Τι να θέλει άραγε ο Γ. Παπανδρέου και το τελευταίο διάστημα πυκνώνει την πολιτική του παρουσία, παρεμβαίνει στην πολιτική συγκυρία με κάπως θορυβώδη τρόπο, ενίοτε και λίγο άκομψο για το δικό του ευγενές και κοσμοπολίτικο προφίλ!
Διάφορες υποθέσεις και συζητήσεις γίνονται επ’ αυτού τον τελευταίο καιρό. Με εκτιμήσεις που ξεκινούν από το ότι ίσως θέλει να κάνει νέο κόμμα, μέχρι το πως θα ξαναδιεκδικήσει σύντομα και ίσως μετά τις ευρωεκλογές την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, το οποίο λίγο πολύ θεωρεί μια οικογενειακή υπόθεση με ορισμένα ενδιάμεσα διαστήματα για τις απαραίτητες «ανάσες»…Νομίζω όμως πως κανείς άλλος δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα για τις προθέσεις του, ούτε ίσως και οι ποιο στενοί του πολιτικοί φίλοι και συνεργάτες, παρά μόνον ο ίδιος…Και ίσως να μην έχει ούτε ο ίδιος απαντήσει αλλά η εξήγηση να βρίσκεται απλώς σε αυτό που συμβαίνει τώρα, δηλαδή ντόρος γύρω από το όνομά του!…
Ένα όμως είναι σίγουρο, πως αυτές του οι παρεμβάσεις είτε μέσω δηλώσεων είτε δια της ψήφου του και της συμπεριφοράς του στη Βουλή παράγουν ήδη πολιτικά αποτελέσματα, σίγουρα πολύ αρνητικά για το ΠΑΣΟΚ και ίσως αν αυτό συνεχισθεί και για τη χώρα, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη και λεπτή για τις πολιτικές ισορροπίες και για την κυβέρνηση στιγμή. Αντικειμενικά σήμερα ο κ. Παπανδρέου δεν εργάζεται για την ενότητα του ΠΑΣΟΚ και της παράταξης ούτε για την καταγραφή ενός θετικού αποτελέσματος στις ευρωεκλογές. Αυτό αποτελεί κατά τη γνώμη μια εντελώς λανθασμένη επιλογή που φυσιολογικά προκαλεί έντονες αντιδράσεις και αντιμετωπίζεται με έντονη κριτική. Από την άλλη μεριά όμως πρέπει να πούμε πως στον Γ. Παπανδρέου, έναν άνθρωπο με βαρύ πολιτικό όνομα και κληρονομιά, πρωθυπουργό της χώρας στα δύο θυελλώδη πρώτα χρόνια της κρίσης και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ όταν αυτό αποτελούσε ακόμη μια πολιτική αυτοκρατορία, στη δύση της βέβαια λίγο πριν καταρρεύσει, οφείλεται από την παράταξή του η αντιμετώπιση με τον ανάλογο σεβασμό.
Το ΠΑΣΟΚ έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια μια πραγματική καταστροφή σε σχέση με την πολιτική και εκλογική του επιρροή και κατά συνέπεια την κοινοβουλευτική του δύναμη. Ωστόσο ακόμη και αυτό το μικρό πλέον σήμερα ΠΑΣΟΚ, εξακολουθεί να αποτελεί παράγοντα πολιτικής σταθερότητας για τη χώρα και το δημοκρατικό πολίτευμα, συνεχίζοντας να αναλαμβάνει το βάρος πολύ δύσκολων αντιδημοφιλών αποφάσεων και το μεγαλύτερο μέρος του κόστους από αυτές. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αμφισβητήσει νομίζω κανείς. Είναι ένα ιστορικό πολιτικό γεγονός που κάποια στιγμή θα αναλυθεί και θα εκτιμηθεί με ψυχραιμία σε βάθος χρόνου. Θα εκτιμηθούν οι ιστορικές επιλογές που έγιναν όταν η Ελλάδα έφθασε πριν τέσσερα χρόνια στην χρεοκοπία, οι επιβεβλημένες εκ των πραγμάτων, οι σωστές και οι λανθασμένες αποφάσεις, Θα αποδοθούν τότε πιο αντικειμενικά οι πολιτικές ευθύνες ή τα εύσημα στους πρωταγωνιστές αυτών των επιλογών. Όμως ακόμη δεν βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο, μπορεί να αποφύγαμε την άτακτη χρεοκοπία και την ολοκληρωτική καταστροφή, με τεράστιο κόστος και κοινωνικά άδικο τρόπο για την ελληνική κοινωνία, όμως δεν βρισκόμαστε ακόμη στο τέλος της διαδρομής, παρά το γεγονός ότι τα πρώτα θετικά σημάδια εξόδου από το τούνελ άρχισαν να εμφανίζονται.
Απαιτείται σοβαρότητα και υπευθυνότητα τουλάχιστον από όσους σε αυτή τη χώρα δεν υπέκυψαν στη γοητεία του λαϊκισμού και της εύκολης και ανέξοδης εκ του ασφαλούς δημαγωγίας. Το ΠΑΣΟΚ και η δημοκρατική προοδευτική παράταξη αποτελούν όπως ήδη έχει αποδειχθεί μια σοβαρή εγγύηση για κατά το δυνατόν ομαλότερες πολιτικές εξελίξεις. Περαιτέρω συρρίκνωση και διασπάσεις μέσω «λυσσαλέων» εμφύλιων αντιπαραθέσεων, σε αυτό το χώρο θα ήταν καταστροφική. Οφείλουν όλοι και κυρίως οι πρωταγωνιστές, να κατανοήσουν με αίσθημα αυτογνωσίας και αυτοκριτικής τη σημερινή κατάσταση και να εργασθούν για την ενότητα και για την ανανέωση της σε πρόσωπα και ιδέες.
Αν για διάφορους προσωπικούς λόγους δεν το μπορούν και δεν το αντέχουν, τότε καλά θα κάνουν να κάτσουν στην άκρη και να δώσουν πολιτικό χώρο ώστε νέοι άνθρωποι να χαράξουν νέους δρόμους και να πάρουν τις τύχες της παράταξης στα χέρια τους.