Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Από τη μια ο άκρατος και προσοδοφόρος σε ψήφους λαϊκισμός. Και από την άλλη, μια στυγνή νεοφιλελεύθερη πολιτική, που εκφράζεται μέσω της τρόικας, που δεν είναι απλώς πολιτική σκληρής λιτότητας, αλλά μία αντιαναπτυξιακή, υφεσιακή συνταγή που ανακυκλώνει και τελικά βαθαίνει την κρίση. Η σωστή θέση ότι χρειάζεται σταθερότητα προκειμένου να υπάρξει ανάπτυξη, στην νεοφιλελεύθερη εκδοχή της μετατρέπεται σε στραγγάλισμα κάθε προοπτικής ανάπτυξης.
Υπάρχουν επίσης οι «ιερές αγελάδες», που ενίοτε βαπτίζονται «κόκκινες γραμμές». Όπως ο δημόσιος τομέας, για τον οποίο οι πάντες συμφωνούν ότι είναι αντιπαραγωγικός, αντιαναπτυξιακός, διεφθαρμένος, ανορθολογικά δομημένος και αναποτελεσματικός, κανείς όμως δεν τολμά να τον αγγίξει. Γιατί; Μυστήριο!
Υπάρχει ακόμη η απέχθεια, ή ανικανότητα, για κάθε είδους μεταρρύθμιση, σε τέτοιο βαθμό που τείνει -αν δεν έχει κιόλας- να αποκτήσει αρνητική έννοια o όρος.
Στην ουσία, είμαστε μια κοινωνία βαθιά συντηρητική, που απεχθάνεται τις μεταρρυθμίσεις, ανεξάρτητα από το πρόσημο που μπορούν να έχουν. Μια κοινωνία συντεχνιών, που αντιδρούν σε οποιαδήποτε αλλαγή που τους ξεβολεύει. Που δεν νιώθει ως υποχρέωση την τήρηση των νόμων. Αντιθέτως, θεωρείται επαναστατική πράξη (μαγκιά) η μη τήρησή τους, με το πρόσχημα ότι είναι άδικοι. Ποιος κρίνει ότι ένας νόμος είναι άδικος; Και εάν ακόμη είναι άδικος ένας νόμος, η απάντηση είναι ότι δεν τον τηρούμε; Πού μπορεί να οδηγήσει αυτό;
Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων, αρνούνται να εφαρμόσουν τους νόμους. Ακόμη και οι εντεταλμένοι από την πολιτεία να παρακολουθούν την τήρηση των νόμων, οι δικαστικοί, γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τη συνταγματική επιταγή που τους απαγορεύει να απεργούν…
Τα τελευταία 24ωρα ζούμε την ιλαροτραγωδία των «λιστών», όπου σοβαροί και μη πολιτικοί και κρατικοί λειτουργοί, «πνίγηκαν» σε μια κουταλιά νερό, αδυνατώντας να αξιοποιήσουν τη λεγόμενη «λίστα Λαγκάρντ», ή έμπλεξαν τα πάντα στην υπόθεση της «λίστας» των 32, ή των 36, με αποτέλεσμα να ασχολούμαστε με απίθανες, αστείες ιστορίες, την ώρα που «καίγεται το σπίτι μας».
Τι μέλλον μπορεί να έχει μια τέτοια κοινωνία; Τι μέλλον μπορεί να έχει μια τέτοια χώρα;
Να ξαναπιάσουμε την άλλη άκρη του μίτου που θέσαμε στην αρχή.
Η Ελλάδα είναι ο αδύνατος κρίκος μια μεγάλης οικονομικής κρίσης που βιώνει η Ευρώπη. Μιας κρίσης, αντίστοιχης με αυτήν του ’29. Μας έλαχε, την κρίση αυτή να τη διαχειρίζονται οι εκφραστές των ακραίων νεοφιλελεύθερων απόψεων, που επιχειρούν να επιβάλλουν λύσεις που – όπως όλα δείχνουν – δεν οδηγούν σε έξοδο από την κρίση, αλλά αντιθέτως την ανακυκλώνουν και τη βαθαίνουν…
Παράλληλα, προκαλούν τη συντριβή οποιουδήποτε κοινωνικού κράτους, τσακίζουν τον κοινωνικό ιστό της χώρας.
Οι συντηρητικές δυνάμεις επιχειρούν να επιβάλλουν λύσεις μακριά και σε βάρος των κοινωνιών της Ευρώπης. Ο εξεγέρσεις των πολιτών στις χώρες του νότου και παράλληλα, η ανησυχητική αύξηση των ακροδεξιών λαϊκιστικών δυνάμεων, δεν προοιωνίζονται θετικές εξελίξεις. Και η Ευρώπη, έχει την πικρή εμπειρία τέτοιων εξελίξεων.
Είναι καθήκον των πραγματικά προοδευτικών δυνάμεων, τόσο στη χώρα μας, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, να σπάσουν αυτόν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, για να ξαναδώσουν ελπίδα και όραμα στους λαούς της Ευρώπης. Να περάσουν τις συμπληγάδες της ντόπιας ακινησίας και των νεοφιλελεύθερων εμμονών, για να δούμε φως στο βάθος του τούνελ.