Οι θέσεις του Νίκου Ανδρουλάκη για τις μετεκλογικές συνεργασίες συγκέντρωσαν αυτές τις μέρες τα πυρά της κριτικής από όλες τις πλευρές του πολιτικού συστήματος. Τα περισσότερα επικεντρώθηκαν στην πρότασή του για συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας με πρωθυπουργό άλλον από τον αρχηγό του κόμματος που θα κερδίσει τις εκλογές. Θεωρήθηκε ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μάλλον δεν επιθυμεί καμιά απολύτως συνεργασία με το πρώτο κόμμα και ότι η θέση του αυτή δεν αποτελεί παρά ένα διαπραγματευτικό πρόσχημα για να την αποφύγει. Η αλήθεια είναι ότι σε μια χώρα με (εγ)κατεστημένο μεταπολιτευτικά ένα ακραία πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα και πολιτικά κόμματα αρχηγικά και συγκεντρωτικά μέχρι ασφυξίας, μια τέτοια πρόταση δεν έχει καμιά τύχη να γίνει αποδεκτή. Από τη στιγμή μάλιστα που δυστυχώς οι πολίτες της δεν ψηφίζουν κυβερνητικά προγράμματα αλλά πρωθυπουργούς.

Κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ διερμήνευσε από τηλεοράσεως πιο καθαρά την πρόταση του προέδρου του: «Πίστεψε ποτέ κανείς ότι ο Ανδρουλάκης θα έκανε πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη;» Όπως ακριβώς δεν μπορεί να πιστέψει κανείς ότι οι δύο «δικομματικοί» αρχηγοί έχουν στο μυαλό τους κυβερνητικές συνεργασίες. Αντίθετα, ο μεν πρωθυπουργός δηλώνει ανοιχτά ότι η χώρα χρειάζεται πάσει θυσία μονοκομματικές κυβερνήσεις, έστω και με οριακή πλειοψηφία, ο δε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέτει ως όρο για μια «προοδευτική διακυβέρνηση» την πρωτιά και την πρωθυπουργία του. Ο δικομματισμός αποδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, πολύ σκληρός για να πεθάνει, μόνο που για να το αντιληφθούν κάποιοι χρειάστηκε να περάσουν οι ίδιοι στις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».

Η περίοδος εναλλαγής αρχηγών στην ηγεσία των κομμάτων του δικομματισμού -και επομένως στη λίστα των πρωθυπουργών εν αναμονή- ξεκίνησε μετά την βιολογική αποχώρηση των ιδρυτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα όμως και μετά από αυτήν, το όνομά τους συνέχισε και συνεχίζει ακόμα να στοιχειώνει τα δύο κόμματα με δραματικές συχνά επιπτώσεις για τη χώρα. 

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.athensvoice.gr