Στις επόμενες εκλογές ο χώρος της Κεντροαριστεράς θα είναι το μήλον της Εριδος ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας. Από αυτόν τον χώρο ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να αντισταθμίσει τις απώλειες από τη φθορά της εξουσίας. Οσο για τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι αποτελούν το 10% που της λείπει από το 38% του «ναι» στο δημοψήφισμα προκειμένου να κατακτήσει την εξουσία. Μένει στην ίδια την Κεντροαριστερά να αποφασίσει τι θέλει να είναι: ο μεζές των όμορων χώρων ή αυθύπαρκτη δύναμη που θα διεκδικήσει την εξουσία. Για την ώρα επιδεικνύει συμπτώματα αυτισμού.
Το Ποτάμι τουλάχιστον, το οποίο, σύμφωνα με παλαιότερη δέσμευση του αρχηγού του, είναι κάτω από το ποσοστό επιβίωσης. Με 5% είχε πει πάμε σπίτι μας. Παρόλα αυτά σήμερα όχι μόνο συνεχίζει αλλά αρνείται και κάθε διάλογο για συνεργασία. Η διακήρυξη του κ. Θεοδωράκη ότι το Ποτάμι είναι «μελλοντικό» κόμμα καθώς εκφράζει αξίες που δεν έχουν γίνει «ακόμα» αποδεκτές από την ελληνική κοινωνία, απλώς επιβεβαιώνει το διαζύγιό του με την πραγματικότητα.
Το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη, από την άλλη πλευρά, δικαίως νιώθουν ανακουφισμένοι. Η αύξηση των ψήφων άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας για την ανασυγκρότηση. Αυτό όμως με την επισήμανση ότι δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει ούτε τις ψήφους του αθροίσματος ΠΑΣΟΚ – ΚΙΔΗΣΟ – ΔΗΜΑΡ του Ιανουαρίου. Ακόμα χειρότερα σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, βρίσκεται λίγο πάνω από το 4%, συχνά κάτω από το Ποτάμι. Η δύναμή του είναι οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της επαρχίας. Να το πούμε διαφορετικά. Η φυσιολογική εξέλιξη για τον ενδιάμεσο χώρο είναι η σύνθλιψή του ανάμεσα στον αναδυόμενο νέο δικομματισμό, ιδίως αν παραμείνει ο εκλογικός νόμος. Ηδη στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπουν την αλλαγή του στη συνταγματική αναθεώρηση.
Το προφανές είναι να επιδιώξει άμεσα τη συσπείρωση των δυνάμεών του. Με ποσοστά κοντά στο 10% γίνεται υπολογίσιμη δύναμη, ικανή να παρέμβει στις εξελίξεις. Φυσικά δεν είναι απλό. Μια ευκαιριακή συγκόλληση θα γίνει μπούμερανγκ. Κι είναι σαφές ότι και στα δυο κόμματα υπάρχουν ισχυρές αντιστάσεις. Στο ΠΑΣΟΚ για τους «νεοφιλελεύθερους» και στο Ποτάμι για τους «παλαιοκομματικούς». Ενα ρεαλιστικό πρώτο βήμα θα ήταν ο συντονισμός της δράσης τους στη Βουλή και η δημιουργία οργανωμένων διαύλων επικοινωνίας και διαλόγου.
Το κυρίως ζητούμενο βέβαια είναι η πολιτική πρόταση. Κι αυτή προϋποθέτει την κατανόηση του εκλογικού αποτελέσματος. Για ποιο λόγο οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ακόμα και μετά την άγαρμπη κωλοτούμπα του κ. Τσίπρα τού γύρισαν την πλάτη; Και γιατί ο μεταρρυθμιστικός οργασμός του Ποταμιού άφησε ασυγκίνητους ακόμα και τους δικούς του ψηφοφόρους του Ιανουαρίου; Η Κεντροαριστερά για να υπάρξει πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες. Ταυτοχρόνως όμως πρέπει να ακούσει και τους αποστασιοποιημένους ψηφοφόρους της.