Πολλοί είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα στο μεσαίο χώρο, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ως αυταπάτη: Οι αντιθέσεις (πολιτικές και προσωπικές) των κομμάτων, των κινήσεων και των «προσωπικοτήτων» είναι αγεφύρωτες, χαώδεις και κατά συνέπεια το εγχείρημα είναι ουτοπικό, υπονομευμένο εξ αρχής. Η ανάλυσή τους κατατείνει στο ότι ο μεσαίος χώρος και οι άνθρωποί του δεν είναι σήμερα έτοιμοι, ώριμοι πολιτικά και ψυχολογικά να προχωρήσουν άμεσα στη συνεννόηση, στην πολιτική σύμπραξη, στην προσωπική και κομματική υπέρβαση. Οι «διδακτικές» για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα συνθήκες μετά τη διαφαινόμενη πολιτική επικράτηση των δυνάμεων του λαϊκισμού και της ακατάσχετης παροχολογίας, της παρωχημένης ιδεοληψίας, των ισχυρών συντεχνιών, θα διαμορφώσουν ένα ωριμότερο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο για την οργάνωση, ανάδειξη και τελικά την εξ ανάγκης επικράτηση των πραγματικά μεταρρυθμιστικών πολιτικών δυνάμεων που θα αναλάβουν να σώσουν την χώρα. Η πραγματική δική τους όμως αυταπάτη, είναι ότι τότε, με τη χώρα στα γόνατα και στην πραγματική χρεωκοπία, θα αναζητηθούν οι ευθύνες για την ολιγωρία των πολιτικών δυνάμεων του μεσαίου χώρου και των «προσωπικοτήτων» του, που με την αβελτηρία, τον πολιτικό καιροσκοπισμό και εγωκεντρισμό τους, συνέβαλαν στην επικράτηση του λαϊκισμού και, το χειρότερο, στην ανάδειξη του φασισμού ως μελλοντικής «σανίδας σωτηρίας». Το «μετά Χριστόν» πολιτικό τοπίο, πιθανά δεν θα τους περιλαμβάνει και αναφέρομαι τόσο σε κόμματα, όσο και στις «προσωπικότητές» τους.

Επίσης, πολλοί -και σωστά- θεωρούν αυταπάτη τη γένεση του νέου φορέα του μεσαίου χώρου μέσα από διαδικασίες κορυφής και διευθέτησης κομματικών και προσωπικών ισορροπιών επιβίωσης. Η πραγματική τους όμως αυταπάτη είναι ότι αγνοούν την υπαρκτή πλέον συζήτηση και αγωνία στη βάση της κοινωνίας για το εγχείρημα του νέου φορέα! Γιατί προσωπικά δεν βλέπω να αρθρογραφούν, να συζητούν δημόσια για την προσπάθεια αυτή βουλευτές, μεγαλοστελέχη και οι «συνήθεις ύποπτοι» των κομμάτων και κινήσεων του μεσαίου χώρου! Αντίθετα, οι περισσότεροι εξ αυτών είναι σκεπτικοί και προβληματισμένοι για το εγχείρημα. Μερικοί μάλιστα εκφράζονται και συγκεκαλυμμένα αρνητικά, χαρακτηρίζοντας το εγχείρημα «ουτοπικό». Όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές και η «μετά Χριστόν» πιθανότητα, τόσο θα υφίστανται την πολιτική πίεση της βάσης των κομμάτων, των ανεπιτήδευτων συμπαθούντων τους και των ανένταχτων πολιτών του χώρου. Αντίθετα, αυτοί που βλέπω να συμμετέχουν στη δημόσια συζήτηση, είναι συνειδητοποιημένοι πολίτες, μέλη της κοινωνίας των πολιτών και βέβαια επιστήμονες του χώρου των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών επιστημών. Είναι ενδιαφέρον ότι μερικοί κατακρίνουν την δημόσια έκφραση γνώμης και προτάσεων των διανοουμένων και των επιστημόνων του χώρου, χαρακτηρίζοντας εύκολα την όλη προσπάθεια ως άλλη μία ελιτίστικη διαδικασία. Μα ακριβώς οι ανωτέρω επιστήμονες και διανοούμενοι, έχουν εξ αντικειμένου υποχρέωση να μιλήσουν τώρα που η χώρα αντιμετωπίζει εξαιρετικό κίνδυνο επιβίωσης! Η γνώση τους, η επιστημονική εμπειρία τους, η ανεπιτήδευτη πολιτική τους σκέψη, χρειάζεται σήμερα παρά ποτέ να θρέψει έναν ουσιαστικό και με επιχειρήματα και συγκεκριμένες προτάσεις δημόσιο διάλογο για τις πολιτικές θέσεις του νέου φορέα.

Ε, λοιπόν, εάν καταφέρει ο μεσαίος χώρος να έχει στις επόμενες εκλογές μία ισχυρή, πραγματικά μεταρρυθμιστική κοινή πολιτική έκφραση πολιτικής ευθύνης, που να απαντά στις αγωνίες και τα προβλήματα των πολιτών, θα εξαρτηθεί από το πόσο «ουτοπικοί» θα γίνουμε, κάνοντας ρήξη με το παρελθόν και τους κακούς μας εαυτούς. Και αναφέρομαι τόσο στην κορυφή, όσο και στη βάση των κομμάτων και κινήσεων του μεσαίου χώρου…