Οι φτωχοί, οι άνεργοι και όσοι υποφέρουν από την οικονομική κρίση δεν είναι πλέον μόνοι τους. Έχουν στο πλάι τους τους εργαζόμενους στο μετρό. Ο πρόεδρός τους δήλωσε για την τελευταία απεργία: «Απεργούμε για τη φτώχεια, τα μνημόνια και όλη αυτή την ανέχεια που έχει προωθήσει η κυβέρνηση είτε τώρα είτε παλαιότερα».
Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, που ταλαιπωρούνται σε κάθε απεργία στο μετρό, τώρα ξέρουν ότι όλα αυτά που περνούν είναι για καλό σκοπό. Η απεργία γίνεται για «τη φτώχεια, τα μνημόνια και την ανέχεια» και όχι για κάποιον ιδιοτελή σκοπό των υπαλλήλων του μετρό.
Η απόδειξη ότι οι εργαζόμενοι στο μετρό απεργούν για τους άλλους είναι ότι οι ίδιοι εξαιρούνται από τη φτώχεια και την ανέχεια. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή» (26/11/2017) «στο μετρό απασχολούνται 2.562 άτομα και το μισθολογικό κόστος (μισθοί, ημερομίσθια, επιδόματα, «λοιπές παροχές» και εργοδοτικές εισφορές ασφάλισης κ.λπ.) πέρυσι διαμορφώθηκε στα 78.496.356 ευρώ. Η διαίρεση δείχνει μέσο ετήσιο μισθολογικό κόστος 30.638 ανά εργαζόμενο, ήτοι 2.553 ευρώ μηνιαίως επί δώδεκα μισθούς (ή 2.188 ευρώ με υπολογισμό 14 μισθών)».
Η διορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση τον Δεκέμβριο του 2016 έδωσε αυξήσεις 2% έως 4% για να γιορτάσει την επιστροφή της εταιρίας στις ζημίες. Οι ζημίες στο μετρό το 2016 έφτασαν τα 32,5 εκ. ευρώ. Το 2014 η επιχείρηση ήταν κερδοφόρα, παρά τη μείωση του εισιτηρίου από 1,40 σε 1,20 ευρώ.
Η κερδοφόρα εταιρία μετατρέπεται σε ελλειμματική, αλλά η διοίκηση είναι γενναιόδωρη και δίνει αυξήσεις. Οι εργαζόμενοι στο μετρό βελτίωσαν τις αποδοχές τους την εποχή που μειώνονταν μισθοί και συντάξεις και αυξάνονταν οι φόροι που πλήττουν όλους τους πολίτες.
Τις ζημιές της επιχείρησης και τις αυξήσεις στο προσωπικό τις πληρώνουν οι επιβάτες με το αυξημένο εισιτήριο και οι φορολογούμενοι με τους αυξημένους φόρους. Για αυτό και οι συνδικαλιστές του μετρό σκέφτονται τους χορηγούς τους και οργανώνουν κάθε τόσο μια απεργία για να τους ευχαριστήσουν.
Πολλοί από τους εργαζόμενους στο μετρό έχουν προσληφθεί μέσα από ρουσφετολογικές διαδικασίες. Το 2010 το πόρισμα του τότε Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή αποκάλυψε ότι το πρώτο εννιάμηνο της εκλογικής χρονιάς 2009 διορίστηκαν 326 άτομα με κοινά χαρακτηριστικά, όπως όμοιο τόπο καταγωγής, εργασιακή εμπειρία ως συμβασιούχοι του δημοσίου και βιογραφικά που στάλθηκαν από αριθμό φαξ του ΥΠΕΧΩΔΕ.
Πολλές φορές η πρόσληψή τους είχε προαποφασιστεί, καθώς η απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου για την πρόσληψη πάρθηκε πριν κατατεθούν τα βιογραφικά και πραγματοποιηθούν οι συνεντεύξεις. Το 2010 οι εργαζόμενοι αυτοί απολύθηκαν επειδή είχαν διοριστεί παράνομα, για να προσληφθούν και πάλι μετά από τροπολογία που ψηφίστηκε σχεδόν από όλα τα κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ) τον Δεκέμβριο του 2014. Για τα κόμματα οι ευνοούμενοι του πελατειακού συστήματος έχουν πάντα μεγαλύτερη αξία σε σχέση με χιλιάδες άλλους που ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά.
Εκείνοι που προσελήφθησαν με ρουσφέτια και απολαμβάνουν μισθούς μεγαλύτερους από τον μισθό του καθηγητή πανεπιστημίου τιμωρούν τώρα με τις απεργίες τους αυτούς που μοχθούν για να επιβιώσουν και δυσκολεύονται να πληρώσουν τους φόρους και τις ασφαλιστικές τους εισφορές.
Οι εργαζόμενοι στο μετρό -στο βαθμό που αποδέχονται τους εκπροσώπους τους- ανήκουν σε έναν ανθρώπινο τύπο που διαμορφώθηκε από την εξέλιξη του πελατειακού συστήματος. Μιλάμε για πρόσωπα που έχουν ως κύριο ενδιαφέρον την απομύζηση του κράτους μέσα από προνόμια και προσόδους.
Οι άνθρωπο αυτοί έχουν διαμορφώσει μια νέα μορφή κοινωνικής αναλγησίας. Αχόρταγοι από τις απολαβές, που εξασφάλισαν τόσα χρόνια, δεν έχουν ενδοιασμούς όταν αποφασίζουν να ταλαιπωρήσουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Βλέπουν την κοινωνία σαν εχθρό, γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κερδίζουν σε βάρος της. Όσο πιο ευνοημένοι, τόσο πιο αντικοινωνικοί.
Αλλά δεν φταίνε αυτοί. Φταίνε τα κόμματα και οι κυβερνήσεις που τους έκαναν προνομιούχους και εκείνοι που σήμερα τους προστατεύουν και τους ανταμείβουν.