Μια  αρχική αυτονόητη επισήμανση : τα όσα γράφονται εδώ είναι – όπως πάντα – η άποψη του γράφοντος και μόνον. Το επισημαίνω – ίσως αχρείαστα καθώς η Μ , ανέκαθεν λειτουργεί ως πολυχώρος απόψεων – μιας και το προεκλογικό πιεσόμετρο ανεβάζει έντονα ενδείξεις στην μετρήσιμη αντιστροφή της εκλογικής κλεψύδρας….Ας  αρχίσουμε.

Επεξηγηματικά, το άρθρο ετούτο ξεκινά με όσα σκέφτηκα σε δεύτερη ή και τρίτη σκέψη με αφορμή, όσα γινήκανε – και κυρίως – τι μπορεί αυτά να σημαίνουν, στο Συνέδριο του ΚΙΝΑΛ,  και στην συνέχεια επεκτείνεται σε γενικότερες αντιλήψεις και «οιωνοσκοπήσεις»  για τα αμέσως μελλούμενα.

Για τους μνήμονες των καλών ταινιών , το πρώτο μισό της επικεφαλίδας είναι ο πειραγμένος τίτλος ενός έξοχου  πατριωτικού  – αντιπολεμικού  – πολιτικού φίλμ περί το 2007 του Κλιντ Ίστγουντ. Εκεί κάποιοι νέοι Αμερικανοί στρατιώτες σήκωσαν την αστερόεσσα  σε ένα νησί , που κατέλαβαν οι συμπατριώτες τους , μετά η πολιτική ελίτ σε μια τόσο τέλεια τελετή  που μύριζε δόλο τους ηρωοποίησαν για να βγεί στο τέλος πως το όλον σκηνικό δεν ήταν παρά μια αμυντικού τύπου στημένη υπόθεση προκειμένου να αποκομίσουν οφέλη οι τότε ελίτ , καθώς  κατέρρεαν ελλείψει άλλων προοπτικών . ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ  ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ , ΛΟΙΠΟΝ ο τίτλος.

Αυτοματικά, σαν νάγραφα στην άμεση υπερρεαλιστική γραφή , αυτό το μότο στριφογύρισε στο μυαλό μου ευθύς ως διαπίστωσα , πως βασική διακύβευση της συνάξεως του ΚΙΝΑΛ ήταν αν και πως θα μπεί το παλαιό και ουδέποτε – άλλωστε – εξαφανισθέν σύμβολο του πράσινου ήλιου. Ακριβώς οι ίδιες διερωτήσεις έμπαιναν και σ΄άλλους καιρούς στην ΕΛΙΑ, στην ΔΗΠΑΡ – ΠΑΣΟΚ , κοκ μα ήταν ένα αυτονόητο τεχνικό ζητούμενο και μόνο, δίκαιο βασικά και στην σωστή ανεκτή δοσολογία δοσμένο. Απ’ όσο μπόρεσα ν΄ακούσω δειγματοληπτικά αλλά κι απ’ όλα που λεγόντουσαν στα ΜΜΕ τις προηγούμενες μέρες  το ζήτημα έτεινε – τείνει να αποκτήσει υπερφυσική γιγάντωση …λες κι ήθελε κάποιος να μεγαλώσει τον ήλιο – σύμβολο – ΡΑ της Αιγύπτου για να κρύψει το κουτί της πολιτικής και περισσότερο το περιεχόμενό του , αν υπήρχε κανονικό υφασμένο περιεχόμενο κι όχι ένα βελάκι που παραπέμπει ανά πάσα στιγμή στο ονομαζόμενο πρόγραμμα ΕΛΛΑΔΑ.

Με λιγοστές εξαιρέσεις, που δεν χρειάζεται να τις ονοματίσω καθώς είτε είναι εδραιωμένων απόψεων είτε έλκουν την καταγωγή από άλλους τόπους πολιτικούς, η αναφορά στο σήμα , προσέξτε : απελπισμένη αναφορά – χειρολαβή από πετσί, συναγωνίζονταν σε χρόνο τα συνήθη προεκλογικά θούρια  και σίγουρα προπορεύονταν πολύ των όποιων λιγοστών πραγματολογικών πολιτικών καταθέσεων υπήρξαν.

Ασφαλώς κατανοεί κανείς τις σκοπιμότητες σε τέτοιους καιρούς που είναι γενικός κανόνας, ωστόσο δεν άκουσα μια περιληπτική και εξειδικευμένη παρουσίαση μειζόνων ζητημάτων. Επιβλήθηκε η κατίσχυση του πανιού, του συμβόλου, του ήλιου σαν η συναλλαγματική όλων αυτών που βρέθηκαν στην σκιά του κι έχουν να κάνουν καθεαυτόν με την βιοτή του τόπου και ενός εκάστου. Θέλω να ελπίζω πως στο τέλος δεν θα ‘ναι το ΚΙΒΩΤΙΟ, το περιπετειώδες άδειο κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου, καθώς οι μνήμες μακρινές ή κοντινές , συμπτύξεις επιτυχιών και λαθών  δεν είναι απάντηση για το μέλλον που ακόμα είναι σε κλουβί.  Πιστεύω – καίτοι απαισιοδοξώ – πως  η ευοσμία της χαράς των συγκεντρωμένων εκεί,  αύριο – μεθαύριο – σε ένα μήνα αλλά και πιο ύστερα θα μείνει σε μεγάλο βαθμό και δεν θάναι σαν κάτι τις των αναστενάρηδων ή  ενός απολαυστικού μεθυστικού βραδιού.

Ο ΗΛΙΟΣ ως σήμα, γιγαντωμένος φαντασιακά περισσότερο κι από τα χρόνια του σηματωρού Α.Παπανδρέου  και των επιγόνων την ώρα που το υποκείμενό του , το ΠΑΣΟΚ, τύποις υπάρχει θεσμικά, λειτουργικά  ουσία όμως όχι είναι ο, τι πρέπει ως θεματική για κρύψει .  Γι΄αυτό μίλησα απαρχής για τις ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ …Πάντα μαζί μ’ όλα τα’ άλλα το πολιτικό σήμα είναι παράλληλο ή δευτερεύον ή συμπληρωματικό της υπάρξεως ενός ζώντος – μικρού ή μεγάλου αδιάφορον – οργανισμού .Όποιος θυμάται την Ενωμένη Αντίσταση ή τον Πολιτικό Γάμο ή τις παροχές και τις λιτότητες , δεν κάνει πρώτη σκέψη τον ήλιο, το ποδήλατο ή το σφυροδρέπανο . Όταν αντί του όποιου  – καλού ή κακού – πραγματιστικού λόγου έρχεται φόρα παρτίδα η φάτσα της όποιας ζωγραφιάς – όση συναισθηματική αξία και νάχει για κάποιους – είναι σαν να υποκαθιστάς την πεθαμένη προσωπολατρεία με κάτι ακόμα χειρότερο , ένα σύμβολο χωρίς παροντική σημασία. Σαν μετά την θλίψη της απωλείας αντί να ορίσεις καινούργιες σταθερές στην ζωή σου , εσύ να κυκλοφορείς με  την φωτογραφία αυτού , που έφυγε μαραζώνοντας στο παγκάκι του μελαγχολικού χινοπωριάτικου άλσους.

Όταν βέβαια τα προτάγματα – περιεχόμενα, στην καλύτερη, παραπέπονται στο πρόγραμμα ΕΛΛΑΔΑ – άντε τώρα κάτσε διάβασε 150 σελίδες – κι αρχίζεις αφορισμούς ή προτιμήσεις ατεκμηρίωτους , χωρίς να λες εγώ είμαι εδώ, ό άλλος εκεί, ο τρίτος παρακεί κι όταν η ζωή το απαιτήσει θα συναντηθούμε ίσως  για να συνεννοηθούμε αν έχουμε κάποια κοινή βάση στις δοξασίες μας, μπορεί  για να επαναποχωριστούμε μετ΄επαίνων μην έχοντας τίποτα να λογαριάσουμε , τότες η δυσκολία είναι ολοφάνερη…άσε που  είναι βέβαιο πως μιλάς με όρους προσωπικού κι όχι γενικευμένου οφέλους , όπως το καθιέρωσε ο Αριστοτέλης. Όταν λες να τα βρουν , εγώ πρόσφερα τώρα σειρά σου ..είναι σαν μην αναγνωρίζεις την θυσία και την αυταπάρνηση, που εμπεριέχει η ανάμειξη στην Πολιτική. Όταν η χώρα φτύνει τα τελευταία φλέματα της φθίσης , εσύ πας απλώς το πτυελοδοχείο και φωνάζεις με την αλαζονεία αυτού που πρόσφερε , τον επόμενο να βρεί γιατρό καίτοι ξέρεις πως τα πτύελα της φθίσης θα σε μολύνουν.

Ο γνωστός πολιτικός είπε περί της σχέσεως της ευθύγραμμης ανάμεσα στην αλήθεια και το εθνικό, αρκεί η μέση αλήθεια – πώς να το πούμε , η αντικειμενική , η εμπειρική γιατί υπάρχουν και οι υποκειμενικές αλήθειες στην ενδοχώρα του Εγώ μας – να διαβαστεί και να ερμηνευθεί το ίδιο , έστω περίπου.

Κλείνοντας λέω πως το σήμα των Φιλελευθέρων του Ελ.Βενιζέλου και των λογής , αξίων και αναξίων , επιγόνων βρίσκεται κατοχυρωμένο και φυλαγμένο στο σεντούκι του γέροντος εγγονού του , οι Συντηρητικοί ουδόλως λησμόνησαν τον κυρίο μεταπολεμικό Γενάρχη του Κ. Καραμανλή αν κι άλλαξαν 2- 3 φορές σήμα …το ίδιο θάταν κι αν δεν άλλαζε. Την καλή και την κακή Ελλάδα , την σκέφτηκαν άνθρωποι και την έφτιαξαν τέκτονες , μαστόρια….Βενιζέλος , Καραμανλής , Μητσοτάκης, Σημίτης, Σαμαροβενιζέλοι , πιο πίσω πολύ ο Τρικούπης  κι άλλοι πολλοί.

Η  πατρίδα μας αλλάζει σελίδα, όχι βιβλίο …ο τρόπος, που θα μπεί πλάτη με οποιονδήποτε τρόπο οφείλει να είναι θεσμικός , στην βάση της πραγματιστικής συγγένειας του παρόντος κι όχι του άδηλου μέλλοντος ή του παρελθόντος, που έφυγε …συμφωνώντας και διαφωνώντας , στην βάση της αλήθειας του δικού μας και του λοιπού κόσμου – μα και των αξιών – κι όχι στην στροφή της μοναχικής ιδιοτέλειας του εφέδρου , άλλωστε και οι έφεδροι καλούνται…Έντιμα , αυτόνομα , συναινετικά , με καλή πίστη και προπαντός  με ανοιχτή ματιά κι όχι σαν του ίσκιους και τις σπηλιές του Πλάτωνος, ούτε με προσδοκίες μεταθανάτιας αναστάσεως του παρελθόντος…c’ est la vie και κοντά της το Ασφαλιστικό , η Δικαιοσύνη , η Παιδεία , η επιχειρηματικότητα , το Κράτος , μία ευέλικτη και στοχευμένη πατριωτική διπλωματία….Περιμένουμε.