν και είναι όμοια μ’ αυτή που την ακολουθεί δεν είναι ίδια. Τούτων λεχθέντων, η παρούσα διακυβέρνηση είναι ήδη – οιονεί – παρελθόν, μερικά στιγμιότυπα του οποίου ξαναφτιάχνουν το παρόν της. Το παρόν όμως είναι εγγύς μέλλον, συνεπώς αδρά το μέλλον είναι παρελθόν.
«Σκοτώνουμε το παρελθόν, γιατί δεν έχουμε μέλλον, ενώ απουσιάζει ως χρονικότητα το παρόν», λέει ο Φ.Νίτσε στο «Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο».
Ο ασπρομάλλης κύριος, που υποδέχονταν πριν λίγες μέρες στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου ως οικοδεσπότης καλούς και διαλεγμένους πολιτικούς, πως θα ένιωθε χαιρετώντας τέτοια μέρα τον Π/Θ, ο οποίος ίδιες εποχές πέρυσι απείλησε την δημοκρατία, στο πλαίσιο της εφηβικής ενορμητικής του αυταπάτης; Την χρέωσε διπλά την Δημοκρατία, άμεσα και έμμεσα. Την κρεούργησε οικονομικά καταργώντας κάθε επενδυτική επιχειρηματικότητα, που τότε ήταν μια αστικοδεξιά προσέγγιση, ενώ σήμερα μια εκλεκτική αριστερή διαχείριση, την κορόιδεψε βάρβαρα στο μεταξύ με εκείνες τις ιστορίες του Βαρουφάκη, του Λαφαζάνη, του Καμμένου, του ιδίου τελικά.
Αυτή η κυλιόμενη δυσπραγία δεν αρκούσε όμως, έπρεπε – και πρέπει – να δοκιμάσει την αυτάρεσκη εφηβεία του και στην ενασχόλησή του με τους ουσιώδεις θεσμικούς πυρήνες. Έπαιξε με ένα αστόχαστο πατσαβουροειδές – σαν τα διαγωνίσματα κουτοπόνηρων μαθητών -, εκλογικό σύστημα, που το ονόμασε αναλογική μα δεν του πέρασε. Μετά διάλεξε τον αύλειο χώρο της Βουλής, ως άλλος Απ. Παύλος στην Πνύκα, ώστε να εκθέσει τις απερισκεψίες του – σχεδόν ποιοτικά πανομοιότυπες με τα εκλογικά – για το Σύνταγμα. Δεν δείχνει να τον αφορούν οι όροι αναθεώρησης, όσο το πανηγυριώτικο μπάχαλο εισαγωγής αμεσοδημοκρατικών διακυβευμάτων. Αφού ξέσκισε το Σύνταγμα στα όρια εκτροπής του αναφορικά με την δυνατότητα εκλογής ΠτΔ, τον χειμώνα του 2015, σκέπτεται τώρα: δεν βάζουμε τίποτα λαϊκούρες προτάσεις, σαν τα παλιά σκυλάδικα, να κοιμίσουμε τους κοιμισμένους;
Μήπως δεν είναι ο alter ego Ν. Παππάς, που ανακοίνωσε στην επέτειο της αποκατάστασης, το επερχόμενο κλείσιμο του Mega;
Όμως στα βασικά παίγνια αυταπατών έχασαν. Τίποτα δικό τους δεν πέρασε κι όταν μερικές φορές μπορούσαν να περάσουν, σκιαγμένοι τα ξεπέρναγαν μόνοι τους. Οι σταγόνες τελειώνουν καθώς μαζί τους ήρθε η ξηρασία. Όμως η ελληνική κοινωνία, όμηρος του Μιθριδατισμού της ακόμα, οφείλει να ξυπνήσει λειτουργώντας, έστω για λίγο, απελεύθερα σε σχέση μ’ αυτόν .
Το άλλο αύριο με άλλους, νομοτελειακά δεν μπορεί να ‘ναι ίδιο με το παρελθοντικό παρόν, που σβήνει μαζί με τον Καμμένο, τον Βίτσα, τον Τσακαλώτο και τα άλλα παιδιά.
Βέβαια, υπάρχει η ακούσια θεσμική ακυβερνησία συνακόλουθο του εκλογικού νόμου, τελευταία όμως εμφανίζεται ως δυνάμει εξαγώγιμη η ακυβερνησία του πολιτικού φαινότυπου Πέδρο Σάντσεθ, Ισπανού Σοσιαλιστή προκαθήμενου. Είναι αυτός, που αν και πέφτει επειδή έρχεται 2ος νικώντας τον Πάμπλο Ιγγλέσιας, καμαρώνει. Δεν πάει – λέει – μήτε με τους φθαρμένους πρώτους Συντηρητικούς, ούτε όμως και με το αντίπαλο Podemos, τους οποίους άλλωστε θέλει να εξοντώσει πολιτικά στον ιδιότυπο μεταξύ τους φαντασιακό αγώνα…..περί Ισπανίας, βέβαια και του ρόλου της στην αιμορραγούσα Ευρώπη, ούτε ψύλλος στον κόρφο. Εκεί περήφανος πολιτικός κόκκορας – για την ώρα – με το λειρί σημαία του, διακονώντας πολιτικές σαπουνόφουσκες σε στιγμές χωρικής και ευρωπαϊκής κρίσης.
Δεν αρκεί το ΟΧΙ στον εθνοποπουλισμό, η εκλογική του απόρριψη. Πρέπει σύντομα από όλους και ειδικότερα από κάποιους, να δοθεί περίπου το στίγμα της αυριανής κυβερνησιμότητας. Όχι τίποτα σχοινοτενείς διαβεβαιώσεις, κάπως απλά σαν τον Βενιζέλο ή τον Θεοδωράκη. Ειδάλλως, οι αναλύσεις της Επιτροπής καλής γειτονίας του Κέντρου είτε μιλάνε για τον ενιαίο συντελεστή φορολογίας, είτε για την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, είτε για το Κράτος και την Εκκλησία, κινδυνεύουν να μείνουν εκτός νυμφώνος. Καιροφυλακτεί το πνεύμα του Πέδρο Σάντσεθ και τα εξαγώγιμά του εδώδιμα αποικιακά, που λέγονται ομηριστί «έπεα πτερόεντα».