…Ιδίως όταν είναι τόσο πρόσφατες, εξαγγέλθηκαν και ψηφίσθηκαν με ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή και αποτελούν συγκλήσεις σε προεκλογικές δεσμεύσεις.
Με ποιο σοβαρό και πιστευτό επιχείρημα αυτές μπορεί τώρα να αθετηθούν; Γιατί οι προθέσεις του Γερμανικού άξονα και της τρόικας ήταν ήδη γνωστές, όπως επίσης και η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη απειλή χρεοκοπίας και δεν μπορούν να επικληθούν ως αλλαγές στις υπάρχουσες σήμερα συνθήκες.
Η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα, θυμίζει αεροπλάνο που δεν μπορεί να προσγειωθεί και μοιραία αναμένουμε την πτώση του όταν και τα τελευταία του καύσιμα εξαντληθούν…
Εφοδιαζόμαστε στον αέρα κατά διαστήματα και κάθε φορά με έναν όλο και πιο περιπετειώδη και αγωνιώδη τρόπο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κατόπιν συμμορφώσεως στην πορεία πτήσης που υποδεικνύει η τρόικα, χωρίς να μπορούμε όμως να βρούμε διαθέσιμο διάδρομο και με το σύστημα προσγείωσης να εξακολουθεί να είναι μπλοκαρισμένο!…
Oλες οι ενδείξεις δείχνουν πως η χώρα οδεύει ολοταχώς προς το σημείο εκείνο που μπορεί να την καταστήσουν μη κυβερνήσιμη. Γιατί αν τελικά εφαρμοσθούν όλα αυτά τα οποία εξαγγέλλονται ως μέτρα εξοικονόμησης 11,5, 14,5 και εσχάτως 18,5 δις ευρώ, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εξαντληθεί και το τελευταίο απόθεμα αξιοπιστίας και ελπίδας που δημιουργήθηκε στον ελληνικό λαό μετά τις τελευταίες εκλογές! Και τότε καλά ξεμπερδέματα με ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή…μέσα σε συνθήκες οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας!
Μόνο ένα ισχυρό σοκ θα μπορούσε ίσως να κάνει την Ελλάδα αποτελεσματικά κυβερνήσιμη ξανά. Kαι μέχρι στιγμής οι πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν και θέλουν να σωθεί η χώρα από την καταστροφή, δεν κατάφεραν και δεν καταφέρνουν να προκαλέσουν αυτό το δημιουργικό σοκ, όντας και οι ίδιες σοκαρισμένες και σε μεγάλο βαθμό ακόμη δέσμιες των παλαιών πολιτικών συνηθειών και των συστημάτων εξουσίας!
Στην ελληνική ιστορία δυστυχώς κάθε φορά το τέλος ενός ιστορικού κύκλου γεφυρώνονταν με την αρχή του επόμενου, συνήθως με ανώμαλες πολιτικές περιόδους, εθνικούς διχασμούς, εθνικές καταστροφές και δικτατορίες …
Πρέπει με κάθε τρόπο να αποτρέψουμε την κατάρρευση της χώρας, την έξοδο από το ευρώ και μια νέα εθνική καταστροφή. Και πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε γι’ αυτό. Όμως πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχει πλέον κανένας τρόπος να σωθούμε με την συνεχιζόμενη επί δύο χρόνια οικονομική πολιτική, με την επιβολή δηλαδή ξανά και ξανά νέων μισθολογικών περικοπών και νέων φόρων.
Και αν ακόμη υποθέσουμε ότι αυτό ήταν κάποτε ένας κάποιος τρόπος, που μπορούσε να οδηγήσει στην αποφυγή της χρεοκοπίας, πράγμα που ήταν εξαιρετικά αμφίβολο εξαρχής, ούτως ή άλλως εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε αναποτελεσματικό και αυτοκαταστροφικό και τώρα πλέον δεν μπορεί να αποτελεί μια λογική και στοιχειωδώς ελπιδοφόρα για έξοδο από την κρίση επιλογή.
Όσα έπρεπε να γίνουν στην ώρα τους όλα τα προηγούμενα χρόνια σε επίπεδο δομικών μεταρρυθμίσεων, αποκρατικοποιήσεων, ανασυγκρότησης του κράτους, και περιορισμού της φοροδιαφυγής, δεν έγιναν δυστυχώς ποτέ.
Η όποια κοινωνική ανοχή έχει πλέον εξαντληθεί και το μικρό υπόλοιπο πολιτικού κεφαλαίου, που ακόμη διατηρούν οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις του τόπου, κινδυνεύει να σκορπίσει πολύ γρήγορα στους πέντε ανέμους. Μόνον απελπισία, έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου και τραγικά αδιέξοδα ενόψει μέγιστων απειλών, μπορεί να «δικαιολογήσει» τέτοιου είδους επιλογές. Αυτό όμως δεν είναι και ότι καλύτερο θα μπορούσε να μας τύχει τώρα…
Χρειάζεται όσο ποτέ να χαράξουμε τώρα και να τηρήσουμε, με εθνική ομοψυχία, πραγματικές και ρεαλιστικές εθνικές κόκκινες γραμμές. Χρειαζόμαστε εναλλακτικό σχέδιο, νέους εθνικούς στόχους και ρεαλιστικές εθνικές διεκδικήσεις. Εντός της Ένωσης, με σωφροσύνη ορθολογισμό, διαλλακτικότητα, αλλά και αξιοπρέπεια.