Ασκήσεις, παράνοιας, πάνω στην καμένη γη. Η κυβέρνηση, δυστυχώς και πάλι πρωταγωνιστής.
Στην εποχή της κρίσης, οχι μόνο δεν περιορίστηκαν, αντιθέτως, διογκώθηκαν οι χρόνιες παθογένειές μας.
Είμαστε έτοιμοι να διχαστούμε, και χωρίς λόγο, γιατί έτσι δίνουμε πολλές φορές νόημα στην ύπαρξή μας, στην κοινωνική μας ομάδα, στο κόμμα μας.

Έχουμε χάσει την δυνατότητα, να υπάρχουμε μέσα από τις διαφορές μας.
Βάλαμε σε κρίση, τους ούτως,  ή άλλως, ανεμικούς θεσμούς, της κοινωνικής και πολιτικής εκπροσώπησης.
Δεν θελήσαμε, να προλάβουμε την κρίση, ούτε φυσικά, να σκεφτούμε νηφάλια τα αίτια, που την προκάλεσαν.

Πνιγήκαμε, σε θεωρίες συνωμοσίας, γιατί μας έδιναν εύκολες και βολικές απαντήσεις, στα προβλήματά μας.

Κάθε νηφάλια, και μετριοπαθή φωνή, θεωρήθηκε ύποπτη, αλλότριων συμφερόντων.

Καραργήσαμε τον διάλογο,  και τον αντικαταστήσαμε, με δίκες προθέσεων.
Αντί της συνεννόησης και της ενσυναίσθησης, διοχετεύεται, από κάθε πλευρά, μόνο μίσος και διχασμός.
Ή εμείς, ή αυτοί, είναι το σύνθημα που πρόβαλλε και προβάλλει, κάθε ακραία ομάδα, και κάθε ριζοσπαστικό  κομματικό μόρφωμα.

Δυστυχώς, η λογική αυτή, κυριαρχεί τελευταία, στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και σχεδόν σε όλα τα κόμματα.
Ο Αύγουστος, με τις πυρκαγιές, αποκάλυψε το πολιτικό περιβάλλον, της ΔΕΘ και του Φθινοπώρου.