Πολύς λόγος γίνεται, μετά τις εκλογές, για τα χαρακτηριστικά της αποκαλούμενης «νέας εποχής». Αν και είναι νωρίς για την αποκρυστάλλωσή τους, φαίνεται καθαρά πως η εγχώρια πολιτική αναζητά καινούργιους δρόμους. Καίριο ζήτημα δεν συνιστά μόνο η κυβερνητική μεταβολή. Αλλά και το τέλος μιας φορτισμένης δεκαετίας. Η βαριά ατμόσφαιρα της προηγούμενης ταραχώδους περιόδου υποχώρησε. Τα απομεινάρια της βρίσκονται σε αποδρομή. Η οξύτητα, η πόλωση, η εχθροπάθεια, η μισαλλοδοξία αμβλύνθηκαν αισθητά. Η κάλπη της 7ης Ιουλίου το επιβεβαίωσε.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναμφίβολα εισέπραξε τη φθορά των κυβερνώντων. Η επιτυχία του, όμως, οφείλεται στο ότι ήταν σε αρμονία με το κυρίαρχο κλίμα. Η μετριοπάθεια, η ποιότητα, η σύνεση, ο πραγματισμός του δημιούργησαν τις γέφυρες για την επικοινωνία του με ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας. Το κεντρώο προφίλ του, σε συνδυασμό με ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα, συνέβαλαν στην κυριαρχία του. Αποφεύγοντας να καλλιεργήσει υπέρμετρες προσδοκίες, μπόρεσε να εναρμονιστεί με ένα εκλογικό σώμα, το οποίο ήθελε να αφήσει πίσω του την ένταση και τις ανεδαφικές διακηρύξεις. Η μετεκλογική υπεροχή του πρωθυπουργού το πιστοποιεί. Τα πλεονεκτήματά του εξακολουθούν να αποτελούν ισχυρό όπλο έναντι των αντιπάλων του.
Άλλωστε, η αντιπολίτευση είναι σε διάσταση με τη νέα εποχή. Παγιδευμένη σε παρωχημένα στερεότυπα, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις σημερινές συνθήκες. Στην ουσία, εκπροσωπεί την «παλαιά Ελλάδα», όπως εύστοχα έγραψε ο Φώτης Γεωργελές σε πρόσφατο άρθρο του. Ο λόγος, αλλά και η εικόνα της αποπνέουν παρελθόν. Η συμπόρευση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ με τις απαξιωμένες συνδικαλιστικές ελίτ επιτείνει το χάσμα τους με την πλειονότητα των πολιτών. Η καταγγελτική τους ρητορεία αποδεικνύεται άσφαιρη. Το χειρότερο, τους καθιστά συνηγόρους ενός αντιπαραγωγικού, αντιαναπτυξιακού και παρασιτικού συστήματος.
Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων, πολιτευόμενες εκτός οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο: Οι μάχες χαρακωμάτων ευνοούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Του επιτρέπουν να εμφανίζεται ως φορέας νέων ιδεών. Η επαγγελία του για αλλαγή του αναπτυξιακού υποδείγματος, προτάσσοντας το ζήτημα των επενδύσεων, βρίσκει ανταπόκριση σε ευρείες δυνάμεις και ιδιαίτερα στις δυναμικές κοινωνικές κατηγορίες. Έτσι ερμηνεύεται και η πολιτική του κυριαρχία στον κεντρώο χώρο. Η σχέση που απέκτησε με αυτόν του προσδίδει πλεονέκτημα. Επιπλέον, οι ανταγωνιστές του –ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ- επιδιδόμενοι σε μια ανεπίκαιρη και άγονη αριστεροσύνη, του αφήνουν το πεδίο ελεύθερο.
Το πρόβλημα, ωστόσο, του Κυριάκου Μητσοτάκη πηγάζει από το εσωτερικό του κόμματός του. Η ηγεμονία του στη ΝΔ δεν σημαίνει ότι εξάλειψε και τις παθογένειες που τη χαρακτήριζαν. Ο συντηρητικός της πυρήνας παραμένει ανθεκτικός. Η απειλή που αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός είναι η δεξιά παλινόρθωση. Οι δυνάμεις που αντιστρατεύονται το μεταρρυθμιστικό του σχέδιο βρίσκονται εντός των τειχών. Εξάλλου, αυτές δυσανασχετούν με τα κεντρώα ανοίγματα. Είτε γιατί θέλουν μερίδιο στους μηχανισμούς εξουσίας. Είτε διότι αισθάνονται άβολα με τις ακολουθούμενες πολιτικές. Συνεπώς, ο πραγματικός αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι η αμήχανη, άνευρη και παρωχημένη αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ. Αλλά οι παλιές, δεξιές, συντηρητικές αντιλήψεις, οι βαρονίες, τα φέουδα και τα βιλαέτια.