Εκτός από τις πολιτικές δηλώσεις και τις κλωτσοπατινάδες στη Βουλή ανάμεσα στα δύο  μεγάλα κόμματα που προσδοκούν να αποσπάσουν την ψήφο μας, οι επικείμενες εκλογές προσφέρονται για ανασκοπήσεις, περιπαθείς  δηλώσεις, αναθέρμανση σχέσεων, νέες συναντήσεις και ανταλλαγή μυστικών και ψεμμάτων.

Την Παρασκευή το μεσημέρι, με φίλες και φίλους, διαβάζαμε το κείμενο των 64 κατά του Σύριζα,  όπου αναγνωρίσαμε τα ονόματα «παλιών συντρόφων» από το Ρήγα Φεραίο, φρεσκάραμε τα νέα τους και σχολιάσαμε τις απόψεις τους.

Σήμερα είδαμε άλλα «πρώην» μέλη του Ρήγα Φεραίου, που συντάσσονται με το ΣΥΡΙΖΑ  και επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό με άλλο casting, αλλά πάλι με πρώην συντρόφους (και συντρόφισσες, αυτή τη φορά).

Προφανώς θυμηθήκαμε το καλοκαίρι του 2015 όταν οι «πρώην» σύντροφοι και συντρόφισσες  στήριζαν είτε το ΝΑΙ είτε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.

Με εξαίρεση το κείμενο των 64, η  υπογραφή ήταν κοινή: ήταν όλ-ες, οι «πρώην» (μέλη του) Ρήγα Φεραίου. Η συμμετοχή στις οργανώσεις του Ρήγα Φεραίου στις δεκαετίες του 70 και του 80 μετατράπηκε στη συνέχεια σε στοιχείο αναγνώρισης, κίνητρο για συμπάθεια και συχνά σε τίτλο τιμής.  Έγινε άκκισμα και φαντασιακή εγγύτητα ανάμεσά «μας».  Άλλοτε «μας» διαχώρισε από όσ-ες, -ους θέλαμε να πολεμήσουμε, (για διάφορους λόγους.) Όταν «εμείς» βρισκόμασταν απέναντι, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πώς μπορεί «πρώην σύντροφοι» να φέρονται τόσο ανήθικα, απαράδεκτα, «δεξιά» ή συντεχνιακά.

Η προσκόλληση στην εφηβεία εξηγούσε την αλληλέγγυα ζεστασιά και οι αναδρομικοί στιγματισμοί απέδιδαν τις αρνητικές στάσεις του παρόντος σε παρελθοντικές επιλογές και γενικεύσεις: ‘ήταν πάντα ακραία’ (αυτό το ακούγαμε εμείς οι γυναίκες, συνήθως) ή ‘έτσι έκαναν πάντα οι κεντρώοι’…

Τι σημαίνει σήμερα «πρώην» μέλος του Ρήγα Φεραίου; Υπουργός της κυβέρνησης Σύριζα; Στέλεχος  / Υποψήφι-ος, -α του ΚΙΝΑΛ; Υπέρμαχος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς; Υποψήφι-α, ος, / βουλευτής στο Ποτάμι; Ευρωβουλευτής; Ανάμεσά «μας» μπορεί να είναι και «πρώην» σύζυγοι, αγαπημέν-ες, -οι, εργοδότ-ες, -ριες, συνάδελφοι (πρώην και νυν),   κ. λπ, κ.λπ. Μπορεί δηλαδή οι «πρώην» να σημαίνουν πολλά και τίποτα.

Εμείς οι «πρώην», πιστέψαμε στις αρχές του Ρήγα Φεραίου, όπως κι αν «περάσαμε» από κει. Πιστέψαμε στην αξία της πολιτικής αντιπαράθεσης, στην ανταλλαγή απόψεων, αγαπήσαμε τις μουσικές, την ανάγνωση και τα ταξίδια. Πιστέψαμε στην ισότητα, στο φεμινισμό, στην οικολογία, στην αλληλεγγύη, στην ανοικτότητα, στην αξία της έρευνας κι εκτιμήσαμε την ευμάθεια. Όμως, οι «πρώην» Ρηγάδες και Ρηγίτισσες μεγαλώσαμε πια. Ας πάρουμε λοιπόν την ευθύνη της ενηλικίωσης κι ας αφήσουμε τις παρελθοντικές συνδηλώσεις του συνανήκειν, σα να ήταν τίτλοι τιμής κι αναγνώρισης… Οι νέες και οι νέοι δε μας αναγνωρίζουν ως «πρώην» και κανείς δε μας χρειάζεται  ως «πρώην».