Καμία έκπληξη: Η ΤτΕ θυμίζει το αυτονόητο, ότι η έξοδος από την κρίση και η ανάπτυξη προϋποθέτουν πολιτική σταθερότητα και συναίνεση. Αλλά αυτή η διαπίστωση-έκκληση δεν έχει σχέση με το περιεχόμενο που δίνει στη συναίνεση η κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι μπορεί  να συκοφαντεί τα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης που κράτησαν τη χώρα όταν ένα σημαντικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να στηρίξει το τρίτο μνημόνιο και μετά να τους ζητά να ψηφίσουν ξανά αυτά που μπορεί να καταψηφίσουν βουλευτές της συμπολίτευσης. Θεωρεί κανονικό να συνεχίζει έναν τρόπο διαπραγμάτευσης που αποτυγχάνει, να αρνείται τον ειλικρινή διάλογο ακόμη και στα θέματα παιδείας, να μην λογοδοτεί για τίποτα (όπως άλλωστε και οι υπουργοί του με τις εργολαβικές περιπέτειες και τα παράξενα πόθεν έσχες) αλλά να εγκαλεί άλλους πολιτικούς αρχηγούς για ανευθυνότητα. Και βέβαια δεν κρίνει σκόπιμο να πει, επιτέλους, ότι ήταν λάθος η αντιμνημονιακή εξαλλοσύνη και η συνολική στάση του ΣΥΡΙΖΑ πριν αναλάβει την εξουσία. Προφανώς έτσι δεν χτίζεται συναίνεση αλλά πόλωση. Ως προς την παραγωγή έντασης και διχασμού ο κ. Τσίπρας τα πηγαίνει πραγματικά πολύ καλά.