Οι αποφάσεις του γιουρογκρούπ της 21ης Φεβρουαρίου είναι ιστορικής σημασίας για την χώρα μας όπως τόνισε και ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος.
Με αυτές διασφαλίσθηκε η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και απετράπη η χρεοκοπία, η επιστροφή στη δραχμή και οι τραγικές οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, γεωστρατηγικές και πολιτιστικές συνεπείς που θα συνεπάγονταν αυτά.
Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο κ. Βενιζέλος έδωσαν σκληρή μάχη που πρέπει να τους πιστωθεί.
Προϋπόθεση για τις αποφάσεις αυτές ήταν η ψήφιση του μνημονίου 2 από την Βουλή με ευρεία πλειοψηφία.
Ενός μνημονίου που σαφώς περιέχει και συνταγές δοκιμασμένες και αναποτελεσματικές.
Συνταγές αντιαναπτυξιακές που επιτείνουν την ύφεση και συνταγές κοινωνικά άδικες που επιτείνουν την άνιση κατανομή των βαρών.
Μνημονίου που έπρεπε όμως να υπερψηφισθεί για να αποτραπεί η χρεοκοπία, για να εξασφαλισθεί η χρηματοδότηση της χώρας με 130 δις και σημαντική ελάφρυνσή της από το χρέος μέσω του P.S.I.
Όλα αυτά βεβαίως δεν σημαίνουν ότι το πρόβλημα λύθηκε και ότι ο πόλεμος τέλειωσε.
Οι μεγάλες μάχες είμαι μπροστά μας.
Η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Η πρακτική της τελευταίας διετίας της αναβλητικότητας, των υπαναχωρήσεων, της προσπάθειας διάσωσης του κρατισμού και τω συντεχνιών, των μικροπολιτικών υπολογισμών δεν μπορούν να συνεχισθούν.
Γιατί αυτή τη φορά θα τινάξουν τα πάντα στον αέρα.
Και βεβαίως εκκρεμούν τα μεγάλα στοιχήματα της ανάπτυξης και της δίκαιης κατανομής των βαρών της κρίσης.
Και τα δύο όμως προϋποθέτουν ότι θα γίνουν οι μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που θα αλλάξουν άρδην το άρρωστο οικονομικό, παραγωγικό, κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο της χώρας.
Η λογική των οριζόντιων μισθολογικών μειώσεων και φορολογικών επιβαρύνσεων για να αποφευχθούν οι μεταρρυθμίσεις έφθασε στα όριά της.
Αλλά όλα αυτά θα περάσουν μέσα από μια οξύτατη πολιτική και κοινωνική σύγκρουση.
Όχι σύγκρουση μεταξύ κομμάτων όπως νομίζουν προσκολλημένοι στο παλαιό παράδειγμα οι κομματικοί μηχανισμοί.
Όχι σύγκρουση μνημονιακών – αντιμνημονιακών όπως θέλουν να επιβάλουν οι οπαδοί της ακινησίας.
Αλλά σύγκρουση σκληρή μεταξύ των ομάδων που συντηρούν το καταρέον σάπιο μοντέλο και επωφελούνται από αυτό και των δυνάμεων που θέλουν την ανατροπή του και την οικοδόμηση ενός νέου υγιούς.
Η σύγκρουση αυτή διαπερνά όλα τα κόμματα.
Από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις θα επιβιώσουν εκείνοι που θα ακούσουν τα καινούργια προτάγματα και θα ανταποκριθούν σε αυτά.
Οι νέες πολιτικές κινήσεις και πρωτοβουλίες θα βρουν θέση στο νέο πολιτικό σκηνικό στο βαθμό που θα εκπροσωπήσουν αιτήματα και κοινωνικές δυνάμεις που σήμερα βουλιάζουν στην σιωπή.
Η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ), ένα νέο κόμμα που φαίνεται να ανέρχεται δημοσκοπικά, θα έχει μέλλον και θα παίξει ρόλο στη δημιουργία μιας σύγχρονης κεντροαριστεράς στο βαθμό που θα εγκαταλείπει τις ασάφειες και τις αμφισημίες.
Στο βαθμό που με συγκεκριμένες θέσεις θα τοποθετείται: Με τους συνήθως φορολογούμενους απέναντι στους φοροφυγάδες, με την ισότητα των ευκαιριών απέναντι στα κλειστά επαγγέλματα, με το κράτος δικαίου απέναντι στην πολυποίκιλη ανομία, με τους απλούς πολίτες απέναντι στις συντεχνίες, τα προνόμια, το πελατειακό κράτος, την διαπλοκή, τα ρουσφέτια, τις δημοσιοϋπαλληλικές κάστες, με την υγιή επιχειρηματικότητα απέναντι στον κρατισμό, με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα απέναντι στις προνομιούχες κρατικοδίαιτες συντεχνίες, με τους νέους, τους άνεργους, τους μετανάστες απέναντι στους βολεμένους.
Οι συγκρούσεις θα είναι σκληρές.
Το παλιό θα αντισταθεί απεγνωσμένα.
Η διαμόρφωση του μετεκλογικού πολιτικού σκηνικού θα είναι κρίσιμη για το μέλλον της χώρας.
Οι πολίτες έχουν την ευθύνη στα χέρια τους.