Ως γνωστόν, στις εκλογές του Μαΐου του 2012, τα τρία κόμματα του οικονομικού φιλελευθερισμού (Μπακογιάννη, Τζήμερος, Μάνος) συνολικά συγκέντρωσαν ποσοστό κοντά στο 7,5%. Επειδή όμως, από λάθος εκτίμηση των τριών προσωπικοτήτων, κατέβηκαν στις εκλογές χωριστά το ποσοστό που πήραν, περίπου 2,5% το καθένα, τα έθεσε εκτός βουλής. Είναι προφανές, ότι αν τα τρία αυτά κόμματα ενωμένα έπαιρναν ένα ποσοστό 7,5%-8% (20-25 έδρες) το πολιτικό σκηνικό σήμερα θα ήταν διαφορετικό. Υποθέτω ότι η συμπεριφορά των τριών προαναφερθέντων αρχηγών θα διδάσκεται στα κομματικά φροντιστήρια και στα σεμινάρια πολιτικής σκέψης, ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
Στις ευρωεκλογές του 2014, τα κόμματα της λαϊκής δεξιάς συνολικά συγκέντρωσαν το αξιόλογο ποσοστό του 7,5%. Η μετέπειτα πορεία τους, κυρίως των ΑΝ.ΕΛ, δείχνει ότι αν δεν τους «ψεκάσει» η Θεια Πρόνοια με την κοινή λογική ώστε να συνενωθούν, θα αποτελέσει και η δική τους πολιτική συμπεριφορά αντικείμενο των προαναφερθέντων σεμιναρίων και φροντιστηρίων.
Αλλά και στον χώρο της κεντροαριστεράς η κατάσταση είναι περίπου ίδια. Τα νούμερα διαφέρουν. Συνολικά ο χώρος πήρε ένα ποσοστό κοντά στο 16%.Ο μεν Κουβέλης προφανώς δεν μπορεί να διακρίνει την υποδιαστολή που υπάρχει μεταξύ του 1 και του 2 (1,2% το ποσοστό της ΔΗΜ.ΑΡ) και μοιράζει αυτοκρατορικές επιστολές συνεργασίας στα άλλα κόμματα του χώρου, θέτοντας μάλιστα και πολιτικά πλαίσια, ο δε Σταύρος Θεοδωράκης, ανυποψίαστος για την πίεση που θα δεχθεί το νεοσύστατο κόμμα του στις εθνικές εκλογές λόγω της πόλωσης, αρνείται την συνεργασία με τα «παλαιά κόμματα» και τις «φθαρμένες προσωπικότητες». Θα καταλάβει το λάθος του όταν θα διαπιστώσει ότι θα δίνει αγώνα για να εισέλθει στην βουλή των Ελλήνων.
Στο ΠΑΣΟΚ στο μεγαλύτερο(;) και πιο συγκροτημένο(;) πόλο της κεντροαριστεράς κατάσταση είναι επιεικώς κωμικοτραγική. Οι δεινόσαυροι του κόμματος, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι οι επόμενες εθνικές εκλογές δεν θα γίνουν με όρους και ιδεολογικές αναφορές της δεκαετίας του 1980. Έτσι αναζητούν οψίμως αριστερά πρόσημα και αντιδεξιές συσπειρώσεις. Στο βάθος της σκέψης τους όμως είναι η ανάκτηση του «απολεσθέντος παραδείσου». Επί τριάντα και πλέον χρόνια άνευ λόγου και αιτίας «εσιτίσθησαν εν τω πρυτανείω». Τζαμπάζηδες της ζωής και της πολιτικής, δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι η ημερομηνία λήξεως της πολιτικής τους σταδιοδρομίας έφθασε. Η κονσέρβα πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια. Οι δε ειρωνικές και απαξιωτικές αναφορές αυτών των στελεχών προς την ΕΛΙΑ, δείχνουν να αγνοούν το γεγονός ότι αν το ΠΑΣΟΚ κατέβαινε μόνο του στις ευρωεκλογές το ποσοστό του μάλλον θα είχε ένα θλιβερό «πενταράκι» μπροστά.
Το ανησυχητικό είναι, ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, άτομο ιδιαίτερης ευφυΐας, τους παίρνει όλους αυτούς στα σοβαρά. Αφού θέλουν να τον διώξουν και να πάρουν το μαγαζί, ας τους το δώσει. Στο ΠΑΣΟΚ η χρεοκοπία είναι συνολική (εκτός από οικονομική είναι και ιδεολογικοπολιτική). Είναι σαν την «Πειραϊκή Πατραϊκή».Ουδείς σώφρων επιχειρηματίας η μάνατζερ θα ήθελε να γίνει διευθύνων σύμβουλος της. Ας τους δώσει ο Βενιζέλος τα κλειδιά και μαζί με τους μεταρρυθμιστές του ΠΑΣΟΚ και όλους τους άλλους ας προχωρήσει στο ιδρυτικό συνέδριο του νέου σχήματος. Οι συμβιβασμοί και οι παραχωρήσεις που ήδη κάνει στους αρχάνθρωπους του ΠΑΣΟΚ υπονομεύουν αφετηριακά την καινούργια προσπάθεια. Το «όλον ΠΑΣΟΚ» δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχει ΠΑΣΟΚ. Ας το αντιληφθεί ο αρχηγός του και ας προχωρήσει σε τολμηρά βήματα και ανοίγματα. Διαφορετικά φοβούμαι ότι και οι ηγέτες του κεντροαριστερού χώρου, καθένας στο μέτρο της δύναμης του, θα αποτελέσουν αντικείμενο της διδακτέας ύλης των πολιτικών σεμιναρίων και φροντιστηρίων. Αντικείμενο με αρνητικό πρόσημο.
ΥΓ. Ο φόβος του Ε. Βενιζέλου μήπως η κρίση στο ΠΑΣΟΚ έχει επίπτωση στη κυβερνητική σταθερότητα είναι αβάσιμος. Οι άνθρωποι «των πασοκικών σπηλαίων» δεν είναι διατεθειμένοι να αυτοκτονήσουν πολιτικά ρίχνοντας την κυβέρνηση. Ο υπερτριακονταετής πολιτικός τους βίος και ο κυβερνητισμός τους, τους έχουν δημιουργήσει αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης.