Σε διπλό ταμπλό παίζει επικοινωνιακά το παιχνίδι της ανόδου προς την εξουσία ο Αλ. Τσίπρας –και μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ– και ομολογουμένως το παίζει αριστοτεχνικά. Που σημαίνει ταυτόχρονα ότι υπάρχει από δίπλα ή από πίσω ένα επιτελείο επικοινωνίας με δυνατότητες και καλά μελετημένο σε ό,τι αφορά τη δημιουργία «γεγονότων» και εντυπώσεων σε ξένους και ιθαγενείς, με αποκλειστικό στόχο το κομματικό κέρδος και την ενίσχυση του προφίλ του αρχηγού.
Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δεν επιτρέπουν αμφισβήτηση των ποιοτικών χαρισμάτων αυτού του επιτελείου, ακόμη και αν δεχθούμε ότι δεν ήταν όλα προϊόντα δικού του σχεδιασμού και εξαιρετικής ερμηνείας από τον Αλ. Τσίπρα, αλλά και ανεπάρκειας των αντιπάλων ή ακόμη και βοήθειας από τη γνωστή θεά Τύχη… Από την άλλη πλευρά, αν δεχθούμε ότι όλα οφείλονται στον σχεδιασμό του επιτελείου, αυτός άρχισε από τη στιγμή που η Ελλάδα μπήκε στον μηχανισμό στήριξης το 2010 και υλοποιήθηκε μέσω των προπηλακισμών, των «αγανακτισμένων», των «δεν πληρώνω», της Κερατέας, των Σκουριών και της κατατρομοκράτησης των Πασόκων στην προεκλογική εκστρατεία του 2012. Ετσι κατατροπώθηκε το ΠΑΣΟΚ και έγινε κόμμα εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ, που παράλληλα ποτέ δεν έπαψε να προσφέρει θαλπωρή σε ακραίους.
Αυτή ήταν η αρχή και είναι σαφές ότι το επιτελείο σχεδιασμού προσάρμοσε την τακτική του από τότε. Κατάλαβε ότι για να φτάσει στην εξουσία, ο Αλ. Τσίπρας πρέπει να ισορροπεί μεταξύ υποσχέσεων προς τους ιθαγενείς του εσωτερικού και καθησυχασμού των φόβων των ξένων δανειστών, των ντόπιων «νοικοκυραίων» και του λεγόμενου «κατεστημένου». Με αυτή την έννοια, πρέπει να δει κάποιος τη «στροφή» του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τους έξω. Την προσπάθεια δηλαδή να αντιμετωπίζεται ως επικεφαλής ενός κόμματος που ανήκει στο πλαίσιο και στην τάξη πραγμάτων της Δύσης, έστω και αν διαλαλεί ότι στόχος του είναι να την αλλάξει. Εξ ου και οι δηλώσεις στο Τέξας, η συμμετοχή στο Φόρουμ του Κόμο, οι συναντήσεις με τον Σόιμπλε, τον Ντράγκι και σήμερα με τον Πάπα (που είναι μία από τις κολόνες του δυτικού πολιτισμού), μεταξύ άλλων, ακόμη και η υποψηφιότητα για την προεδρία της Κομισιόν. Σημασία έχει αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός και όχι το περιεχόμενο, ούτε το αποτέλεσμα, όλων αυτών…
Απέναντι στους ιθαγενείς, η τακτική γίνεται πιο άμεση και ορατή. Από τη μία πλευρά, προσκύνημα στο Αγιον Ορος –την «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» κατά πολλούς– και από την άλλη πλευρά η εξαγγελία οικονομικού προγράμματος με «μέτρα» που θα κοστίσουν 11,5 δισ. κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, 17,5 κατά την κυβέρνηση και μπορεί να ξεπεράσουν τα 27 δισ. τελικά. Ασχέτως πραγματικότητας, προφανής στόχος ήταν η ψηφοθηρία. Φαίνεται όμως ότι η παροχολογία ξεπέρασε κάποια όρια και γι’ αυτό ο αρμόδιος του κόμματος για τα οικονομικά, Γ. Δραγασάκης, έσπευσε να διορθώσει τα πράγματα. «Πρόγευμα προγράμματος» που βασίζεται σε εκτιμήσεις το χαρακτήρισε και σίγουρα θα υποστεί διορθώσεις στην πορεία, πρόσθεσε. Για να τονίσει επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φροντίσει να έχει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και να μη δημιουργεί ελλείμματα, αν και όταν έλθει στην εξουσία.
Είπαμε, άλλο εντυπώσεις για εσωτερική κατανάλωση από τους ιθαγενείς, άλλο οι εντυπώσεις για τους ξένους καταναλωτές. Το ερώτημα είναι ποιες εντυπώσεις είναι οι ψευδείς!